Zelden waren er meer verrassingen op een grandslamtoernooi dan op Roland Garros 2020. Of wat dacht u van een Argentijnse qualifier die het tot de halve finales schopt? Tenniscommentator Dirk Gerlo schetst het verhaal van "La Rosarina" Nadia Podoroska.
Gisteren had ik het bij collega David Naert in De Tribune al even over het onwaarschijnlijke verloop van deze Roland Garros bij de vrouwen. Hoe de favorieten of afwezig bleven of faalden en hoe anderen hun kansen daardoor grijpen.
Een opvallend bewijs daarvan werd geleverd door de Argentijnse Nadia Podoroska. Zij is de eerste qualifier ooit die bij de vrouwen doorstoot naar de halve finales in Parijs.
“Om eerlijk te zijn, ik ken haar niet. Mijn coach zal me alles over haar moeten vertellen. Maar als ze in de kwartfinale staat, dan moet ze wel goed tennissen.” Dat zei het derde reekshoofd Elena Svitolina toen ze wist dat Nadia Podoroska haar tegenstandster zou zijn in de kwartfinales op Roland Garros.
Nu, na een 6-2 6-4-nederlaag, weet Svitolina dat Podoroska echt wel goed is op gravel.
In de voetsporen van Gabriela Sabatini
De jongste jaren bestond tennis in Argentinië alleen nog bij de gratie van een handvol mannen. In 2016 won Argentinië voor het eerst de Daviscup met een fantastische Juan Martin Del Potro als man van het beslissende punt. Door de aaneenschakeling van blessures van Del Potro gaat alle aandacht nu al een tijdje naar Diego Schwartzman, de enige Argentijn in de top 20.
Bij de vrouwen situeert de glorietijd zich in een ver verleden met Gabriela Sabatini die in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw 4 keer de halve finale van Roland Garros bereikte en die de US Open won.
Maar na de kwartfinale van Paola Suarez in Parijs in 2004 was het helemaal over. Tot nu dus.
Nadia Podoroska werd 23 jaar geleden in Rosario geboren (vandaar La Rosarina), als dochter van Oekraïense inwijkelingen, apothekers die daar hun leven wilden uitbouwen. Nadia begon zoals zovelen in de lokale tennisclub, de Fisherton Athletic Club, toen ze 5 jaar was.
Als junior viel ze niet meteen op. Ze pakte her en der wel wat puntjes, maar een 169e plaats in de wereld voorspelde niet meteen een briljante carrière. De vooruitgang kwam beetje bij beetje.
In 2013 pakte ze haar eerste kleine titel in Santiago de Chile, in 2014 werd ze geselecteerd voor de Argentijnse Fed Cup-ploeg. De stap naar de top 200 werd in 2016 gezet, maar door blessures allerhande zakte ze daarna weer diep weg.
De echte doorbraak kwam er in 2018 toen ze verhuisde naar Spanje, naar Alicante, waar de Argentijnse coaches Emiliano Redondi en Juan Pablo Guzman haar begeleiden. Podoroska nam die beslissing omdat de meeste toernooien in Europa worden afgewerkt en omdat zo de reiskosten danig werden beperkt.
Want veel geld had ze nog niet verdiend. Vorig jaar werd Podoroska Panamerikaans tenniskampioene, wat haar een selectie voor Tokio opleverde. Dit jaar verbleef Podoroska tijdens de eerste maanden van de lockdown in Argentinië. Tennissen was daar uitgesloten. Begin juni kon ze naar Madrid vliegen, waarna ze met de wagen naar Alicante reed en de training hervatte. Met succes. Half september pakte ze ITF-titel in Saint Malo, haar twaalfde in haar carrière op gravel…
Nu al meer verdiend dan in de rest van haar carrière
Parijs is dus haar sprookje dat waarheid wordt. “Es difícil explicar lo que siento, gracias a todos por el apoyo. Estoy muy feliz”. “Het is moeilijk om uit te leggen wat ik nu voel. Ik wil iedereen bedanken voor de steun, ik ben heel blij."
Dat was zo ongeveer het enige wat Podoroska meteen na afloop van haar kwartfinale kon zeggen. Begrijpelijk.
Oh ja, toch ook eens over geld voor een keer. Met haar plaats in de halve finales is Podoroska al zeker van een cheque van 425.000 euro. Tot vóór Roland Garros verdiende ze in haar hele carrière 255.000 euro!!
Dirk Gerlo
