Quintana zet medevluchters een neus in aantrekkelijke tweede rit, Roche pakt rood

Na de chaotische ploegentijdrit van gisteren was het vandaag tijd voor de eerste rit in lijn. Eentje met 2.840 hoogtemeters, maar toch waren de sprinters zeker niet kansloos.

De rit begon met een minuut stilte bij de start voor de betreurde Bjorg Lambrecht. Lotto-Soudal stond op de eerste rij en kreeg met Sander Armée ook een mannetje mee in de eerste rij tijdens de rit. De Lotto-soudal-renner bikkelde samen met zijn 3 metgezellen een voorsprong van maximaal 7 minuten bij elkaar.

Maar in de straten aan de Costa Blanca peuzelde het peloton het kwartet uiteindelijk op. Op de laatste klim van de dag, met stukken tot 19%, moesten alle sprinters er evenwel aan geloven. Valverde trok eens stevig door, enkel de betere klimmers bleven over.

Met nog 24 kilometer tot de streep ging Nieve ervandoor. Hij kreeg 5 metgezellen met zich mee: Roglic, Aru, Uran, Roche en Quintana. In de achtervolgende groep viel rode man Lopez al snel alleen. Hij zou de kloof niet meer dichten.

Als een duivel uit een doosje was daar dan plots die sluwe Colombiaan vooraan. Quintana viel aan, de anderen keken te veel naar elkaar. De vogel was gaan vliegen. Een vroege en knappe zege voor Quintana, die wel net naast de rode trui greep. Die was voor Nicolas Roche. De groep met Lopez en de andere favorieten eindigde op 37" van de Colombiaanse winnaar.

"Het is speciaal om op zo'n manier te winnen, maar er moet altijd een eerste keer zijn", zei Quintana na zijn ontsnapping uit de kopgroep. "Dat maakt het extra mooi. We hadden vooraf niet gedacht dat het peloton zo sterk uiteen zou liggen en we dachten dat er nog altijd wel gesprint zou worden om de zege na die klim, weliswaar met een kleinere groep. Maar dat bleek toch anders en dan hebben we het als team goed aangepakt, Alejandro en ik."

Quintana sprong mee met Roglic en co, Valverde stopte af in de achtergrond. "Ik heb meegedraaid vooraan. Uiteraard, dat was een mooi groepje en we moesten dat tempo hoog houden. Uiteindelijk viel ik aan, meer om te zien wat er zou gebeuren, maar niemand sprong op mijn wiel en ik ben gewoon hard blijven trappen en heb nooit omgekeken. Won ik, zo veel te beter. Lukte het niet, dan had ik het toch geprobeerd."

"De benen? Die zijn goed, maar we zijn nog maar twee dagen ver in de Vuelta. Er ligt nog veel voor ons, maar zo'n zege is alvast fijn om de koers mee te beginnen: dat geeft goede moed, aan mij en de ploeg, om het werk voort te zetten."