“De voetbalgoden zijn blind” - De fatale omhaal voor België op het WK 1990

Succesvoller dan Guy Thys zal een coach van de Rode Duivels wellicht nooit worden. 3 WK’s en 2 EK’s met dezelfde coach in een periode van 10 jaar lijken in de huidige prestatiegerichte en ongeduldige voetbaltijden haast ondenkbaar.

Na de mislukking voor het EK 1988 wilde de bond vernieuwen. De 66-jarige Thys kreeg ex-speler Walter Meeuws als assistent naast zich. Meeuws mocht een jaartje inlopen en dan de scepter overnemen van Thys, die zich vanaf 1989 technisch coördinator zou mogen noemen.

Als Walter Meeuws over voetbal sprak, luisterde het vooral jonge volkje. Zijn opgedane ideeën bij het Ajax van Johan Cruijff (Meeuws speelde 15 maanden bij de Amsterdammers, vooraleer hij even trainer werd bij Lierse) maakten indruk bij de bond.

Het was in die tijd best een opzienbarende en moedige beslissing om een trainer van 38 jaar zonder veel ervaring de nationale ploeg te laten leiden. Alleen had bondsvoorzitter Michel D’Hooghe de populaire Thys niet meer rond de Rode Duivels mogen laten cirkelen.

Meeuws wilde het anders doen. Hij stuurde fotografen van het trainingsveld, praatte enkele belangrijke oudere journalisten niet naar de mond en bij sponsors hoefde hij niet in het gevlei te komen. Hij wilde ook Hollandser en dus aanvallender voetballen, met meer lef. Dat zorgde voor veel wrevel.

Alles werd plots in vraag gesteld. Zelfs zijn kledingkeuze en haardracht werden voorwerp van kritiek. Was het wel nodig om gel te gebruiken om het haar te modelleren? Met voetbal an sich had het steeds minder te maken.

Meeuws bleef uiteindelijk maar 6 matchen aan het hoofd van de Rode Duivels. René Vandereycken en Marc Wilmots werden later ook als bondscoach met pek en veren door media en publiek weggestuurd, maar de hetze richting Meeuws was/is nooit vertoond. De bond voelde zich zo kort voor het WK in het nauw gedreven en stelde Thys opnieuw aan om naar de eindronde in Italië te trekken.

Thys moest enkele brandhaarden blussen. Scifo, in conflict met Meeuws, werd aanvankelijk niet tot éénieders tevredenheid in ere hersteld en voor de centrale defensie hield een keuze voor Clijsters, Albert, Grün of Demol de bondscoach ‘s nachts wakker.

Maar Thys zette in de voorbereidingsmatchen ook Jan Ceulemans op de bank. Geen simpele beslissing want de Caje was toch het symbool van de gouden generatie van de jaren 80.  Thys sprak bij zijn selectiekeuze zelfs niet mis te verstane woorden. “De groep bestaat uit 22 spelers en niet uit 11. Het is voor iedereen gelijk. De bankzitters wordt gevraagd geen scène te maken. Iedereen die het daar niet mee eens is, kan zijn koffers pakken.”

Het land keek niet meer verbaasd op toen Jan Ceulemans aan het WK begon met een plaats op de bank. Ceulemans voelde zich gefrustreerd en sprak de legendarische woorden: ” Er is iets gebroken tussen Guy Thys en mij”.

Maar lang zonder de Caje werd er niet gespeeld. Al in de rust van de eerste match tegen Zuid-Korea (2-0 winst) werd ‘de ouwe’ van stal gehaald. In de volgende match tegen Uruguay scoorde een alweer onvermoeibare Ceulemans de 3-0 (eindstand 3-1). België was na twee matchen al geplaatst voor de tweede ronde.

Als er één iemand zich in de Villa Quaranta in Verona in zijn sas voelde was het Enzo Scifo. Op de Mondiale werd zijn naam zelfs in Italië bezongen. De Siciliaan was een ‘gebuisde’ Interspeler maar na de match tegen Uruguay kopte de Italiaanse sportkrant Gazzetta dello Sport ‘Hai visto Scifo, Inter?’ (Heb je Scifo gezien Inter?). Scifo speelde weergaloos en scoorde met een heerlijk afstandsschot de 2-0.

Wanneer de bal tegen de touwen vliegt wordt Rik De Saedeleer op één van zijn weinige professionele leugens ooit betrapt. “En zijn Nederlands wordt altijd maar beter..”, roept de commentator in volle vreugde. Over het technisch vermogen van maestro Scifo kan je prozaïsche verhalen schrijven en poëtische woorden uitspreken maar het Nederlands is één van de meest technisch spelers ooit in het Belgische shirt nooit machtig geweest.

“Ik had er toch wel onder geleden dat ik mislukt was bij Inter”, gaf Scifo later mee. “De Mondiale gaf me een geweldig gevoel van erkenning en een kans om de wereld te tonen dat ik topvoetbal aankon. Ik vond mezelf terug als voetballer. Dat was het belangrijkste. Jammer dat we in onze beste match tegen Engeland pech kenden.”

Vraag aan de gemiddelde Belgische voetbalsupporter (ouder dan 25 jaar) welke Fransman met zijn goal de Rode Duivels uit de WK-finale van 2018 hield en heel wat fans zullen het antwoord schuldig blijven. Maar de naam David Platt zal niemand ooit vergeten. En toch ging het hier slechts om de 1/8e finale van de Wereldbeker.

De vrije trap van Paul Gascoigne in de 119de minuut ging met een boogbal richting strafschopgebied. “Ik gaf de slechtste pass die iemand ooit op zo’n moment in het voetbal heeft gegeven maar Platt deed er iets geweldigs mee”, getuigde de flamboyante Engelse middenvelder.

Dat Ceulemans en Scifo eerder de paal troffen en dat de Rode Duivels beter en aanvallender voetbal hadden gebracht dan in Mexico 86 deed er helaas niet toe. “Het is één van de weinige keren dat ik spelers heb zien huilen na een verloren wedstrijd”, zei Marc Degryse achteraf. ”Begrijpelijk. Dat is voetbal zeggen ze. Maar ik verzeker je: dat was een drama.”

De fatale Platt-seconde zal altijd een de meest pijnlijke nationale voetbalherinneringen blijven. “De voetbalgoden zijn vanavond blind geweest”, concludeerde woordkunstenaar en radiostem Jan Wauters.