Jesper Skibby werd wereldberoemd toen de auto van de koersdirectie in de Ronde van Vlaanderen van 1987 over zijn fiets walste op de Koppenberg. Naar het einde van zijn carrière kregen de pillen hem in zijn greep, misbruik dat hem ook na zijn loopbaan bleef achtervolgen. Vive le Vélo, Leve de Ronde zocht hem jaren later op in Denemarken.
Als je bij Vlaamse wielerliefhebbers de naam Jesper Skibby laat vallen, dan is de kans groot dat ze meteen aan de memorabele beelden uit de Ronde van Vlaanderen 1987 denken.
"Ik had 200 kilometer in de aanval gereden en zag de Koppenberg opdoemen. "Wat is dat? Daar kun je toch niet oprijden?" Het was zo steil dat ik er niet meer kon fietsen", haalt Skibby herinneringen op in Vive le Vélo, Leve de Ronde.
"Toen kwam die auto van de koersdirectie en vernielde mijn fiets. Het jaar erna hebben ze de Koppenberg uit de Ronde gehaald, wat ik eigenlijk wel jammer vond."
Nog meer onheil kende Skibby in de Tirreno van 1993, toen hij zwaar ten val kwam in een massasprint. "Mijn schedel was gebroken en ik had inwendige bloedingen in mijn hersenen."
"Door die val heb ik epilepsie gekregen, waar ik nu nog altijd medicatie voor neem. Maar uiteindelijk heb ik datzelfde jaar toch nog een Touretappe gewonnen."
Plots ben je niets meer. Het zwarte gat. Valium, alcohol,.... Ik nam het allemaal.
"Ik dacht: nu ga ik sterven"
Sinds die valpartij in de Tirreno bepalen pillen het leven van Skibby. Zo kwam hij ook in de greep van het kalmeringsmiddel valium. "Dat was om het lawaai te doen stoppen."
"Ik was toen ook al met doping begonnen en daar word je actiever door. "Waarom neem je geen 2 slaappillen in met je valium?", dacht ik. Daarna werd het 2 valiums en 2 slaappillen. En dan 3 valiums en 3 slaappillen."
Dat misbruik zette zich ook na zijn carrière door. "Je bent plots niets meer. Het zwarte gat. Valium, alcohol,... Noem maar op."
Het dieptepunt kende Skibby op oudejaarsavond 2002. "Ik zat alleen en dacht: fuck! Ik nam een pak pijnstillers en veel vodka. "Nu ga ik sterven", dacht ik. Maar ik werd wakker."
Zijn vrouw Mette haalde Skibby er uiteindelijk uit. "Ze stond boven mijn bed en gaf me een ultimatum: "Elisabeth (zijn dochter) en ik of de pillen.""
Skibby koos voor zijn gezin, al is het evenwicht nog altijd broos. "Nu gaat het heel goed, maar ik heb niet veel nodig om weer uit koers geslagen te worden."
Een imposante tatoeage van een ram herinnert Skibby aan deze duistere periode. "Een ram betekent kracht. Die kan alles overleven. Ik ben niet beschaamd over deze episode, maar trots. Mensen die dezelfde weg hebben bewandeld en er toch als een normale mens uitkomen, moeten trots zijn."
