Evaluatie van de nieuwe Wereldbeker: "Bij 16 cabrio's voor je deur verdwijnt de grandeur"

"Hoe langer je terugkijkt, des te verder je kunt vooruitzien." Met die wijze woorden van Winston Churchill in het achterhoofd heeft Sporza door een vragenronde met een aantal cruciale spelers in het veldrijden een summiere evaluatie gehouden over de vernieuwde Wereldbeker. 

Erwin Vervecken (organisator Golazo), Jurgen Mettepenningen (organisator WB-cross Dendermonde en ploegbaas Pauwels Sauzen-Bingoal), Paul Herygers (cocommentator), Ellen Van Loy (renster) en Francis Bosschaerts (organisator Superprestige Diegem) hebben in eer en geweten hun op- en aanmerkingen gegeven over het nieuwe concept. 

"Het is logisch dat de Wereldbeker alle zondagen inpalmt", verdedigt Jurgen Mettepenningen het nieuwe concept. 

“De organisatoren van een Wereldbeker betalen een pak meer dan andere inrichters en zij willen return."

"Aangezien zondag altijd een betere dag is dan zaterdag qua visibiliteit en
bezoekersaantallen, zijn Wereldbekers zo altijd verzekerd van de eerste keuze.” 

Met 16 manches, 6 in België en 10 in het buitenland, is de Wereldbeker wel fors uitgebreid en daar knelt voor de anderen het schoentje.

“Ik was vooral verbaasd dat Flanders Classics (de organisator van de Wereldbeker) het plaatje heeft rondgekregen. Dat is een huzarenstukje", vindt Paul Herygers, maar “de exclusiviteit is een beetje verdwenen.” 

Daar sluit Ellen Van Loy zich bij aan. “Vooral bij het Belgische deel van de Wereldbeker heb ik niet altijd het gevoel dat ik aan de start sta van een Wereldbeker."

Ook Erwin Vervecken vreest daarvoor. “Het prestigieuze is deels weg.” Less is more is een strategie die velen genegen zijn.

“Hou vier zondagen op de kalender vrij voor sterke Vlaamse organisatoren", pleit Francis Bosschaerts, de organisator van de cross in Diegem. Die wordt nu op woensdagavond 29 december georganiseerd.

“Wij organiseren al jaren met succes, maar dat telt plots niet meer. We moeten uitwijken en dan zijn we nog niet bij de grote verliezers.” 

Vooral enkele traditiecrossen zoals Asper-Gavere (van het najaar verplaatst naar zaterdag 12 februari) en de Flandriencross in Hamme (zaterdag 22 januari) zijn het kind van de rekening. Zij moesten verhuizen naar een heel andere datum.

“Wij in Diegem en Asper-Gavere hebben ooit aan de kar getrokken om de Superprestige van de grond te krijgen en plots zijn we figuranten."

"We moesten ooit zelfs inbinden van twaalf naar acht wedstrijden om de concurrentie niet te benadelen. Nu doet de UCI precies hetzelfde en dat mag wel.” 

“Eeklo, een van de oudste crossen van ons land, werd genoodzaakt om af te haken", zegt Vervecken. “Zij moesten organiseren op de dag van het WK op de weg in ons land. Dan is dat een dodelijke dolksteek.” 

“Zonnebeke zit in hetzelfde schuitje”, vult Herygers aan. “Als onafhankelijk organisator is het zeer moeilijk om toppers te overtuigen om te komen rijden.” 

"Er is wel degelijk weinig meelevendheid met kleine organisaties”, denkt ook Ellen Van Loy. 

Jurgen Mettepenningen staat achter de nieuwe Wereldbeker, zij het met een paar kleine verschuivingen. 

“Vooral de belangrijke maand november is wat geslachtofferd doordat het EK en Tabor het eerste en tweede weekend van november innamen. Dat kan misschien bijgestuurd worden."

"In november begint elk jaar de cross echt te leven en dan zou het interessanter voor het publiek zijn mochten we die periode meer in Vlaanderen blijven."

"De Koppenberg, Asper-Gavere, Niel, Dendermonde en Koksijde zijn publiekstrekkers met veel ambiance. Zet die wedstrijden bijvoorbeeld achter elkaar in november en je zult direct het verschil zien in de toeschouwersaantallen.”

“En overstappen naar het statuut van Wereldbeker is niet evident,” meent Vervecken. “Een Wereldbeker organiseren kost meer dan dubbel zoveel als een
andere cross. Dan loop je een serieus financieel risico."

"Dat je daardoor raakt aan organisaties die het geweldig deden in het verleden, is jammer en misschien zelfs gevaarlijk."

"Vandaar zou een meer samengebalde formule van de Wereldbeker die trouwe organisatoren al een heel eind tegemoetkomen.”

Met tien manches in het buitenland vreesden sommigen dat het voor de renners te zwaar zou worden. 

“Dat was een must van de UCI, de Internationale Wielerunie. Zij willen internationaliseren. Het resultaat zal zijn dat crossen in ons land mondjesmaat zullen verdwijnen”, is Bosschaerts pessimistisch. 

“Toch zijn we sportief op de goede weg,” meent Mettepenningen, "maar niemand zou er baat bij hebben om wekelijks naar het buitenland te trekken."

"België is en blijft het mekka van het veldrijden. Dat mogen we nooit vergeten."

"Vergelijk het met Clouseau, die spelen in eigen land voor bomvolle zalen, maar zouden het ook moeilijker hebben om voet aan grond te krijgen in het buitenland.“

Er is wel één buitenlandse cross die zich meteen heeft geprofileerd als een meerwaarde. “Besançon was tip top in orde. Dat was een heel belangrijk succes voor de Wereldbeker”, is Herygers lyrisch over de nieuwkomer. 

Ook Vervecken was gecharmeerd. “De heroïek was aanwezig en daar leeft de cross van, maar (kleine kanttekening) dat was ook zo in Niel. Beklijvende duels onthouden we.” 

“Logistiek zijn de buitenlandse crossen soms een beetje moeilijk, maar we hoeven dit nu ook niet te overdrijven als team. Met een goede organisatie vooraf is veel mogelijk", volgens Mettepenningen. “Alleen Val di Sole was moeilijker en uiteraard Amerika.” 

“De renners zijn ook verwend geweest de voorbije jaren”, vindt Vervecken. "Vroeger, in de jaren zeventig en tachtig, de hoogdagen van Albert Zweifel, werd vaak over en weer gereden tussen ons land en Zwitserland.”

“En voor ons, vrouwen, is het financieel aantrekkelijk,” zegt Ellen Van Loy. Het prijzengeld voor mannen en vrouwen is nu gelijk. “Maar omdat de belangen hoger zijn, zullen sommigen wel eens een paar zaterdagen overslaan."

"Ze missen wedstrijden in functie van hun klassement. Ik ben misschien een tikkeltje ouderwets, maar ik wil graag alle organisatoren plezieren.” 

Voor mannen ligt het anders. “Zestien keer krijg je zelfs als topper geen startgeld. Dat is toch een hele verandering. Ik hoop voor de renners dat dit op een of andere manier gecompenseerd wordt.” 

“En laat ons de organisatoren niet vergeten", verdedigt Bosschaerts zijn collega’s. “Nu is het te duur om voor de Wereldbeker te kiezen. Het risico is te groot.”