20 jaar geleden behaalde Axel Merckx in Prato de mooiste overwinning uit zijn carrière. Dat zijn vader die dag cocommentator was naast Michel Wuyts maakte het extra emotioneel. Dat hij in de finale nog in het ravijn belandde, maakte het dan weer extra speciaal.
"Eigenlijk heb ik die beelden niet zo vaak gezien", vertelt Axel Merckx wanneer we hem opbellen in Canada. "Maar omdat het nu 20 jaar geleden is, heb ik ze toch eens opgezocht op YouTube, om er samen met mijn dochter en mijn vrouw naar te kijken."
"Het blijft toch de belangrijkste zege uit mijn carrière, vooral dan door de omstandigheden waarop het gebeurd is."
Merckx maakt deel uit van een kopgroep van 8, maar hij valt vlak voor de finale in het ravijn. "Nu is het voorbij", mompelt Eddy Merckx, die die dag toevallig naast Michel Wuyts commentaar geeft.
"Het was een rare val", herinnert zoon Axel zich. "Ineens kregen we een zeer steile en smalle haarspeldbocht in de afdaling. Gutierrez reed achter mij en kon niet meer remmen. Hij duwde mij in de gracht, gelukkig was die niet al te diep."
"Ik weet nog dat er een hond langs de kant stond die ik maar net kon ontwijken. Gelukkig was de val niet zo erg, ik had niet eens schaafwonden. Enkele mensen hebben mij geholpen om mij eruit te halen."
"Ik kroop meteen weer op mijn fiets, ergens halverwege de kopgroep en het peloton. Ik dacht: ik rijd hier al meer dan 100 kilometer in de ontsnapping, ik verdien het om minstens met die kopgroep naar de finish te rijden."
Beelden van de val
"Ik was op mijn best als ik geprikkeld was"
Na zijn val gierde de adrenaline door het lijf van Axel Merckx. "Ik weet nog dat ik zo razend was om de situatie dat ik dol was tegen iedereen. Alle motards reden zogezegd in mijn weg. Toen ik op 5 kilometer van het einde toch weer kwam aansluiten, dacht ik: nu rijd je geen meter meer op kop."
"Op het einde heb ik nog 1 inspanning gedaan: alles of niets." Het werd uiteindelijk alles, aan de finish werd vader Eddy door al zijn oude concurrenten, zoals Bitossi en Moser, innig gefeliciteerd. "Ik was op mijn best als ik geprikkeld was", zegt Axel Merckx nu. "Als ik wat vaker boos was geworden in mijn carrière, had ik misschien meer gewonnen (lacht)."
Vader Merckx schudt van nee, wij knikken van ja.
Ultimo chilometro! Met de demarrage van Axel Merckx
"Voor mijn vader was winnen een gewoonte, voor mij was dat bijzonder"
Meteen na de finish verenigde André Meganck vader en zoon Merckx voor een interview in de commentaarcabine. "Dat was een speciaal moment, voor iedereen."
"Het is normaal dat je zo meeleeft als vader, je wil het beste voor je kinderen. Hij was de beste aller tijden, voor hem was winnen een gewoonte. Maar voor mij was dat bijzonder. Ik denk dat hij toen gelukkiger was dan toen hij zelf won."
Een groot feest was er die avond wel niet. "Het was net de langste rit in de Giro, het was zelfs al donker toen de laatste renners arriveerden. Ik moest eerst nog alle ceremonies afwerken, de persconferentie,... Toen ik terug was in het hotel waren mijn ploegmaats al van tafel."
"Dat is typisch aan het wielrennen. De goeie en slechte momenten stapelen zich snel na elkaar op. Er waren nog 2 weken koers en we hadden nog grote doelen met Mapei. Je geniet ervan, maar moet ook voort."
"Maar nu kijk er natuurlijk op terug met heel veel trots. Ik kijk er ook naar uit om de beelden met het commentaar van mijn vader nog eens terug te zien. Ik denk dat ik daar nog maar 1 keer iets van gezien heb."
