Justine Henin die na een onwaarschijnlijke remonte in de halve finales olympisch goud verovert in Athene in 2004, het blijft een van de mooiste Belgische olympische verhalen. In De Kleedkamer kijkt ze erop terug.
"Ik vertrok naar Athene zonder verwachtingen. Ik kwam terug na een aanslepend virus en ging dus echt voor de ervaring", vertelt Justine Henin.
De tenniskampioene vertrok zonder voorbereidingswedstrijden naar Athene. "Ik wou beetje bij beetje die indrukken opnemen in Athene, toch de bakermat van de Olympische Spelen."
"Dat was ook heel bijzonder. Ik ben daar heel ontspannen toegekomen. Het gebeurde ook niet vaak dat ik geen verwachtingen had voor een toernooi. Ik won match na match tot in die beruchte halve finale tegen Myskina."
"Ik had geen zin om te spelen voor het brons"
Henin won wel de eerste set tegen Anastasia Myskina, maar kwam 5-1 achter in de derde set en stond op de rand van de afgrond. "Ik dacht: in het slechtste geval sta ik over 10 minuten onder de douche en verlies ik de match."
"Maar dan zou ik de dag erna voor het brons spelen. Dat was ook al uitzonderlijk. Veel atleten dromen daarvan. Maar ik had geen zin om te spelen voor het brons."
Plots kantelde de wedstrijd helemaal: Henin vindt nog ergens een hogere versnelling en daar heeft Myskina geen antwoord op. De Russin is het noorden kwijt, verliest spel na spel en Henin buigt de achterstand om in een zege: 7-5, 5-7, 8-6.
"In de finale was ik zeker: ik zou het afmaken"
En dan volgt de finale. "De volgende dag was ik heel rustig voor de finale tegen
Mauresmo", vertelt Henin. "Na wat me overkomen was in de halve finale, had ik niet het gevoel dat er me nog veel kon overkomen. Ik was zeker van mijn stuk: ik zou die match winnen."
"Dat is volgens mij de enige keer dat me dat overkomen is in een finale. Wat er de dag voordien gebeurd was, was zo sterk dat ik me niet kon voorstellen dat ik het niet zou afmaken, dat het niet zou eindigen met winst."
"Voor mij was dat een magisch verhaal waar velen deel van uitmaakten, omdat de andere Belgische atleten me een ongelooflijke energie gaven. Ik voelde echt die steun van de Belgische clan. Ik herhaal het: ik stond alleen op het terrein, maar dat maakte echt een verschil. Het was echt het werk van een groep."
