De Europese Spelen in Minsk zijn voorbij. Team België keerde met 6 medailles terug uit Wit-Rusland. Alleen is de vraag of u daar wakker van heeft gelegen. Of de atleten er zelfs wakker van gelegen hebben? Tom Boudeweel, onze man ter plaatse, evalueert de tweede editie van het sportevenement.
Niveau lag hoger
De Belgische delegatie was met een goed gevoel begonnen aan de tweede Europese Spelen. En zo eindigde ze ook. Judoka’s Jorre Verstraeten (brons) en vooral Matthias Casse (goud) zorgden voor een prima sfeer. Het meisjestrio in het acrogym duwde België even naar de top van de medaillestand. 5 medailles in twee dagen: een onbekende weelde.
Nina Derwael voegde er nog een gouden exemplaar aan toe op de slotdag. Een medaille die de vaak anonieme prestaties van de dagen voordien met de mantel der liefde bedekten.
6 medailles, waarvan 4 gouden: enerzijds niet slecht als je het vergelijkt met vier jaar geleden in Bakoe. Toen bracht Team Belgium 11 medailles mee, maar de groep was wel ruim dubbel zo groot.
Anderzijds moeten we ons afvragen of de concurrentie even groot was? Maar geen paniek, dat is een open vraag. Volgens chef de mission Gert Van Looy lag het niveau echt hoger dan vier jaar geleden, behalve in het wielrennen. Wie zijn wij om hem niet te geloven?
Het had ook meer kunnen zijn
Hadden het meer medailles moeten of kunnen zijn? Dat kan altijd, ja. Charline Van Snick ontgoochelde in het judo. Meteen uitgeschakeld. Ook Toma Nikiforov geraakte net niet betrokken in de strijd om eremetaal. Twee judoka’s die in Bakoe wel op het podium stonden.
Nina Derwael viel naast het podium op haar favoriete toestel. En "een gemiste kans", dat staat als titel boven het verhaal van Cedric Nuytinck.
De Belgische kampioen tafeltennis zat in de makkelijkste helft van de tabel, moest pas in de derde ronde inpikken en er lagen zowaar 3 tickets voor de Olympische Spelen in Tokio te wachten. En toch liet hij zich in de kwartfinale vloeren door een tegenstander die veel lager op de ranglijst stond. Dat is sport, zeker? Jammer.
De grote uitdaging: de taart wat smakelijker maken
6 medailles dus voor België. Goed voor de top 15 in de medaillestand, die wordt aangevoerd door Rusland (44 keer goud), voor het gastland (24 keer goud) en Oekraïne. Thuiswedstrijden zijn het voor die landen.
Daarna komt West-Europa met Italië, Nederland en Duitsland. Het geeft aan dat de landen uit het voormalige Oostblok deze Europese Spelen ernstig hebben genomen, voor hen was het een prestigezaak.
Voor België en veel buren was het een groot evenement om ervaring op te doen, om hier en daar wel eens te schitteren. Zoals Nina Derwael, zoals de Nederlanders onder meer in het vrouwen- en het baanwielrennen.
De grote uitdaging van de Europese Spelen wordt om de geloofwaardigheid op te krikken, om de taart wat smakelijker te maken, uitdagender en vooral: meer punten of tickets te voorzien richting Olympische Spelen, meer EK’s te programmeren.
En net dat wordt een huizenhoog probleem, want willen de federaties dat wel? Zeker met de nieuwe verzameling EK’s in Berlijn en Glasgow vorig jaar.
De grote uitdaging van de Europese Spelen wordt om de geloofwaardigheid op te krikken.
Opwarmen voor de Olympische Spelen
Het succes van Berlijn en Glasgow staat in schril contrast met het gebrek aan belangstelling in Minsk. Veel tribunes bleven leeg, enkel voor het gastland, de vrienden uit Rusland en Oekraïne ging de decibelmeter de hoogte in.
De interesse van de journalisten en media bleef zeer beperkt: geen armada van de BBC, geen legioen van oranje. Weinig of geen live-uitzendingen in West-Europa. Een belangrijk werkpunt. Zeker omdat bij de EK’s een mediabedrijf mee de kar trekt.
Daarom hebben de Europese Spelen toppers nodig. Om de media te overtuigen, om het publiek te begeesteren in heel Europa. Benieuwd naar de strategie met het oog op Krakow, de gaststad voor de derde Europese Spelen in 2023. Een beetje dichter bij West-Europa, maar nog niet voldoende.
De Europese Spelen kan je dus absoluut niet vergelijken met de Olympische Spelen. Noem het een opwarmertje.
Veel inzet van de mensen van Minsk, qua organisatie weinig op aan te merken. Alleen die eeuwige regeltjes bij de plaatselijke bevolking en de schrik om ze te overtreden, alsof er iemand hen van bovenaf op de vingers kijkt. En drie keer een klein halfuur opgesloten zitten omdat de president ergens in de buurt is. Nou, dat is er voor ons Belgen even over.
Maar goed, voor ons ontbrak het de Europese Spelen aan beleving, te weinig toppers, te weinig uitstraling, te weinig vanalles. Minsk heeft even genoten van de topsport, nu tellen weer de echte problemen. Toch bedankt voor deze tiendaagse.
Een sportliefhebber.
Tom Boudeweel