Een saaie 1-0. Veel zou er niet te zien zijn in deze finale tussen twee ploegen die vooral op zeker zouden spelen. Dat klopte maar voor de helft, want de Argentijnen vlogen er met volle overtuiging in. Di Maria, de surprise van chef Scaloni, plaveide op zijn linkerflank de weg. Hij rolde Dembélé en lokte een strafschop uit. Messi mocht die rustig omzetten.

Het Argentijnse vertrouwen scheerde hoge toppen. De 2-0 was daarvan de perfecte illustratie. Heerlijk tikwerk tussen Messi en Molina legde een boulevard open voor Mac Allister, die Di Maria het doelpunt aanbood. Een geweldige aanval, die de vergelijking met het legendarische doelpunt van Carlos in de finale van 1970 gerust kon doorstaan.

Frankrijk lag op apegapen. Er zat geen greintje grinta in, en dus moest Deschamps grof ingrijpen. Hij haalde Giroud en Dembélé naar de kant voor de meer beweeglijke Thuram en Kolo Muani. Voor de rust bracht het geen zoden aan de dijk. Les Bleus losten geen enkel schot in de eerste helft, die volledig gedomineerd werd door een uitstekend gedrilde Argentijnse ploeg.

Ook in de tweede helft sloeg de Franse motor niet aan, ondanks iets meer dadendrang. De Argentijnen stalen hier en daar seconden en bleven tussendoor dreigen. Lloris had niet heel veel moeite met de pogingen van De Paul en Alvarez, maar hij had nog steeds meer werk dan zijn collega aan de overkant.

Martinez verveelde zich te pletter. Wanhoopsschoten van Mbappé en Kolo Muani kwamen niet eens in de buurt van zijn kooi. Frankrijk was dood en begraven, Messi stak in zijn gedachten de trofee al in de lucht.

Tot Otamendi plots in de fout ging en Kolo Muani neertrok in de zestien. Mbappé, tot dan een schipbreukeling op een verlaten eiland, greep de reddingsboei gretig aan. Hij schoot de strafschop hard en precies in. Nog geen minuut later was de man met het nummer 10 er weer, met een geniale volley. De stemming in de tribunes, bijna helemaal hemelsblauw en wit getint, keerde helemaal om.

De Argentijnen hadden wat tijd nodig om overeind te krabbelen na die uppercut. De Fransen beukten op de deur, maar het was Messi die voor het einde van de reguliere speeltijd nog het dichtst bij de beslissing kwam. Zijn kanonskogel ontplofte op de vuist van Lloris.

Verlengingen dus, en daarin kon je aanvankelijk de Argentijnse angst ruiken. Scaloni had echter nog een paar wissels achter de hand. Frisse mannen Lautaro en Montiel wakkerden het vuur van de Albiceleste weer aan, al had Lautaro beter kunnen doen met een tweetal wenkende kansen.

Het was de messias zelf die de verlossing bracht. Messi wurmde de bal met zijn rechtervoet over de lijn, al was er nog even twijfel of er buitenspel mee gemoeid was. De opluchting was voelbaar, de emoties enorm. Maar nog steeds had deze wedstrijd haar laatste geheim niet prijsgegeven.

Een schot vloog tegen de elleboog van Montiel en zo kon Mbappé zijn tweede strafschop nemen. Ook deze vloog er onhoudbaar in. Het gebons van de harten in het Lusail Stadion veroorzaakte bijna een aardbeving, zo spannend was het. Kolo Muani had zich in de laatste seconden naar de legende kunnen schieten. Martinez pakte echter uit met een fantastische save. De misschien wel beste WK-finale aller tijden was nog niet afgelopen.

Strafschoppen dus, en daarin speelde de monsterlijke Martinez zijn rol van schurk weer geweldig. Hij kroop in de kopjes van Coman en Tchouaméni, waarna Montiel het mocht afmaken. "De laatste dans is wel degelijk een tango," zei Peter Vandenbempt. Eindelijk, op zijn 35e, kon Lionel Messi de kroon op zijn oeuvre zetten.