Maarten Vangramberen legt het veldritseizoen neer in 5 vragen: "De cross begint niet langer om 15 u."

"Het WK bij de vrouwen was voor mij het hoogtepunt", steekt Maarten Vangramberen van wal. 

"Het duel tussen Marianne Vos en Lucinda Brand was veruit de spannendste cross. Daar stonden twee grote kampioenen tegenover elkaar. Enerzijds was er Brand, de meest dominante veldrijdster in jaren. Anderzijds had je Vos, die qua sluwheid en overwinningspercentages iedereen overbluft."

Brand deed alles wat ze kon om haar concurrente af te schudden, maar Vos kleefde als een kauwgom aan haar tube. "Je voelde aan alles: dit wordt een sprint", weet onze man die erbij was in de VS. 

En zo geschiedde. Na een koninklijke sprint pakte Marianne Vos na 8 jaar droogte haar 8e wereldtitel.

De keuze is ruim: Eli Iserbyt, Wout van Aert, Lucinda Brand, of toch... Tom Pidcock?

"Die laatste werd wel wereldkampioen", geeft Vangramberen toe. "Maar Wout van Aert reed 10 veldritten en won er 9. Als hij geen pech had in Hulst, wellicht 10." 

"Hij is degene die iedereen oversteeg. Niemand haalde zíjn niveau, dus moet je die titel aan hem geven." 

Wout van Aert kwam, zag en overwon in het veld. Dat voor een hele korte periode, goed voor "slechts" 10 optredens. Zien we Eli Iserbyt met zijn 14 zeges dan niet over het hoofd?

"Iserbyt heeft dit seizoen meer crossen dan ooit gewonnen. Hij had ook minder concurrentie door de blessure van Van der Poel en het beperkte programma van Van Aert." 

"Hij moet scoren als de groten er niet zijn, maar dat doet hij ook. Iserbyt is een heel slimme renner die weet waar hij mee bezig is. Hij heeft voor zichzelf stappen gezet door zowel in de modder als op het zand te winnen."

"Dat kon de Iserbyt van vorig seizoen niet", weet Vangramberen. "Hij is niet op het niveau van "de grote drie", maar daaronder regeert hij."

Iserbyt the best of the rest?

"Zo kun je het stellen. We doen hem geen oneer aan door te zeggen dat hij de kloof met Van Aert en co niet makkelijk zal kunnen dichten."

De Wereldbeker was op z'n minst gezegd erg dominant dit seizoen. Op de kalender stonden maar liefst 16 crossen. "En die hollen andere, traditionele veldritten uit", vindt Vangramberen.

Toch had de drukke agenda ook voordelen: "Er zaten unieke edities tussen, zoals Val di Sole in de sneeuw. Flamanville had ook zijn charmes met de grote aanwezigheid van het publiek en dat kasteel in de achtergrond."

In dat opzicht is het project geslaagd. "Die buitenbeentjes mogen zeker blijven, al moet er wel geschrapt worden in de kalender. Je zag toch dat ook toppers de Wereldbeker links lieten liggen."

"De Wereldbeker moet dienen als een hefboom om de sport in andere landen te lanceren", gaat Vangramberen verder. "Zo hebben de Zwitsers bij de junioren een wereldkampioen. Met behulp van de Wereldbeker, trekken we zo'n landen mee in het bad."

Want andere landen - afgezien van de veldritgekke Belgen en Nederlanders - lopen nog niet warm voor de sport.

Dat komt omdat er niet elke cross genoeg spanning en strijd is tussen de allergrootsten. "De tijd dat de groten zoals Sven Nys alle klassementscrossen reden, die is niet meer", pikt Vangramberen in. "Van Aert, Van der Poel en Pidcock zullen de komende jaren maximaal een 15-tal crossen rijden."

"En om een topseizoen te krijgen, moet je zeker zo'n tiental duels zien tussen die jongens..."

Waar moet de veldritfan dan heen voor zijn wekelijkse portie spanning? "De vrouwencross", zegt Maarten Vangramberen overtuigd. 

"Over het algemeen zijn die spannender dan de mannelijke variant. Dat is een trend die al enige jaren in ontwikkeling is. De top is ruimer door de ontwikkeling van jeugd."

Dat zie je ook in de kijkcijfers: het verschil tussen de mannen en vrouwen is verwaarloosbaar. "De cross begint voor het grote publiek vandaag de dag om 13.30 uur en niet langer om 15 uur. Ook in prijzengeld komen de vrouwen op gelijke hoogte."

Of de vrouwencross volgend seizoen ook internationaal doorbreekt, is voorlopig voer voor speculatie.