Kristoff komt boven water na een Gent-Wevelgem uit de oude doos

Gent-Wevelgem kan meestal opgedeeld worden in drie stukken: het eventuele waaiergeweld, de prikken in de hellingenzone en het gevecht tussen de kopgroep en het peloton in de slotfase. In een lekker ouderwetse editie was vooral het eerste hoofdstuk een passage om duimen en vingers bij af te likken.

De noordoostenwind zorgde voor een ongeziene snelheidsrace, met het gemiddelde van 52 km/u na twee uur koers als beste bewijs. Na ruim 50 kilometer barstte de koers al open langs de kustlijn. Een waaier van 20 kleppers trok op avontuur. Sagan, Van der Poel, Van Aert, Trentin, Degenkolb, Gaviria, Terpstra: aan schoon volk geen gebrek.

Deceuninck-Quick Step, Lotto-Soudal en de teams van Van Avermaet en Naesen hadden de boot gemist, maar al de veldslagen van de eerste uren bleken na veel vijven en zessen een maat voor niets. Op 70 kilometer van de aankomst kon weer met de kaarten geschud worden, al leek de finale toen al uren aan de gang.

Net voor de samensmelting kozen Sagan, Trentin, Teunissen en Theuns – klanten uit die eerste megawaaier – voor een nieuwe dans. Het kwartet kreeg even later het gezelschap van Rowe en dwong Deceuninck-Quick Step tot het uiterste. De blauwe brigade trok de kaart van sprinter Viviani, ook al omdat de versnellingen van Stybar op de Kemmelberg (dankzij een beresterke Van Aert) op niets waren uitgedraaid.

Toen het trosje op 18 kilometer van de finish weer in de klauwen van de groep viel, werd al duidelijk dat het voor knechten Gilbert en Stybar een huzarenstukje zou zijn om iedereen aan de leiband te houden. In een zenuwslopende finale werden alle aanvallen geneutraliseerd, maar op 4 kilometer van de finish leken Stuyven, Langeveld, Jansen en Bauer toch het juiste moment  te kiezen.

Het kwartet pokerde in de slotkilometer net iets te veel en werd zonder pardon opgeslokt. Iedereen leek klaar voor een duel tussen Viviani en Gaviria, maar Kristoff verraste Jan en alleman. De bonkige Noor, die zich al had laten zien in een offensief, was duidelijk de sterkste in een chaotische sprint. Degenkolb, Naesen en Van der Poel kaapten de ereplaatsen weg.

"Ik zat in de tweede waaier, maar Fernando Gaviria zat voorin. Ik wist dat de tweede passage over de Kemmelberg cruciaal zou zijn en daar heb ik wat geanticipeerd. Daarna wist ik dat ik veilig zat", analyseerde Alexander Kristoff.

"Ik zou normaal de sprint aantrekken voor Fernando, maar hij vertelde me in de laatste kilometers dat hij zich niet meer zo goed voelde en dat ik mijn kans mocht gaan. Ik vond het goeie wiel en ik was de sterkste. Iedereen zat op zijn tandvlees en ik heb altijd een goeie sprint als iedereen vermoeid is."

"Dit is een geweldige zege, een van de mooiste overwinningen uit mijn carrière. Ik zie dat mijn vorm goed is voor de Ronde van Vlaanderen."