Het was een van de mooiste beelden van de 1/8e finales op het EK. Gianluca Vialli die in de 95e minuut de tribunes van Wembley afstormde en in de armen van Italiaans bondscoach Roberto Mancini viel na de 1-0 van Federico Chiesa tegen Oostenrijk. Het lief en leed dat Vialli en Mancini al vele jaren met elkaar delen, maakt dit Italië sterker.
Lief en leed op Wembley
Wembley afgelopen zaterdag. Wanneer Federico Chiesa Italië in de verlengingen op voorsprong schiet tegen Oostenrijk met een heerlijk doelpunt, is de vreugde op de Italiaanse bank enorm. Maar niemand valt bondscoach Roberto Mancini zo intens in de armen als zijn teammanager, Gianluca Vialli.
Uitgerekend op Wembley boeken ze samen een felbevochten en belangrijke overwinning op dit EK. Dat doen ze in hetzelfde stadion waar Mancini en Vialli in 1992 - ook in de verlengingen - samen de finale van de Europacup I verloren.
Het was op Wembley dat Ronald Koeman 29 jaar geleden de bekendste goal uit zijn carrière maakte en Barcelona de Europese titel bezorgde met een vrije trap die hij in een kanonskogel omtoverde.
Vialli is op dat moment net naar de kant gehaald. Zijn spitsbroeder en aanvoerder bij Sampdoria, Roberto Mancini, treurt op het veld en schrijft er later in een boek over: "normaal wonnen wij altijd op Wembley."
40 jaar vriendschap: op en naast het veld
De vriendschap tussen Vialli en Mancini - allebei geboren in 1964 - is er een van meer dan 40 jaar. "Roberto is mijn held sinds ik 14 jaar ben", zei Vialli daarover ooit op de RAI.
"We ontmoetten elkaar voor het eerst op het nationaal trainingscomplex en toen al werd er over Roberto gesproken. Hij had een voet in mijn goals en ik in die van hem."
Bij Sampdoria worden de twee echt goede vrienden. Ze spelen er acht jaar samen en delen vaak een hotelkamer de nacht voor een wedstrijd. "We waren anders, maar hadden elkaar heel graag als mens", zei Vialli ooit op Sky Sports. "En op het veld waren we bijzonder complementair."
"Ik kon als diepste spits spelen met Roberto achter me, en als het niet lukte draaiden we de rollen gewoon om. Het maakte ons niet uit wie scoorde. Die relatie kwam gewoon natuurlijk."
In 1990 blijft heel Italië achter met een trauma na de verloren halve finale op het WK in eigen land tegen Argentinië.
Mancini komt in die wedstrijd niet van de bank. Vialli start in de basis, maar ziet hoe de uitgejouwde Maradona in "zijn" Stadio San Paolo zijn gram haalt en doorstoot naar de finale.
Een jaar later nemen Mancini en Vialli sportief wraak door "hun" Sampdoria naar de enige titel uit de clubgeschiedenis te loodsen. Vialli wordt met 19 goals topschutter.
Strijd tegen kanker en symbool voor positief voetbal
Al de sportieve vreugde en verdriet van Vialli en Mancini verbleken bij het gevecht dat Gianluca Vialli in 2017 en 2018 moet aangaan tegen pancreaskanker. Vialli verdiept zich in Aziatische filosofie en houdt het hoofd recht door positieve spreuken neer te schrijven.
In de winter van 2018 - Vialli vecht op dat moment voor de tweede keer tegen de kanker in zijn lichaam - biedt de Italiaanse federatie hem aan om teammanager te worden in de staf van Mancini. Vialli accepteert de job omdat hij iets te doen wil hebben, uit liefde voor zijn land en uit liefde voor Mancini.
"Ik heb altijd met Mancini op het veld gestaan. Het wakkert oude emoties aan", verklaart Vialli zijn beslissing. "10 procent in het leven is wat ons overkomt, 90 procent is hoe we er mee omgaan."
Gianluca Vialli werd vorig jaar genezen verklaard van pancreaskanker. Hij staat symbool voor het positieve voetbal dat Italië brengt op dit EK. De Rode Duivels zijn gewaarschuwd. Ze staan vrijdag tegenover een een sterk elftal en een passioneel duo langs de lijn.
