Sporza's coronatips met Ruben Van Gucht: "Mijn vader leerde me Neil Young kennen"

• "A deeper understanding" (The War on Drugs): geweldige groep, muziek om bij weg te dromen. 'Thinking of a place' al 1.000 keer opgezet, denk ik.

• "Thanks for the dance" (Leonard Cohen): voor wie graag het wat meer doorleefde werk heeft, werk met een verhaal, met diepgang en tegelijkertijd erg rustgevend. Cohen is eten en drinken, muziek om een goed glas wijn bij te nemen en wat te mijmeren.

• "In a bar under the sea" (dEUS): de eerste groep waar ik echt fan van was en nog altijd ben. De enige groep die me naar de voorste rijen op de wei in Werchter zoog. De nostalgicus in mij neigt sowieso altijd meer naar vroeger. "In a bar under the sea" bevat een paar geweldige nummers; 'Little arithmetics' en 'For the roses' zijn het meest bekend uiteraard. Maar 'Serpentine' vind ik ook bijzonder, vanwege wat a-typisch voor dEUS. Grootste favoriet echter is 'Theme from Turnpike', dat ik in tussentijd grijs heb gedraaid.

• "Harvest" (Neil Young): de enige artiest die mijn vader ons echt wou leren kennen. "Harvest" was de belangrijkste LP uit zijn collectie, de enige LP die hij zelf nog eens oplegde af en toe. Voor de rest bleef het bewaarde vinyl netjes in de platenkast. Maar "Harvest" mocht er af en toe uit.

• "A sunday in hell" (Jørgen Leth): een film uit 1976, dan denk je automatisch: oud en versleten. Maar niets is minder waar. "A sunday in hell" is voor de eeuwigheid. Deens topmateriaal, met dank aan regisseur Jørgen Leth. Parijs-Roubaix op een ongelooflijk mooie manier in beeld gebracht. Voor mensen die Merckx, Moser, De Vlaeminck, Maertens & co zelf nooit over de stenen zagen rijden, is dit een bijna live-beleving. En voor zij die hen wel zagen rijden, een geweldige aha-erlebnis. Als we tegenwoordig gek zijn van De Ronde 100, 101, 102 en 103… dan hebben we dat voor een stuk ook te danken aan "A sunday in hell’". Jørgen Leth was zijn tijd ver vooruit.

• "Planet Earth" (BBC): de enige reeks op tv waar ik echt met open mond naar zit te kijken.

• "De Kleedkamer" (Canvas/VRT NU): het is misschien not done, maar ik doe het toch. Ik ben trots op het team dat hieraan meewerkt en ik ben trots op de afleveringen die we de voorbije vijf jaar gemaakt hebben. Als je ze allemaal kijkt dan krijg je niet minder dan 180 menselijke verhalen van topsporters: voetballers, wielrenners, olympische atleten… kampioenen. En zo kunnen we meteen ook nog even VRT NU in de verf zetten.

• "What I talk about when I talk about running" (Haruki Murakami): ik ben zelf geen grote fictie-lezer, maar Murakami is uiteraard een naam die klinkt als een klok in de literaire wereld. Een van zijn romans, 1Q84, was meteen uitverkocht op de dag dat hij werd uitgebracht en binnen een maand waren er een miljoen exemplaren van verkocht.
  
  "When I talk about when I talk about running" heb ik in mijn handen gekregen nadat iemand me had geïnterviewd over mijn loopactiviteiten. Die zijn gelijklopend met Murakami blijkbaar. Murakami is een fervent marathonloper en heeft zich ook al gewaagd aan het langere, ultraloopwerk. Maar laat u dat niet afschrikken, dit boek is niet uitsluitend geschreven voor mensen die marathons lopen. Het is eerder een filosofische benadering van wat lopen betekent of kan betekenen voor de mens.
  
  Het boek bestaat uit prachtige memoires van Murakami's vier maanden durende voorbereiding op de marathon van New York in 2005, met verhalen uit zijn verleden erin verwerkt. In het boek probeert hij te beschrijven wat hardlopen betekent voor hardlopers. Het gaat over training, over pijn, over motivatie, over plezier.

• "Een kleine geschiedenis van de mensheid" (Yuval Noah Harari): begin januari zat ik in de Lotto Arena naar deze man te luisteren. Een klein, fijn mannetje met een brilletje, maar charismatisch tot en met. Harari wordt soms onterecht omschreven als een voorspeller of een helderziende, maar dat is hij zeker niet. Hij is een geweldige historicus.
  
  Alles wat er dezer dagen aan goeds en slechts gebeurt, spiegelt Harari af tegenover het historisch perspectief. En dan blijkt dat het op deze planeet nog nooit zo veilig is geweest, dat het op deze planeet nog nooit zo gezond leven is geweest, etc. Het zorgt er meteen ook voor dat een heleboel hot topics (zoals migratie bijvoorbeeld) plots heel wat irrelevanter zijn dan wat sommige mensen laten uitschijnen die daar garen bij spinnen. Zoek een lezing op via YouTube of lees het boek.

•  "Zeg nooit nooit" (Stig Broeckx en Thijs Delrue): dit heeft weinig voorstelling nodig. De Stig, gewoon omdat het een ongelooflijke inspiratiebron is. Het verhaal is ondertussen bekend en vaak gebracht, maar dat betekent niet dat we het minder naar waarde moeten schatten. De Stig zou je bij wijze van spreken 1 keer per jaar moeten zien of lezen om vervolgens heel dankbaar te zijn dat je gewoon je gras kunt maaien, de vuilniszakken kunt buiten zetten en het leven graag zien.

• "De 7 eigenschappen van effectief leiderschap" (Stephen R. Covey): een boek dat heel wat topondernemers en coaches in hun kast hebben liggen. Voor het eerst gedrukt in 1989 en nu ondertussen al aan z’n 90e druk toe. Een boek dat inspiratie biedt en motivatie. Niet enkel voor topondernemers of zakenmensen, maar evengoed in het gewone dagelijkse leven. Het is een klassieker van een boek en klassiekers zijn er om gekoesterd te worden.

Ik heb weinig last van de lockdown, eerlijk gezegd, omdat mijn leven er nog grotendeels hetzelfde uitziet. Wij zijn thuis echt mensen van de natuur. Ik ging vroeger al veel sporten en veel wandelen en dat doe ik nu een klein beetje meer. Ik werkte vroeger al graag in de tuin en dat doe ik nu een klein beetje meer. Maar ik denk wel dat die beweging, het opsnuiven van frisse lucht, het genieten van rust en natuur cruciaal is voor de mentale en fysieke gezondheid.

Dankzij weerman Frank Deboosere heb ik onlangs ook nog de app "ObsIdentify" kennen, waarmee je diertjes, insecten en planten kunt fotograferen die je niet kent. Dat maakt je wandelingen nog extra leuk.