In De Kleedkamer keerde Ruben Van Gucht gisterenavond terug naar de Olympische Spelen in Londen (2012). Tom Goegebuer gaf prijs hoe hij 8 kilogram afviel, Jean-Michel Saive rakelde anekdotes op over "Sai-Fu" en de Italiaanse bokser Roberto Cammarelle blikte terug op zijn controversiële nederlaag tegen Anthony Joshua.
Cammarelle: "Ik aanvaard dat jury zich vergist heeft"
Bij de zwaargewichten stond de Italiaanse bokser Roberto Cammarelle op de Spelen van Londen recht tegenover publiekslieveling Anthony Joshua in de finale.
"Joshua speelde een thuiswedstrijd en had hulp gekregen om in de finale te geraken. Laten we zeggen dat hij zijn wedstrijden daarvoor niet gewonnen had", vertelt Cammarelle.
"Ik wist dus dat ik een goede finale moest boksen om te kunnen winnen. Al snel merkte ik dat het publiek beïnvloed werd. Telkens toen Anthony zijn armen bewoog, juichten ze alsof hij me tegen de grond mepte. Maar in werkelijkheid sloeg Joshua niet raak."
Bij een score van 18-18 wezen de scheidsrechters Joshua aan als winnaar. “Ik heb de wedstrijd zeker 100 keer opnieuw bekeken. Ik kan maar niet begrijpen dat de jury Joshua als winnaar had uitgeroepen", zegt Cammarelle.
"Maar dat is het verleden. Ik heb het verdict aanvaard. Ik heb geapplaudisseerd voor Joshua. Want in boksen leer je ook dit: “Geef alles wat je kan en respecteer de regels.” Een oneerlijke uitslag binnen de regels moet je aanvaarden."
"Toen ik terugkeerde naar Italië, werd ik een symbool voor het respecteren van de regels en de nederlaag. Ik aanvaard de nederlaag niet, maar wel de uitslag. Ik vind mezelf de winnaar, maar ik aanvaard dat de jury zich vergist heeft."
"Ik heb vaak zilver gewonnen in mijn carrière. Als bokser moet je ook de juryleden ervan overtuigen dat je sterker bent dan te tegenstander. Waarschijnlijk ben ik onvoldoende in staat om te overtuigen. Ik denk nog altijd dat ik sterk ben. Ik denk dat ik nog altijd mensen tegen de grond kan meppen op de Olympische Spelen. Maar ik ben waarschijnlijk niet overtuigend genoeg."
Goegebuer: "Ik had weinig vet en moest 8 kg afvallen"
Tom Goegebeur was jarenlang de beste gewichtheffer van België. Maar in het begin van zijn carrière leek hij telkens naast een ticket voor de Spelen te grijpen. "Toen ik ook Peking leek te missen, wou ik naar een lagere gewichtsklasse. Dat speelde al een tijdje in mijn hoofd, maar iedereen vond dat geschift omdat ik al weinig vet had. En ik moest dan nog eens 8 kg afvallen", vertelt Goegebuer.
Maar het is Goegebuer toch gelukt om in de klasse tot 56 kilogram te geraken. "Ik heb dat zeer wetenschappelijk aangepakt. Het is algemeen geweten dat je minder weegt als je minder drinkt. Maar als je dat te vroeg doet, zal je lichaam daarop reageren door de rest vast te houden."
"Ik had ik een truc om mijn eigen lichaam een beetje te bedriegen. Ik dronk veel te veel water, waardoor mijn lichaam dacht dat er te veel water was. Al het zout werd verwijderd uit mijn lichaam."
"Een dag voor de competitiedag dronk ik bijna niks meer, ik ging de sauna in, zweette en ging met superveel dorst slapen. Dat waren heel zware dagen, ik kon bijna niet meer op mijn benen staan. Maar als je 10 gram te veel weegt bij de weging, moet je meteen naar huis."
"De weging vindt 2 uur voor de wedstrijd plaats. Je hebt daarna een uur de tijd om te drinken en te eten. Op het moment dat ik kon eten, was ik zo happy en ging ik in een soort roes. De wedstrijd was toen al voor driekwart voorbij voor mij. De laatste weken van mijn carrière had ik zin om te huilen, omdat het niet meer ging. Het was heel hard, maar de voldoening bezorgde me achteraf ook plezier."
Saive: "Als je Sai-Fu zegt, kennen de Chinezen me"
Jean-Michel Saive, die ambitie heeft om BOIC-voorzitter te worden, stond liefst 7 keer op de Spelen. Saive won bijna alles in zijn carrière, maar een olympische medaille ontbreekt in zijn trofeeënkast.
Als gewezen nummer 1 in een sport die gedomineerd wordt door Chinezen, was hij hot in China. Maar Saive werd er wel niet zo gemakkelijk herkend. “Zoals wij vinden dat alle Chinezen op elkaar lijken, zijn voor de Chinezen al onze gezichten dezelfde", vertelt Saive.
"Maar als je “Sai-Fu” zegt, dan kennen de Chinezen me. Ik stond in 2010 in het Belgische paviljoen tijdens de expo van Shanghai. Toen ik mezelf wou fotograferen voor mijn portret. herkende een van de omstaanders me: “Het is Sai-fu zelf”, zei hij."
"Meer en meer mensen kwamen naar het paviljoen. De politie zag de massa en zei tegen me: “Je moet weggaan voor de veiligheid bij het paviljoen.” De politie had niet gezien dat ik "Sai-Fu" was, de man van het portret."
"Een andere keer stond ik in de taxizone van een Chinese luchthaven. Ik was verdwaald en een Chinese taxi-chauffeur vroeg me: “Zoekt u een taxi?” Toen ik ingestapt was in zijn taxi, vroeg hij vanwaar ik was. “België”, antwoordde ik. En ik vroeg de taxi-chauffeur wat hij wist over België. Hij zei: “België, het land van Brussel, chocolade en Sai-Fu.” Ik dacht: “Nu moet ik zeggen dat ik Sai-Fu ben.” “Oh, jij bent Sai-Fu, ik maak een goede prijs voor jou!”, lachte de taxi-chauffeur.
