Axel Merckx beleefde zijn gloriemoment op de Olympische Spelen van 2004 in Athene. Toen pakte hij brons in de wegrit voor de ogen van zijn vader Eddy Merckx, die cocommentator was.
Aan de tafel bij Ruben Van Gucht in De Kleedkamer doet Axel Merckx zijn verhaal. Veel tijd om te genieten van de grootsheid van de Spelen was er niet bij.
"Wij kwamen op de eerste dag al in actie en mochten zelfs niet naar de openingsceremonie gaan. En de dag na de wedstrijd was ik al weg, want er wachtte de week erop een nieuwe koers. Maar op die 2 dagen ontmoet je wel de andere Belgische atleten."
"Zo weet ik nog dat ik een paar uur later na alle ceremonies en zo terugkwam in het olympische dorp en alle Belgische atleten stonden daar op mij te wachten. Daar was ook Justine Henin bij, die was toen de nummer 1 van de wereld. Dat zij op mij stond te wachten, dat vond ik, wow."
"Altijd mijn drive geweest om te bewijzen dat ik ook iets kan bereiken"
Extra mooi voor de familie Merckx was dat vader Eddy als cocommentator kon meevieren met zijn zoon. "Of mijn vader toen trotser was dan op zijn eigen prestaties?
"Ja, als vader... Dat is toch normaal", is het duidelijke antwoord van Axel. "Ik heb ook kinderen en je bent gelukkiger als je kinderen iets bereiken, dan als je zelf iets bereikt."
De naam Merckx was ook soms lastig om te dragen, was het een last of een eer? "Het is altijd een eer geweest. Ik was bevoordeeld als kind. Ik kwam niets tekort."
"Op een dag zei er iemand tegen mij: "Voor jou hoeft het niet." Die dag heb ik voor mezelf besloten: ik ga hem bewijzen dat het zo niet is. Ik ga bewijzen dat ik zelf ook iets kan bereiken. Dat is mijn hele leven mijn drive geweest."
Wim Vansevenant weet dat ik hem eeuwig dankbaar ben.
Axel Merckx had nog een speciale vermelding voor een Belgische renner. "Het was echt heet in Athene, wij zijn gestart op de middag en toen was het 41 graden. We waren met 5 renners en we hebben 105 bidons gebruikt over
220 kilometer."
"Wim Vansevenant was een van de knechten en hij is de eerste 120 kilometer voortdurend bidons gaan halen. Hij weet dat ik hem daar eeuwig dankbaar voor ben. Het is toch een mooie herinnering."
