EK atletiek: Geen Belgische medaille op slotdag, estafetteteams allebei 6e

Pas afgelopen winter werden de Belgian Falcons en de Belgian Rockets boven het doopvont gehouden. Met een plek in de finales van de 4x100 meter was het EK-debuut van de jongste Belgische estafetteprojecten dan ook al geslaagd, er kon enkel nog een toetje bij komen. 

Bij de mannen bleek in de finale niemand opgewassen tegen titelverdediger Groot-Brittannië. De Britten snelden naar goud in 37”67, een kampioenschapsrecord. Frankrijk werd tweede, het brons was voor Polen. Robin Vanderbemden, Ward Merckx, Jordan Paquot (in de ploeg gekomen voor Simon Verherstraeten) en Kobe Vleminckx loodsten de Falcons in 39”01 naar de zesde plaats. 

De Rockets deden even goed in hun finale. Elise Mehuys, Delphine Nkansa, Rani Vincke en Rani Rosius finishten in 43”98. Het goud ging in het slotnummer van dit EK naar thuislopers Duitsland in 42”34. Polen pakte het zilver, Italië het brons. De Britse vrouwen konden hun mannelijke collega's niet evenaren, de titelverdedigsters haalden na een mislukte stokwissel de finish niet. 

Zesde bij hun EK-debuut, het zorgt voor veel tevredenheid bij de Belgian Falcons. “De stokwissel met Robin (Vanderbemden, red.) is heel goed verlopen, het was een heel goede start van onze 4x100”, analyseert Ward Merckx de race van de Belgen. 

“De tweede stokwissel was iets minder goed. Jordan (Paquot, red.) moest een klein beetje inhouden. We hebben veel risico’s genomen en daardoor hier en daar misschien toch wat tijd verloren.” 

“Zesde van Europa na een halfjaar trainen, dat is heel positief. Met onze tijd van de reeksen maken we ook veel kans voor de World Relays. Dat opent dan weer deuren voor een WK en Olympische Spelen. We houden sowieso een heel positief gevoel over na dit EK. We zitten eigenlijk voor op schema. Het doel was nu om het Belgische record aan te scherpen, de finaleplaats was mooi meegenomen.” 

Ook Jordan Paquot klinkt bijzonder positief. “Enkele maanden geleden was er niks en nu zijn we zesde van Europa, dat is magnifiek. Dit is nog maar het begin van de Falcons, deze ploeg heeft een grote toekomst. We zijn met velen, we hebben 6 à 8 heel goede sprinters in België die elkaar ondersteunen. Dat is de kracht van deze ploeg.” 

De Falcons zijn nog jong, slotloper Kobe Vleminckx ziet dan ook nog veel groeimogelijkheden. “De stokwissels kunnen nog beter, dat moet nog geautomatiseerd worden. Daar kunnen we nog enkele tienden mee winnen.” 

“We zijn nog maar net begonnen, we moeten elkaar nu motiveren om allemaal sneller te lopen. Over enkele jaren doen we dan misschien wel mee voor de medailles. We moeten geloven dat we de Spelen van Parijs kunnen halen. We kunnen nog een stuk beter en gaan hierop voortbouwen. We gaan ons proberen te plaatsen voor het WK en de Spelen, dat moet ons doel zijn.” 

Ook bij de Belgian Rockets alleen maar blije gezichten na hun zesde plaats. “Het is de eerste keer hier met het team op het EK. We zijn nog een superjong team, we zijn nog maar net begonnen. Dan meteen de zesde plaats pakken, dat is zalig”, zegt Elise Mehuys. 

Delphine Nkansa beaamt dat volmondig. “We zijn trots, want we hebben de finale bereikt. Het was een ongelofelijke ervaring. We willen terugkeren en nog beter doen. Op een dag willen we met de Belgische vlag zwaaien op de piste.”  

Rani Vincke was vooral onder de indruk van de omstandigheden. “Ik heb het niet zo bewust meegemaakt. Ik was echt overweldigd door het hele gebeuren, de sfeer was zalig. Ik had de zenuwen nu beter onder controle eenmaal op de piste en heb er echt van genoten. We mogen dromen, ik denk dat er met ons team veel mogelijk is.”  

Ook voor Rani Rosius is de evaluatie positief. “Dit resultaat geeft vertrouwen. Het is de eerste keer dat we allemaal samen lopen met Delphine. De wissels zijn goed verlopen, we zijn niet bezweken onder de stress. Het is perfect gelopen zoals het moest gaan, ik ben echt heel trots. Die zesde plaats hadden we niet verwacht. In de finale staan was het hoofddoel en dat hadden we al bereikt.”

“De volgende stap is het WK. We moeten stappen vooruit zetten en daar ook een goede race proberen te lopen. Er is nog heel veel progressie mogelijk. We halen elkaar ook naar een hoger niveau, individueel zijn we dit jaar zoveel sneller geworden. Dit smaakt naar meer, we willen nog harder.” 

Bij haar vorige drie EK-deelnames in 2012, 2014 en 2016 stootte Anne Zagré telkens door naar de finale van de 100 meter horden. In München bleek dat te hoog gegrepen. Zagré werd in de derde en laatste halve finale vijfde in 13”12 en greep zo naast een finaleticket. 

De finale halen was Eliott Crestan wel nipt gelukt op de 800 meter, maar de Belg kon daarin niet verrassen. Toch leek hij even op weg naar een stunt toen hij op 300 meter van de finish met een indrukwekkende versnelling mee aan de leiding kwam. Crestan betaalde zijn inspanning cash en zakte in de laatste rechte lijn nog helemaal weg. Hij finishte als laatste in 1’45”68. Het goud was voor de Spanjaard Mariano Garcia. 

In het speerwerpen had Timothy Herman al een droom waargemaakt door 68 jaar na zijn grootvader de EK-finale te halen. Daarin raakte hij mede door rugproblemen en een verrekking aan zijn adductoren bij zijn eerste worp niet verder dan 74,84 meter, goed voor de tiende plaats. In de kwalificaties had Herman nog 77,20 meter gegooid.  

Eliott Crestan ging er met een gewaagde tactiek voluit voor in de finale van de 800 meter, maar bleef ontgoocheld achter met de laatste plaats. "Ik wou in het begin bij de eerste drie zitten om echt iets voor elkaar te krijgen. Ik wou niet achteraan verzeild raken om dan op het einde proberen op te schuiven. Ik ging voor het podium."

"Op 300 meter van het einde heb ik een stevige versnelling geplaatst, in de hoop dat ik het kon volhouden. Dat is niet gelukt, de laatste 50 meter ben ik helemaal ontploft. Ik heb gegokt en verloren."

"Je moet hier risico’s nemen en dat heb ik gedaan. Er is maar een kleine kans, maar je moet het toch proberen. Jammer genoeg waren de laatste 50 meter er te veel aan. Ik ben wel ontgoocheld, bij het ingaan van de laatste rechte lijn geloofde ik echt in het podium en opeens zie je de ene na de andere passeren. Mentaal was dat heel zwaar.”

In het hoogspringen kon topfavoriete Jaroslava Mahoetsjich eindelijk eens goud pakken. Op het WK in Eugene liet ze zich vorige maand nog aftroeven door de Australische Eleanor Patterson, op de Olympische Spelen moest ze dan weer vrede nemen met brons. In München lukte wel met een foutloos parcours en een sprong over 1,95 meter. 

Jakub Vadlejch hoopte op een identiek scenario in het speerwerpen. Na zilver op de Spelen in Tokio en brons op het WK in Eugene wou de Tsjech eindelijk de oppergaai pakken. Het was hem niet gegund, de Duitser Julian Weber troefde hem tot jolijt van het thuispubliek nipt af. 

Op de 100 meter horden pakte de Poolse Pia Skrzyszowska het goud. De Nederlandse Nadine Visser viel net als vier jaar geleden net naast het podium, met amper 1 honderdste seconde. Het werd de avond van net niet voor onze Noorderburen, want Britt Weerman werd vierde in het hoogspringen en op de 4x100 meter grepen de Nederlandse mannen ook net naast een medaille. 

De 10.000 meter leek op een verrassing uit te draaien toen de Noor Zerei Kbrom Mezngi solo op weg was naar goud. Met een verschroeiende versnelling in de slotronde kon de Italiaanse topfavoriet Yemaneberhan Crippa hem alsnog het goud afsnoepen.