Cadel Evans:"De rijen lijkwagens in Bergamo hebben me diep geraakt"

Cadel Evans woont in Stabio, een dorp in het kanton Ticino, zeer dicht bij de grens met Italië. Hij maakte van dichtbij mee wat daar in het begin van de coronacrisis gebeurde: “Ik heb veel vrienden en kennissen in Lombardije en ik woon op enkele honderden meters van de grens. Het is daar een totaal andere wereld, het epicentrum van de Europese epidemie. Iedereen zit in een volledige lockdown, maar ik hoorde dat de profrenners volgende week opnieuw buiten mogen trainen na weken van opsluiting."

Evans kon met zijn eigen ogen zien wat de pandemie in zijn buurland teweegbracht: “Toen de Italiaanse regering aankondigde dat ze de grenzen gingen sluiten, ben ik met mijn fiets naar de dichtstbijzijnde grens gereden, dat is zo’n 800 meter van waar ik woon. Gewoon om eens een kijkje te gaan nemen uit nieuwsgierigheid. Wat me opviel was dat de laatste sluiting van de grens dateerde van tijdens de Tweede Wereldoorlog."

"Het tweede waren de lange rijen van lijkwagens die naar het kerkhof van Bergamo reden. Dat raakte wel een gevoelige snaar bij mij. Bergamo is heel dichtbij en bovendien een centrum van wielersport. Veel van de producten en kledij die wij gebruiken worden daar gemaakt. Santini, het kledingmerk dat de wereldkampioenentrui maakt, produceert nu mondmaskers. Dat komt hard binnen."

Naast zijn job in de fietsindustrie is Cadel Evans ook organisator van de "Cadel Evans Great Ocean Road Race", een wielerwedstrijd in Australië. Hij is eerder pessimistisch over de toekomst. "Voor mijn wedstrijd valt het nog mee. Australië is niet zo hard geraakt door corona en de volgende editie is pas in januari 2021. Maar de sport in het algemeen heeft wel een basisprobleem."

De structuur van het wielrennen en de wielerploegen waren niet voorbereid op wat er nu gebeurt. Er is nooit echt een buffer opgebouwd, want al het geld is meteen gebruikt voor de verbetering van de sport: strijd tegen doping, gezondheid en veiligheid voor de renners en vrouwenwielrennen. Zo’n buffer zou het wielrennen nu wel kunnen gebruiken.

"De ziel van het wielrennen en wat het zo’n fantastische sport maakt, is ook datgene wat de verspreiding van corona mogelijk maakt", filosofeert Evans. "Veel volk, dicht bij elkaar uit alle hoeken van de wereld. Je kan misschien wel een wedstrijd organiseren zonder publiek, maar in het peloton is er ook contact. Zwetende lijven, rondvliegend speeksel...niet de meest hygiënische omstandigheden op de openbare weg."

Ook logistiek is het voor het wielrennen een nachtmerrie om iedereen samen te brengen, met de gesloten grenzen en reisbeperkingen, maar Evans denkt dat kapitalisme misschien wel de redding zou kunnen zijn: "Na een tijdje moet de economie weer in gang schieten. Mensen moeten eten. De overheden moeten een balans vinden tussen gezondheid en economie en daarom denk ik dat de Tour even belangrijk is voor het land zelf als voor het wielrennen."

Zonder de Ronde Van Frankrijk vreest Evans evenwel voor de ondergang van vele teams. "Ik hoop dat ik verkeerd ben en dat dit een worstcasescenario is. Professioneel wielrennen is in de laatste 20 jaar gegroeid van de Wereldbeker over de Pro Tour naar wat het nu is: de World Tour met 20 ploegen. Daarin snoeien zou de sport 30 à 40 jaar terug in de tijd sturen. Ik wil er niet aan denken, maar we kunnen dit niet echt uitsluiten, vrees ik."