Verbijstering na amateuristische taferelen tijdens EK-kwalificatie Belgian Cats: "Publiek kon hijgen in hun nek"
Back to basics. De Belgian Cats waanden zich in Duitsland weer even op amateurniveau. In een piepklein zaaltje - volgepakt met publiek - moesten de Belgische basketbalvrouwen hun EK-kwalificatiewedstrijd afwerken. "De verwondering dat dit op internationaal niveau nog kan, was dan ook groot", schetste onze man ter plaatse, Christophe Vandegoor.
De sky van Chicago leek opeens heel ver weg voor Emma Meesseman en co.
De Belgian Cats kwalificeerden zich gisteren tegen Duitsland voor het Europees kampioenschap. Een mooie triomf, al waren de omstandigheden er "allerminst optimaal", laat staan "professioneel" te noemen. Zo riep vooral de gebrekkige infrastructuur vragen op.
"De zaal had een capaciteit van ongeveer 500 man, maar er zaten een kleine 900 mensen tegen elkaar gedrukt op een klein tribunetje van amper drie treden hoog", schetste Vandegoor de omstandigheden.
"De mensen zaten écht vlak achter de speelsters. Te hijgen in hun nek. Gelukkig was het publiek er sportief."
De Belgische speelsters en de staf geloofden hun eigen ogen niet, toen ze de dag voordien kwamen trainen in het zaaltje nabij het Duitse Wolfenbüttel. "Ze vroegen - denkende dat ze in de trainingszaal stonden - waar de échte zaal was. De verwondering dat dit op internationaal niveau nog kan, was dan ook groot."
Na de gewonnen wedstrijd reageerde Meesseman toch eerder melancholisch over de setting. "Voor mij brengt het me terug naar mijn roots in Ieper, waar het allemaal begonnen is. Het is persoonlijker en heeft zeker iets", vertelde de MVP van de avond.
Het is jammer voor de uitstraling van het vrouwenbasketbal
Toch was het voor bondscoach Rachid Meziane een minder onschuldig voorval. "Ik heb mijn speelsters opgepept met de woorden: kleine zaal, kleine kleedkamer, maar een grootse overwinning. Toch vind ik het vooral jammer voor de uitstraling van het vrouwenbasketbal."
"We hadden wel verdiend om deze mooie affiche in een grotere zaal en voor wat meer publiek te spelen."
Ook Vandegoor kaart de problematiek aan. "Net zoals in veel andere landen was de discrepantie tussen mannen en de vrouwen er schrijnend. Het basketbal bij de mannen wordt er in grote volle zalen gespeeld, en de vrouwen worden ergens - in een klein dorpje - in een nog kleiner kot geduwd. Het contrast kon niet groter zijn."
