Op een dag vind je de job van je leven. Tot die job op een dag je leven te veel domineert.

Manager van een voetbalclub, het zal niet meteen een knelpuntberoep worden, maar Vincent Mannaert is niet de eerste clubmanager die op zijn limieten botst.

Peter Verbeke, Edwin van der Sar en Marc Overmars zijn maar enkele recente voorbeelden die eigenhandig aan de noodrem trokken of die met een rood licht geconfronteerd werden.

Vincent Mannaert gaf gisteren tussen de lijnen aan dat de citroen uitgeperst is en weet dat "de voorbije 13 seizoenen de meest intense van mijn leven zijn geweest". 

Het zijn woorden die (ex-)collega's bekend in de oren klinken. Michel Louwagie (67) draait al meer dan 30 jaar mee bij KAA Gent. 

"Ik doe niet aan zelfbeklag", glimlacht Louwagie in Sporza Daily, "maar ik heb het eens berekend en ik heb meer dan 1.200 weekends gewerkt."

"En je kunt dan moeilijk zeggen: ik heb zaterdag en zondag gewerkt, maandag en dinsdag blijf ik thuis. Zo zit het niet in elkaar."

"Het is een boeiende en uitdagende job waarbij je vooral de goeie momenten moet koesteren", weet Louwagie als geen ander.

"Als het slecht gaat, dan komt de kritiek tot bij het management. Bij glorie kijkt men naar de trainer. Dat is soms moeilijk om mee om te gaan."

"Met de nodige ervaring kun je dat wel relativeren. Ik ben zelf 6 keer in 33 jaar buitengeroepen (door de fans, red). Dat vergeet je niet. Ik ken de jaartallen nog."

"Alleen moet je dat een plaats geven en moet je op het juiste moment reageren. Het is topsport op en naast het veld."

Louwagie schetst hoe zijn dag in elkaar zit. "Ik kom aan op de club om 8.30 u, controleer mijn mails, bekijk de rekeningstand, verwerk de post en daarna beginnen de vergaderingen."

"Het moment in het seizoen bepaalt dan veel. Gaat het over nieuwe contracten, over verlengingen of andere onderhandelingen?"

"Buiten de transferperiodes zijn er vooral commerciële deals en je moet ook rekening houden met het organisatorische luik door de vele wedstrijden en de Europese verplichtingen. Als het personeel dan ook nog eens aanklopt, is het snel avond."

Louwagie probeert als manager met enkele loopjes per week zijn hoofd en lichaam te ontspannen en weet als geen ander hoe het voetballandschap de voorbije 30 jaar geëvolueerd is.

"De druk komt niet zozeer van de media, want die zijn er altijd geweest, maar wel van de sociale media. Die zijn zeer vluchtig en op alles wat je doet, volgt kritiek. Die commentaren doen soms pijn, maar daar probeer ik me boven te zetten."

"En de hoeveelheid informatie die binnenkomt, is gigantisch toegenomen. Vroeger had je enkele verslagen per week van je scout, nu kun je door de digitalisering elke dag tientallen spelers bekijken. Ook die info moet je filteren."

Michael Verschueren (53) zwaaide slechts een tweetal jaar de plak als sportieve baas bij RSC Anderlecht, maar heeft dankzij zijn vader Michel natuurlijk jarenlang de stiel vanop de eerste rij meegemaakt.

"Hoeveel mijn vader sliep? 5 uurtjes", mijmert Verschueren junior. "Hij focuste op één ding: zijn club. En daar werden ook zijn vakantieperiodes aan besteed. Gelukkig had hij een goeie vrouw en ik een goeie moeder, maar ons gezin stond in functie van zijn job."

Op de vraag of hij de rol als sportieve patron nog eens op zich zou nemen, zet Verschueren zijn "joker" in. Dat het voetbal "niet gestructureerd" is, beschouwt hij als een pijnpunt.

"In transferperiodes moet je permanent beschikbaar zijn voor het leger makelaars dat contact zoekt. Het is heel intensief", bevestigt hij de woorden van Mannaert.

"Het commerciële aspect komt er ook het hele seizoen bij en als je dat combineert met de piekmomenten tijdens de transferwindows, dan is het niet voor de hand liggend."

Verschueren belandt op die manier bij een andere hinderpaal. Vincent Mannaert was/is bij Club Brugge CEO van een bedrijf van 120 mensen én was/is ook verantwoordelijk voor het sportieve verhaal.

"Het klassieke ondernemerschap combineren met het aansturen van het sportieve departement, het is niet voor iedereen weggelegd om dat op lange termijn vol te houden. Voor mij was het intens met veel overleg en verantwoording tegenover de raad van bestuur, al vond ik het doenbaar."

"Maar als je bouwt en als je met mindere resultaten geconfronteerd wordt, dan wordt je job uitdagend en moeilijk. Vandaar maken clubs een duidelijk onderscheid tussen het sportieve en het niet-sportieve luik."

Het is een evolutie die zich ook bij KAA Gent zal installeren, beseft Louwagie. Na dit seizoen zwaait hij af.

"Ik denk dat er ook bij onze club een opsplitsing zal komen voor de taken van een CEO, een sport- of non-sport-CEO, hoe je het ook wil noemen. Net omdat het takenpakket zo groot is."

Tom Boudeweel knikt. Onze voetbalreporter is zelf ook actief als medewerker in het amateurvoetbal. "Mijn tip? Trek alleen het sportieve naar je toe", analyseert hij. "Dat is al een hele zware klus."

"Alle clubs moeten een stevige structuur hebben en de CEO is dan iemand anders. Meerdere mensen moeten de toekomst uittekenen. Je moet de twee uit elkaar halen: de toekomstvisie en de sportieve visie."

"Je bent er elke dag mee bezig en je moet elk moment bereikbaar zijn. Dit is geen 9 to 5 en het is zwaar voor je gezinsleven. Sven Jaecques (Antwerp) heeft ook al gezegd dat hij dit tempo geen 10 jaar meer zal volhouden."

"Mensen zoals Louwagie en Mannaert hebben hun hart en ziel in deze club gelegd. Louwagie doet het op zijn leeftijd nog altijd, maar ik denk niet dat het in de huidige context nog raadzaam is om het op deze manier te doen."

"Ik kan me voorstellen dat Mannaert zegt dat hij het na 13 jaar rustiger wil aandoen. Er zullen 2 personen nodig zijn om hem te vervangen met een moderne structuur. Misschien met Jaecques, die zo terugkeert naar zijn Brugse roots?"