Dag 9 WK atletiek: Belgische aflossingsteams snellen naar finale (en Tokio)

Zonder Cynthia Bolingo en Margo Van Puyvelde de finale bereiken op de 4x400 meter, het leek een zware opdracht voor de Belgian Cheetahs. Maar die stegen boven zichzelf uit in hun halve finale. Hanne Claes en Imke Vervaet hingen hun wagonnetje aan het pak en Paulien Couckuyt gaf als derde het stokje door aan slotloopster Camille Laus.

De derde plaats betekende rechtstreekse kwalificatie voor de finale en Laus leek lang op weg die klus te klaren. Maar in de laatste rechte lijn kwam de Oekraïense Anna Rhizjikova plots opzetten. Op de finish ging ze nog net voorbij Laus. Maar niet getreurd, want de Belgen zetten met 3’26”58 een Belgisch record neer en werden met de beste verliezende tijden opgevist voor de finale.

Bij de Tornados lagen de verwachtingen hoger. Zij wilden zich voor de zesde keer plaatsen voor de finale op een WK outdoor. Dylan Borlée en Julien Watrin hielden de Belgen goed in derde à vierde positie en Jonathan Sacoor gaf als derde de stok door aan Kevin Borlée. Die moest enkel standhouden, maar deed zelfs nog beter. Met een indrukwekkende eindsprint loodste hij de Tornados naar de tweede plaats, in het zog van Jamaica.

“Dit is fantastisch. We hebben gehaald waarvoor we gekomen waren. Met een Belgisch record erbovenop, dat wil zeggen dat we allemaal alles gegeven hebben en een perfecte koers gelopen hebben”, maakt Paulien Couckuyt de analyse. “Na de finish was het afwachten, dat was zeer zenuwslopend. Toen we het zagen verschijnen was het een ontlading. Bij de top acht van de wereld horen is geweldig." 

“In maart 2018 zijn we met ons project begonnen”, zegt Camille Laus. “De bedoeling was om naar de Spelen te gaan en nu zijn we in Tokio. We zijn superblij. Ik voelde het Oekraïense meisje niet aankomen. Het is jammer dat zij mij op einde nog met één honderdste seconde klopt. Maar het belangrijkste is dat we in de finale staan en morgen neem ik mijn revanche.”

Hoever reiken de ambities van de Cheetahs in de finale? “Ons motto is: in de finale kan alles”, zegt Hanne Claes. “Het niveau is hoog, maar iedereen begint van nul. We gaan genieten en alles geven en dan zien we waar we uitkomen.”

Ook de Tornados lopen morgen de finale van de 4x400 meter, voor de zesde keer al. “Iedereen heeft perfect gedaan wat hij moest doen”, zegt Jonathan Sacoor. “Als Kevin een ontspannen wedstrijd kan lopen tot de laatste rechte lijn, dan weten we dat het binnen is.”

Wat kan er morgen in de finale? “Ik weet dat ik nog sneller kan, want de Zuid-Afrikaan
heeft op mijn hiel getrapt en daardoor verloor ik wat tijd. Dylan twijfelde voor de start omdat hij wat last had en heeft nu ook heel veel zelfvertrouwen erbij. En Kevin blijft Kevin, dus die 43 hoog komt er morgen misschien wel uit.” 

De 9e dag op het WK atletiek begon met opschudding tijdens de reeksen van de 100 meter horden. In de reeks van Anne Zagré schoot Brianna McNeal iets te snel uit het startblok. De olympische kampioene werd prompt gediskwalificeerd en droop in tranen af.

Hoe jammer ook voor McNeal, Zagré zag haar kwalificatiekansen zo wel stijgen. Ze snelde naar de derde plaats in 12”91, haar beste chrono dit seizoen, en plaatste zich zo voor de halve finales. “Het is een mooie tijd, ik ben zeer tevreden. Die valse start was wat storend, maar het is niet de eerste keer dat dat gebeurt. Ik ben gefocust gebleven”, zei Zagré.

“Ik kon op het einde nog versnellen, mijn benen zijn goed en ik voel dat het nog wat beter kan. Ik hoop in de halve finales nog sneller te lopen. De olympische limiet? Ik denk dat het haalbaar is.” Opmerkelijk, de 12”91 van Zagré is haar snelste tijd sinds de Memorial Van Damme in 2016. Toen zette ze 12”82 neer.

Hordeloopster Brianna McNeal was niet de enige olympische kampioene die vandaag ontgoochelde. Ook in de kwalificaties van het verspringen was er een Amerikaanse verrassing. Brittney Reese, huidig wereldkampioen en olympisch kampioen in 2012, sprong niet verder dan 6,52 meter en greep zo als 13e net naast een finaleticket. Hoofdschuddend verliet ze het stadion.

Het speerwerpen bij de mannen zorgde ook al voor opschudding. Olympisch kampioen Thomas Röhler kwam met 79,23 meter een flink stuk te kort voor een plaats in de finale.

De finale in het kogelstoten was vooraf als hoogstaand aangekondigd en daar bleek geen woord van gelogen. Maar liefst vier atleten deden beter dan het kampioenschapsrecord van 22,23 meter. De Nieuw-Zeelander Tomas Walsh leek met zijn eerste worp van 22,90 meter lang op weg naar het goud, maar het venijn zat in de staart.

De Amerikaan Joe Kovacs pakte bij zijn laatste poging uit met een worp van 22,91 meter. Enkel zijn landgenoot Ryan Crouser kon hem nog van het goud houden. Dat deed de olympische kampioen bijna ook, maar hij strandde net als Walsh op 1 luttele centimeter en moest vrede nemen met het zilver. Het brons was dus voor Walsh.

Op de 1.500 meter zorgde Sifan Hassan voor een ware demonstratie. De Nederlandse ging meteen naar de leiding en gaf die niet meer uit handen. Hassan bleek ongenaakbaar en finishte met een straat voorsprong in een fabelachtige 3’51”95. Daarmee verpulverde ze het kampioenschapsrecord.

Voor Hassan is het een WK om in te kaderen. Vorige week zaterdag veroverde ze ook de wereldtitel op de 10.000 meter. Ze is de eerste die erin slaagt om op een WK die dubbel neer te zetten.

Op de 5.000 meter werd het een Afrikaanse feestje, met één vreemde eend in de bijt: de Duitse Konstanze Klosterhalfen. Hellen Obiri legde meteen een stevig tempo op en kreeg met Kipkemboi en Rengeruk twee Keniaanse landgenotes mee. Ook Ethiopië zat mee in de kopgroep met Gemechu en Worku. Net als Klosterhalfen dus.

Aan titelverdedigster Obiri viel niks te doen. Zij kon op het einde nog uitpakken met een stevige versnelling en liep onbedreigd naar de wereldtitel. Kipkemboi maakte het Keniaanse succes compleet met het zilver. Klosterhalfen maakte indruk en pakte het brons.

Het was van het WK 2007 in Osaka geleden dat de Amerikanen nog eens goud wonnen op de 4x100 meter. Hoog tijd dus om nog eens uit te pakken en vooral geen fouten te maken bij de wissels. Christian Coleman bracht de VS meteen aan de leiding en ook zijn teamgenoten lieten geen steken vallen. Noah Lyles mocht als slotloper de Amerikaanse demonstratie afronden. Groot-Brittannië was tweede in een Europees record, Japan veroverde het brons.

Bij de vrouwen maakte Jamaica zijn favorietenrol met verve waar. De Jamaicaanse vrouwen hadden met Shelly-Ann Fraser Pryce de wereldkampioene op de 100 meter in hun team en  bleken een klasse te sterk voor de concurrentie. Ook hier werd Groot-Brittannië tweede, de Amerikaanse vrouwen moesten vrede nemen met brons.