Het wielrennen is met Renato Longo een van zijn pioniers van het veldrijden verloren. Longo domineerde de cross eind jaren 50, begin jaren 60, als tegenstander van eerst Rolf Wolfshohl en later Eric De Vlaeminck.
Renato Longo was amper 20 jaar toen hij al zilver behaalde op het Italiaans kampioenschap veldrijden, in 1958. Een jaar later veroverde hij al zijn eerste van vijf wereldtitels.
Longo vocht in die beginjaren verbeten duels uit met de Duitser Rolf Wolfshohl, maar toen die zich meer op de weg ging richten (Wolfshohl won onder meer de Vuelta) lag de weg open voor Longo om het veldrijden internationaal te domineren.
Die dominantie bleef aanhouden tot Eric De Vlaeminck zijn opwachting maakte op het toneel. Longo bleef in eigen land nog wel de maat van alle dingen, maar in de topcrossen speelde hij - op een bronzen medaille op het WK van 1969 na - geen hoofdrol meer.
Op de weg reed Longo voornamelijk voor de Salvarani-ploeg van zijn illustere landgenoot Felice Gimondi, maar verder dan 2 profzeges kwam hij niet. Vanwege zijn verdiensten voor het veldrijden werd Longo in 2002 opgenomen in de Hall of Fame van de UCI.
