“Plots was ik een cultfiguur” – Het verdriet van de Belgische doelman op EURO 2000

In de zomer van 1999 krijgt Robert Waseige een telefoontje van bondsvoorzitter Michel D’Hooghe met de vraag om Georges Leekens als bondscoach op te volgen en de zware taak op zich te nemen om de Rode Duivels na een mislukt WK 1998 en een desastreuze reeks oefenmatchen opnieuw op de rails te krijgen.

De verstikkende druk onder Leekens was niet langer houdbaar en D’Hooghe zag in Waseige een vaderfiguur zoals Guy Thys. Waseige beet al meteen van zich af. “Alsof men een tactische nul zou aanstellen op basis van zijn paternalisme”, repliceerde de Luikenaar.

Onder de taalgrens was men in zijn nopjes met de eerste Waalse bondscoach ooit. In Vlaanderen aanschouwde men Waseige vooral als een voetbalopa uit een vorig tijdperk. Geliefd en gevreesd, zo kan de doortocht van Waseige bij de Rode Duivels het best omschreven worden.

Waseige wilde weg van de experimenten onder Leekens en bouwde een vaste kern uit, ook al uit noodzaak omdat de instroom beperkt was. De impact was er meteen, want bij zijn debuut speelde Belgie een historische 5-5 in de Kuip en na een 1-3 zege in Italië leefde er weer hoop dat de Rode Duivels toch geen figurantenrol op EURO 2000 zouden spelen. 

Kleinkinderen zullen geen straffe sportieve verhalen over de Belgische prestaties op EURO 2000 te horen krijgen, maar helaas geldt dat ook voor de infrastructuur. Terwijl in Amsterdam een fonkelnieuwe ArenA werd gebouwd en de stadions van PSV, Feyenoord en Vitesse (na enkele verbouwingen) nog steeds modern en functioneel zijn, slaat België de bal compleet mis en slaagt het er niet in één volwaardig nieuw stadion te bouwen.

Het Stade du Pays de Charleroi (later deels afgebroken), Sclessin, Jan Breydel en de aftandse Heizel werden wel opgekalefaterd, maar moderne voetbaltempels zijn het nooit geworden. De stadionproblematiek heeft de tand des tijds overleefd want anno 2020 kent België nog steeds geen stadion dat geschikt is om de noden van vandaag in te vullen.

Financieel was EURO 2000 wel een voltreffer. De Nederlandse en Belgische voetbalbond mochten 18,2 miljoen euro winst netjes verdelen. De bond kocht in Tubeke een stuk grond waar zes jaar later het ‘nationaal voetbalcentrum EURO 2000’ voor de jeugd werd ingewijd. Volgend jaar, in 2021, zou in principe de volledige voetbalbond in Tubeke gehuisvest worden.

De Belgen stapten vol vertrouwen het toernooi in. Aanvallend hadden ze ook wel wat pijlen op hun boog met Wilmots, Strupar, Nilis en Emile Mpenza. Tegen de stugge Zweden, dat in bijna 2 jaar slechts een handvol tegendoelpunten had geincasseerd, zorgden Bart Goor en Emile Mpenza voor de goals (eindstand 2-1).

De harde knal van de 21-jarige Emile Mpenza was het 1000e doelpunt in de geschiedenis van de nationale ploeg. De jongste Mpenza noemt het nog steeds zijn belangrijkste en mooiste goal uit zijn carrière. Maar de spits van Schalke 04 scoorde ook buiten het veld.

Op de tribune zat Miss België 2000 Joke Van de Velde op uitnodiging van Mpenza. Toen de blondine enkele dagen later langs een achterpoortje het hotel van de Duivels binnensloop ter gelegenheid van de georganiseerde vrouwendag was het hek van de dam in de pers.

Een nieuw glamourkoppel was geboren, België had zijn eigen David en Victoria Beckham. Na zijn goal tegen Zweden zweeg helaas het kanon van Mpenza, volgens de betrokkenen is er nooit meer dan vriendschap geweest.

Twee jaar kostte de voorbereiding van het toernooi voor de ordediensten. Snelrechtprocedures werden ingevoerd, convenanten ondertekend en pelotons van de Mobiele Eenheid speciaal getraind. Dat kon evenwel niet verhinderen dat de Engelse hooligans vooral in Charleroi en Brussel lelijk tekeergingen.

Voor en na de match Engeland-Duitsland kwam het tot rellen en ernstige vechtpartijen met Britse supporters. Een veldslag bleef gelukkig uit door de massale inzet van de politie maar de UEFA kon er niet mee lachen. Het dreigde de Engelse ploeg uit het toernooi te zetten.

De Engelsen mochten dan voor het eerst in 34 jaar van Duitsland gewonnen hebben, voor het voetbalgeluk van de anderen mochten de Engelsen gelukkig na de eerste ronde opnieuw het kanaal oversteken na nederlagen tegen Portugal en Roemenië.

De tolerantie van de Brusselse politie was ook al na de openingsmatch tussen België en Zweden getest. Het hardhandig optreden tegen eigen landgenoten stuitte zelfs op kritiek van de politiek. Overigens had de staat een slordige 1 miljard frank voorzien voor de ordehandhaving. Ondanks de ongeregeldheden konden België en Nederland best een goed rapport voorleggen.

De ploeg van Robert Waseige was echter gebuisd. Na de winst tegen Zweden werden de Belgen door een uitgekookt Italië over de knie gelegd (0-2). Toch was er geen man overboord, want een gelijkspel tegen de Turken volstond om naar de kwartfinales te gaan.

Voor doelman Filip De Wilde zou het zijn laatste interland worden. De bijna 36-jarige keeper van Anderlecht had zonder gevolg al geblunderd tegen Zweden. Turkije zou hem dankbaar zijn voor zoveel medewerking. Bij de eerste Turkse goal kwam De Wilde onorthodox uit en in de slotfase torpedeerde hij de doorgebroken Arif onder de graszoden.

“Achteraf zag ik het op televisie en ik moet toegeven. Het zag er verschrikkelijk uit, precies een aanslag”, gaf De Wilde ruiterlijk toe. De beelden van rechtsachter Eric Deflandre, die in zijn veel te grote keeperstrui, de resterende minuten onder de lat vervolledigde, gingen die avond de wereld rond. “Plots was ik een cultfiguur”, oordeelde Deflandre later.

De Rode Duivels hadden een weinig benijdenswaardige primeur te pakken. België was het eerste organiserende land dat zich niet kon plaatsen voor de tweede ronde. Tot op de dag van vandaag wordt Eric Deflandre nog herinnerd aan zijn vijf minuten durende ‘roem’ als doelman.