Yvette Horner, een van de meest legendarische vrouwen uit de Tour-geschiedenis, is maandag op 95-jarige leeftijd overleden. De Franse accordeonspeelster was in de jaren 50 en 60 de grote ster van de publiciteitskaravaan van de Tour de France.
Yvette Horner groeide uit tot een fenomeen van de Tour-karavaan. Ze was de allereerste vrouw in de Ronde van Frankrijk. De Française zat op het dak van een auto, terwijl ze de accordeon bespeelde.
Haar accordeonriedeltjes brachten haar veel faam en een aardige smak geld op. Ze verkocht in totaal zo'n 30 miljoen platen en speelde meer dan 2.000 concerten.
Wielerdichter Willie Verhegghe koestert mooie herinneringen aan "de dame met de wilde rosse haren"
Ook in ons land zorgt het heengaan van Horner voor weemoed. Verwoed wielerdichter Willie Verhegghe verwoordt het poëtisch: "Een van de mooiste randfiguren uit de wielersport en mijn kinderjaren is overleden: Yvette Horner, koningin van de accordeon, 95 jaar jong, een mythische dame uit de rijke geschiedenis van de Tour."
"In mijn dromen zal ze nog lang haar accordeonklavier beroeren, de wilde rosse haren onder een sombrero, de derrière bovenop het dak van een zwarte Citroën Traction Avant, haar wang neigend naar een kus van geletruidrager Louison Bobet." Lees hieronder een ouder wielergedicht van Verhegghe over Horner.
In 2012 ging Vive le vélo op bezoek bij Yvette Horner:
Een ode van Willie Verhegghe aan Yvette Horner:
Yvette Horner
Reine de musette et du Tour
Deze herfst zou ze 96 worden: 'Yvette Horner,
née le 22 septembre 1922 à Tarbes, est une accordéoniste Française'.
Zo leert Wikipedia de koers- en Tourdwazen.
Yvette die boven op een Citroën Traction Avant decennia lang door
mijn wielersportief leven blijft rijden, haar vuurrode haren in de wind,
een muzikaal monument van de Tour want in deze zelfde Tour
in de jaren '50 en '60 twaalf jaar lang met haar glinsterende harmonica
kwistig de musette uitstrooiend over bezwete supporterskoppen
en het rijke goudgeel van zonnebloemvelden van la douce France.
Haar opzichtige sombrero tegen de felle zon,
langs de weg het wegwaaiend applaus van de massa
die vol bewondering en luid haar naam scandeerde:
als de verschaalde geur van oud parfum zit het in mijn neus,
als op een kleurenfilm vol krassen zie ik haar op een Citroën
hoog boven mijn tienerhoofd in het Expo-jaar '58
in mijn geboortedorp op de steenweg Aalst-Ninove
met een aureool van eeuwigheid voorbijrijden.
willie verhegghe
(uit de dichtbundel 'Door de muur', 2012)