Bakelants: "Ik besef dat ik ontsnapt ben aan het ergste wat er is"

Jan Bakelants is opnieuw thuis na de gruwelijke val en hij deed gewoon zelf de deur open toen we hem opzochten. "Ik had zelf ook niet verwacht dat ik al zou stappen", vertelt hij. "Maar dat is de nieuwe aanpak. Ik moest zo snel mogelijk weer bewegen na de operatie om het herstel te versnellen. Ik mag niet te lang in dezelfde positie blijven liggen of zitten."

"Dat ik kan stappen maakt het allemaal wat draaglijker. In het ziekenhuis heb ik ook al enkele korte sessies gehad met de kinesist. Fietsen? Misschien mag ik wel al een beetje op de rollen rijden, maar ik vind dat niet nodig. Die 10 minuten fietsen zullen voor mijn conditie geen verschil maken. Ik vind het belangrijker om rustig mijn tijd te nemen. Het is tenslotte een delicate blessure."

"Ik had 7 ribben gebroken, 5 links en 2 rechts, en 4 ruggenwervels. Een daarvan was ook verplaatst en dat was gevaarlijk. Die hebben de dokters dus opnieuw vastgezet."

Kan Bakelants al zeggen dat de operatie 100 procent geslaagd is? "Pas over een maand worden er nieuwe scans genomen en dan kunnen de dokters zeggen of die wervel zich opnieuw heeft vastgehecht. De dokters hebben er vertrouwen in, maar ze kunnen natuurlijk geen 100 procent garanties geven. Nu is het eigenlijk hopen dat mijn lichaam het nodige doet. Pas als dat gebeurd is, kan ik beginnen te plannen wanneer ik eventueel weer de oude zou zijn."

Heeft Bakelants nog vaak aan die val gedacht? "Ik probeer dat zo weinig mogelijk te doen. Het was echt niet om te lachen. Ik ben zeker zes of zeven meter diep gevallen en belandde met mijn rug op een rots."

"Ik weet ook niet meer exact wat er gebeurd is. Ik kwam in die bocht waar De Plus al gevallen was. Waarschijnlijk ben ik moeten uitwijken. Ik veronderstel dat er iemand gestopt was omdat Laurens gevallen was. Ik reed niet zo heel ver achter hem. Ik reed net achter het groepje met favorieten. Ik weet nog dat ik ze zag rijden, maar dan herinner ik me pas weer dat ik over de vangrail vloog en dat ik naar beneden viel."

"Ik besefte meteen dat het ernstig was. Ik voelde dat ik niet rechtop kon staan, maar ik voelde wel dat ik mijn benen nog kon bewegen en dat stelde me een beetje gerust. Ik was er mentaal nog heel goed bij, maar daardoor besefte ik ook dat wat ze aan het doen waren niet orthodox was."

"Ik begrijp dat het niet de makkelijkste omstandigheden waren om in te werken. Die brancard moest er sowieso onder, maar zachtaardig is dat niet gebeurd. En als je uit die bosjes moet gehaald worden, weet je ook dat er nog veel kan gebeuren. De minste beweging kan fataal zijn bij zo'n ruggenletsel."

"Ik denk dat ik mag zeggen dat ik nog geluk heb gehad dat er niets ernstigers gebeurd is na de val. Alle omstandigheden om het nog erger te maken, waren er. Toen ik weer op het asfalt lag, wou er nog iemand met een bromfiets voorbij. Die man had de situatie niet onder controle. Hij dacht dat hij zijn voertuig in neutraal gezet had, maar schoot nog rechtdoor en reed over mijn been. Ik vind het hallucinant dat zoiets kan in een WorldTour-koers. Achteraf heb ik ook geen excuses gekregen."

"Het verbaasde me ook dat er geen helikopters waren. De evacuatie moest met een ambulance gebeuren. Ik was heel ongerust, was in shock en had heel veel pijn en toch moest ik nog heel die afdaling doen in de ziekenwagen. Dat heeft best lang geduurd."

Laurens De Plus zei ook dat de omstandigheden in het Italiaanse ziekenhuis niet erg goed waren. “Ik ben er niet slecht behandeld, maar de zorg is niet te vergelijken met in België. Dat is wel iets om bij stil staan. Als er rondes georganiseerd worden in Turkije of China, wat gebeurt er dan?"

"Ik ben blij dat ik een kans gekregen heb om terug te keren. Het heeft millimeters gescheeld. Ik besef dat ik aan het ergste wat er is ontsnapt ben. Dat was moeilijk, maar ik ben er een beetje over nu. Ik heb beseft dat fietsen zeker niet alles is in het leven. Het zou spijtig zijn als ik niet meer kan fietsen, maar mijn vriendin, mijn dochter en mijn familie zijn veel belangrijker."