Michael Woods wint spurtje van Majka en is ook leider in Tirreno

De derde en langste etappe in de Tirreno-Adriatico beloofde er geen voor leider Pascal Ackermann te worden, de winnaar van rit 1 en 2. Met twee passages over de Poggio Murella en een glooiend parcours was het eerder spek voor de bek van de klassementsmannen. 

Al snel vormde zich vooraan een 8-koppige leidersgroep. Ook twee Belgen toonden zich in die vlucht: Nathan Van Hooydonck en Dimitri Claeys. Hun voorsprong bedroeg maximum 8 minuten. 

De eerste beklimming van de Poggio Murella (3,4 km met stroken van maximum 21%) zorgde voor een breukje in de kopgroep. Benjamin Thomas kwam als eerste boven en ging vol door op zijn eentje, maar zag achteraf in dat dat niet de beste beslissing was en liet zich opnieuw inlopen. 

Ondertussen reed in de achtergrond de EF-sneltrein op volle toeren. De roze pakjes kleurden de voorgrond van het peloton en samen dichtten ze de kloof met de overblijvende leiders. 

Halfweg de tweede klim van de Poggio Murella (op 11 km van de streep) waren alle vluchters ingelopen. Het teken voor de favorieten om het verschil te maken. Dat deed Michael Woods. De Canadees kon bovenaan rekenen op een voorsprong van 20 seconden.

In de laatste kilometers slaagde Rafal Majka erin om de renner van EF nog bij te benen. Een groep van 10 renners met onder anderen Kelderman, Fuglsang en Yates kwam echter niet dichter. Van der Poel en de Belgen misten de boot.

Woods ging op 300 meter van de finish aan, verraste Majka en won. De kers op de taart voor de inspanningen van zijn ploeg vandaag. De 30-jarige Canadees neemt ook de blauwe leiderstrui van Ackermann over.

Majka bolde als tweede over de streep. In de achtergrond sprintte Wilco Kelderman naar plek drie. (lees voort onder foto)

Achteraf werd duidelijk dat Woods een man met een plan was: "Ik had deze etappe eigenlijk al een tijdje geleden aangestipt. Het parcours lag me geweldig goed. Zeker met die nijdige helling zo kort bij de eindmeet."

"Ik had het echter nooit kunnen klaren zonder mijn teamgenoten. Die leverden voortreffelijk werk en brachten me in de meest ideale omstandigheden naar voren. Ik had daarna geen andere keuze dan te gaan aanvallen en het af te maken."

De laatste zege van de Canadees dateerde al van 9 oktober 2019, toen hij de sterkste was in Milaan-Turijn en daar onder anderen Alejandro Valverde en Adam Yates achter zich liet.

"Ik hou echt van de Italiaanse koersen en zeker ook van het land. De wedstrijden zijn steevast een ware uitdaging en zeer pittig. Ik hoop nu dat ik mijn huidige conditie en vormpeil kan vasthouden tot en met het wereldkampioenschap in Imola."

"Morgen wacht ons hier opnieuw een ware uitdaging. Het eindklassement ligt zeker en vast nog niet in een definitieve plooi. Het zal nog een bijzonder zware week worden. Ik wil mijn leiderspositie zeker verdedigen en word hiervoor ook geruggesteund door een sterke ploeg rondom mij."