De 3 paralympische momenten van Ruben Van Gucht: "Wat een verhalen!"

Het is moeilijk om er 3 momenten uit te kiezen, want hier waren superveel straffe atleten en vooral straffe mensen aan het werk. Bij alle landen. Elke atleet die hier staat, heeft een straf levensverhaal en dat spreekt mij enorm aan.

Maar ik ga voor 3 Belgische momenten en dan kan ik niet om Ewoud Vromant heen. De rollercoaster waarin hij zat op zijn allereerste Paralympische Spelen!

Hij werd gediskwalificeerd op de achtervolging en zag zo zijn grootste kans op goud uit handen glippen. Maar hij was niet ontmoedigd en kon de knop omdraaien. Op een professionele manier leefde hij toe naar de tijdrit, waar vanwege zijn gewicht zilver het hoogst haalbare was op dat zware parcours.

Ewoud is een verstandige kerel, die je dit absoluut gunt, zeker gezien zijn verhaal: enkele jaren geleden werd er kanker in zijn been gevonden en moest dat afgezet worden. Toch heeft hij de kracht gevonden om een nieuw succesverhaal te schrijven.

Michèle George was de eerste medaille waar ik live bij was in Tokio, meteen een gouden dan nog. Je zou kunnen zeggen: geen grote verrassing, maar op 3 Paralympische Spelen op een rij kampioen worden, is toch van een ongezien niveau.

Dat gebeurde dan ook nog met 2 verschillende paarden, want na Rio heeft ze (letterlijk) afscheid moeten nemen van haar toppaard Rain Man.

Maar ze heeft dan de klasse om haar nieuwe paard zodanig op te leiden dat het nog een hogere score haalt dan Rain Man.

Michèle George is absolute klasse. De evidentie waarmee zij medailles wint - 5 keer goud en 1 keer zilver al - mag geen aanleiding zijn om het niet belangrijk genoeg te vinden.

Mijn 3e moment, maar eigenlijk mijn nummer 1: het goud van Peter Genyn. Vanwege het hele verhaal erachter. Het heeft iets weg van dat van Ewoud Vromant, maar dit is nog extremer.

Een concurrent die materiaal kapotsteekt, om zo de favoriet uit koers te krijgen: dat is ongezien. Maar Peter heeft ongelooflijk koelbloedig gereageerd.

Hij had hier 5 jaar naartoe geleefd. Voor hem telde maar 1 ding: opnieuw goud pakken. De druk moet enorm geweest zijn, zeker nadat hij op de 200 meter het goud "verloren" had. En het dan toch afmaken!

Ooit gaan we over dit verhaal een documentaire maken. En daarom is Peter Genyn mijn nummer 1 van deze Paralympische Spelen.