Bevoorrechte getuigen eren Verschueren: "Hij was net geopereerd, maar kwam naar huldiging"

Michel Verschueren was van 1980 tot 2003 de manager van de Belgische recordkampioen. "Onder zijn bewind won paars-wit 11 landstitels, 3 bekers en de UEFA-cup in 1983. Met zo'n palmares wordt hij met recht en rede een icoon van de club genoemd", stelt de hoofdstedelijke club.

"De hele club rouwt om zijn heengaan en is Mister Michel dankbaar voor alles wat hij voor onze club betekend heeft. De club wil haar diepste medeleven betuigen aan zijn familie en vrienden en in het bijzonder aan zijn zoon Michael Verschueren, die bestuurslid is van Royal Sporting Club Anderlecht."

"Hij was een geweldige mens, een van de weinigen waar je niets negatiefs over kan zeggen", deelt Olivier Deschacht. "Hij was eerlijk en recht door zee. Je wist wat je aan hem had."

"Hij meende altijd wat hij zei. Of hij gelijk had, laat ik in het midden. Maar hij durfde dingen zeggen die voor verandering zorgden. Soms raakte hij mensen, maar hij motiveerde ook erg veel."

En ook voor de carrière van Deschacht heeft Verschueren veel betekend. "Ik kwam voor het eerst piepen bij de A-kern en hij zag iets in mij. Hij gaf me een minimumcontract, want hij was keihard in de onderhandelingen. Sindsdien hielden we contact. Dat is nooit verwaterd."

"Hij belde me enkel als het slecht ging", gaat de ex-verdediger van paars-wit verder. "Dat typeert hem ook. Na een overwinning was hij nooit euforisch, maar als het slecht ging, stond hij in de kleedkamer."

"Ik weet nog dat hij na twee verloren wedstrijden in de kleedkamer kwam en zei: "Als je volgende week niet wint, gaan de supporters jullie auto's afbreken." Dat maakt toch indruk op een 18-jarige voetballer."

Mister Michel was een motivator voor een jonge Deschacht. "Het tactische liet hij over aan de trainers, hij focuste vooral op inzet en mentaliteit. Hij zag wanneer er minder gestreden werd, daar was hij erg streng op."

Hugo Broos heeft naar eigen zeggen "het begin en einde van Michel Verschueren bij Anderlecht" meegemaakt. Eerst als speler, vervolgens als trainer van paars-wit.

"Een uniek persoon", klinkt de omschrijving van Broos. "Een echte voetbalkenner ook. Als je ziet waar hij Anderlecht gebracht heeft... Hij heeft een nieuw stadion gebouwd en de club verder geprofessionaliseerd. Daarnaast was Michel plichtsbewust en loyaal."

Broos had overigens een speciale band met Verschueren. "Ik kende hem al voor Anderlecht, want zijn schoonouders hadden een wasserij waar mijn moeder werkte."

"Het contact is ook na onze professionele samenwerking steeds gebleven. De voorbije jaren iets minder, maar er waren wel altijd momentjes waarop we contact zochten."

"Zoals bij het overlijden van zijn vrouwen. En toen ik ereburger werd in Jabbeke. Michel was toen nochtans heel slecht - hij had net een operatie achter de rug en was een oude man geworden. Maar tóch daagde hij daar op. Ik vroeg hem nog: "Wat kom jij hier nu doen?" Maar hij vond het zijn plicht."

Aimé Anthuenis trok na zijn titel met Genk naar Anderlecht, waar hij van 1999 tot en met 2002 de sportieve leiding op zich nam en samenwerkte met Michel Verschueren. Anthuenis bezorgde Anderlecht meteen 2 titels, daarna was de chemie tussen beide partijen op, in 2002 werd Anthuenis bondscoach van België.

"Men heeft mij dikwijls gevraagd hoe het was om met Michel Verschueren samen te werken. Ik kan daar enkel op antwoorden dat hij altijd zeer correct was", zegt Anthuenis (78).

"Hij bemoeide zich ook niet met het sportieve, maar hij was zeker een soort van bezieler van Anderlecht. Voor mijn periode was hij al bezig met het socio-gebeuren, loges en de vip-toestanden."

"Ik zag hem als een heel begeesterend man, bijzonder actief met sterke ideeën. Mister Michel was ook van alles op de hoogte bij Anderlecht. Hij wist alle nieuws van spelers tot aan de top van het bestuur."

"Hij stond ook zeer dicht bij Roger en Constant Vanden Stock. Hij was een man met het hart op de tong en de tussenpersoon tussen alle geledingen van de club."

Volgens Anthuenis had Verschueren een bijzondere visie. "Hij begon als fysiektrainer bij Eendracht Aalst en is door de jaren heen verder doorgegroeid tot bij Anderlecht. Hij was de bezieler van het horecagebeuren in het stadion, het befaamde Saint Guidon-restaurant."

"Michel Verschueren was een manager die alles beheerde, maar iedereen liet werken. Als trainer van Anderlecht liet hij me doen. Hij bemoeide zich niet met mijn werkwijze, maar vond wel dat er resultaten moesten geboekt worden. Was het werk goed, dan steunde hij u ten volle. Eigenlijk was Michel Verschueren het cement van Anderlecht", besloot Anthuenis.

De Nederlander Aad de Mos, van 1989 tot 1992 coach in Brussel, goed voor 1 titel, zit ook niet om een stevige uitspraak verlegen. "Ik schrok nog van het nieuws, ook al was hij 91."

"Michel Verschueren was een begrip. Hij stond voor zijn club. Als het goed ging, stond hij niet op de voorgrond, maar als het slecht ging, dan stond hij voor de trein. Hij deed alles voor de club."

"Toen KV Mechelen van Anderlecht won in de Europabeker, zei hij eens tegen mij: "Is het niets voor jou om voor ons te komen werken?" Toen is dat beginnen te spelen." Op het einde van dat seizoen 1988-1989 was de gevoelige overstap een feit.

"Hij bemoeide zich heel weinig met het sportieve. Hij kwam misschien eens kijken op training of riep eens een speler binnen, maar voor de rest bemoeide hij zich nooit met het technische plaatje. Dat was ideaal als coach."

Hij leefde voor de club, bevestigt De Mos: "Ik heb nooit een manager gezien die 12 maanden niet uit zijn kantoor kwam, bij wijze van spreken. In de transferperiode was hij als eerste op de club, hij werkte 24 op 24 voor de club."

Verschueren was een uniek figuur: "Hij kon het niet hebben als Club Brugge boven Anderlecht stond en had het altijd over klavertje 4: hij wilde dat het 1e en 2e elftal en de 2 oudste jeugdploegen bovenaan stonden."

"Hij durfde ook wel eens een journalist op het matje roepen, als ze wat minder goed schreven over de club."

Samenvattend: "Michel Verschueren is een unieke manager in een unieke periode van Anderlecht, toen het nog succesvol was. Anderlecht speelde toen nog mee in Europa. Zijn type komt niet meer terug in het voetbal, denk ik."

Ook voor doelman Geert De Vlieger, die van 1995 tot 2000 onder contract lag in het Astridpark, was het even schrikken. "Omdat ik afgelopen week nog een artikel over hem las. Op z'n 91e is het toch niet onverwacht. Maar het is iemand waarvan je weet dat het een taaie is en het lang volhoudt."

"Hij is een persoonlijkheid, hij was al een tijdje weg bij Anderlecht, maar hij heeft in het voetbalwereldje een heel voorname rol gespeeld de voorbije decennia. Dan schrik je wel even."

"Mijn eerste contractonderhandeling was met Mister Michel. Die sprak wel vaker tegen een nieuwe speler de legendarische woorden: "Weet jij wel hoeveel de eerste minister verdient?" En toen legde hij jouw cijfers op tafel en zei hij dat dat meer was dan de eerste minister. Dan kon je bijna niet anders dan tevreden zijn met wat hij voorstelde."

Verschueren stelde de club altijd op de eerste plaats, stelde De Vlieger vast. "Er was eigenlijk een akkoord dat ik naar Club Brugge zou trekken, maar hij heeft dat op zijn eigen wijze gedwarsboomd. Toen bleef ik maar. Dat was niet zo leuk voor mij, maar uiteindelijk blijft het respect wat hij gedaan heeft voor Anderlecht en het Belgisch voetbal overeind."

"Mauve is het woord dat hem samenvat. Hij ademde mauve en zal dat tot de laatste adem hebben gedaan."