Storer (weer hij) houdt Vansevenant van Vuelta-zege, Eiking nieuwe leider

Door de felle wind langs de Spaanse kust was iedereen voorbereid op een zenuwslag, maar de rugwind veroorzaakte vooral een vliegmeeting en geen waaierfestijn.

Door de rotvaart - een gemiddelde van 48 km/u na 2 uur - werd pas na ruim 80 kilometer een kopgroep in het leven geroepen. Nu ja, de cabeza de carrera was een half peloton sterk, goed voor 31 hongerige stieren.

Met Mauri Vansevenant, Florian Vermeersch, Jens Keukeleire en Floris De Tier eisten 4 Belgen de schijnwerpers op, maar zij moesten opboksen tegen gepatenteerde rittenkapers.

Bovendien was er nog een koers in de koers: Jumbo-Visma liet de teugels vieren en na overleg tussen Primoz Roglic en ploegleider Grischa Niermann werd het rood opnieuw uit handen gegeven, tot grote vreugde van eerste opvolgers Odd Christian Eiking en Guillaume Martin.

Op de scherprechter in de finale stond er geen maat op Michael Storer. De Australiër van DSM sprokkelde 40 seconden op een groepje met Vansevenant en co en smeerde ondanks een mindere afdaling toch een extra laagje glans op zijn naam.

Vansevenant regelde het sprintje voor de 2e plaats, een mooie opsteker in zijn eerste grote ronde.

In het rode gevecht moest Martin 20 tellen uitwissen op Eiking, maar de Noor gaf geen krimp. Meer nog, in de afdaling naar de witte streep kapseisde Martin helemaal.

Eiking wreef zich in de handen, al kreeg het schimmige spel van Jumbo-Visma plots een totaal ander beeld en werd het nog even rekenen. Een tempoversnelling van Movistar en Ineos op de klim werkte bij (een geïrriteerde?) Roglic namelijk als een rode lap op een stier.

De Sloveen nam zijn guidon vanonder en wilde met iedereen afrekenen. Ineos gaf zich gewonnen en op de top had hij 20 seconden op Enric Mas, Miguel Angel Lopez en Jack Haig, maar Roglic had nog honger.

In de technische afzink ging hij als een bezetene tekeer en dat bleef niet zonder gevolgen. De wilde stier begon te driften en kon een schuiver niet vermijden, gelukkig zonder fysieke en materiële schade.

In het gezelschap van zijn dichtste belagers peddelde Roglic dan maar richting de finish, waar hij zijn rood aan Eiking liet en in plaats van een verkochte slag misschien wel een geïncasseerde mentale tik om de oren moest aanvaarden.