Wat een ontknoping! Van der Poel wint Gold Race na knotsgekke comeback in slotkilometer

Onder een heerlijke lentezon kregen we in het eerste wedstrijduur een hevige strijd om weg te raken. Uiteindelijk vertrokken in drie schuifjes elf man om de eerste paaseieren op te rapen. Onze landgenoten waren met Sprengers, Verwilst, Van Asbroeck en Baugnies het best vertegenwoordigd. De traditionele lange vlucht kreeg nooit veel meer dan acht minuten.

In het peloton knapten Deceuninck-Quick-Step en Astana, de ploegen van het voorjaar tot dusver, het grootste deel van het werk op. Terwijl de kilometers en vooral de hellingen zich opstapelden, haakten er voorin steeds meer mannetjes af. Van der Poel kon zich niet bedwingen en sloeg samen met Izagirre een kloofje, maar die aanval was geen lang leven beschoren.

Dan leek het manoeuvre van Quick-Step beter uitgekiend. Devenyns effende op de Eyserbosweg het pad voor Alaphilippe, die fors doorging en met de altijd gulle Fuglsang de ideale kameraad meekreeg. Achter die twee weigerden Kwiatkowski en Trentin te plooien, al bleven ze steeds op een twintigtal seconden plakken. Nog verderop was de samenhorigheid zoek.

De beslissing leek gevallen en op de laatste Cauberg speelden Alaphilippe en Fuglsang de mogelijke scenario's al af in hun hoofd. Alaphilippe leek niet meer te kunnen verliezen, maar na de Bemelerberg ging het tempo er plots uit. Onder de vod viel Kwiatkowski de twee leiders op de nek en in de laatste kilometer spoelde ook het groepje met de verloren gewaande andere favorieten erover.

Mathieu van der Poel, die voor zijn schijnbaar nutteloze actie eerder in de koers de troostprijs voor de strijdlust had gekregen, schoot alsnog de hoofdvogel af. Hij begon zijn spurt op 300 meter van de streep en kletste iedereen genadeloos uit zijn wiel. Clarke strandde op ruim een lengte en Fuglsang mocht als derde het podium op, maar alle aandacht van de uitzinnige oranje menigte ging naar Van der Poel, de eerste Nederlandse winnaar van de Amstel sinds 2001.

Onder een heerlijk zonnetje kregen we in het eerste uur een felle strijd om weg te geraken. In drie schuiven vertrokken elf man om de eerste paaseitjes te rapen. Onze landgenoten waren met Sprengers, Verwilst, Van Asbroeck en Baugnies het best vertegenwoordigd in de lange vlucht, die nooit veel meer dan acht minuten kreeg.

In het peloton knapten Deceuninck-Quick-Step en Astana, de ploegen van het voorjaar tot dusver, het grootste deel van het werk op. Terwijl de kilometers en vooral de bergjes zich opstapelden, haakten er voorin steeds meer pionnetjes af.  Van der Poel kon zich niet langer bedwingen en sloeg samen met Izagirre een kloofje, maar die aanval was geen lang leven beschoren.

Dan leek het manoeuvre van Quick-Step beter getimed. Devenyns effende op de Eyserbosweg het pad voor Alaphilippe, die vastberaden doorging. De Franse topfavoriet kreeg met de altijd gulle Fuglsang ook de ideale kameraad mee. Achter die twee weigerden twee mannetjes te plooien, Kwiatkowski en de kranige Trentin bleven echter plakken op een twintigtal seconden.

Op de laatste Cauberg van de dag ging het er steeds meer op lijken dat Alaphilippe het in de spurt simpel zou gaan halen van Fuglsang, maar plots stokte het tempo bij de koplopers. Onder de vod viel Kwiatkowski hen op de nek en in de laatste kilometers spoelde ook het groepje met de verloren gewaande andere favorieten over de twee vluchters.

Van der Poel, die voor zijn schijnbaar nutteloze actie eerder in de koers de troostprijs voor de strijdlust had gekregen, begon zijn fenomenale spurt op  300 meter van de streep en kletste de rest genadeloos uit zijn wiel. Clarke strandde op ruim een lengte, Fuglsang mocht als derde het podium op, maar alle aandacht van de uitzinnige oranje menigte ging naar Mathieu van der Poel, de eerste Nederlandse winnaar van de Amstel sinds 2001.