Eindelijk: Anderson naar finale Wimbledon na marathonwedstrijd tegen Isner

Als u tijdens de 7e Tour-etappe al met moeite een geeuw kon onderdrukken, dan zou u deze oersaaie halve finale tussen Kevin Anderson (ATP-8) en John Isner (ATP-10) wellicht niet overleefd hebben.

Voor Anderson stond een 2e grandslamfinale op het spel (na de US Open in 2017), Isner raakte op een grandslamtoernooi nooit verder dan een kwartfinale.

Die laatste kennen we wel nog van in 2010, toen hij en de Fransman Nicolas Mahut de langste tenniswedstrijd uit de geschiedenis speelden. Maar liefst 11 uur duurde de partij, waarbij de beslissende set (waarin traditioneel geen tiebreak wordt gespeeld) op 70-68 eindigde. 

Met dat gegeven in het achterhoofd zag Sporza-commentator Dirk Gerlo de bui al lang voor het begin van de wedstrijd hangen: "Deze opslagkanonnen zijn in staat om elke set met een tiebreak af te ronden". 

En zo geschiedde, want in set 1, 2 en 3 moest steevast de tiebreak over de setwinst beslissen. De eerste set ging zo naar de 32-jarige Zuid-Afrikaan, de tweede en de derde waren een prooi voor Isner.

Set 3 bracht overigens een primeur in deze halve finale, want voor het eerst kon een speler een opslagspelletje van de ander afsnoepen. Maar de euforie van Isner duurde maar heel even, want Anderson kon meteen een rebreak forceren. 

Na het verlies in die derde set stond de Zuid-Afrikaan met zijn rug tegen de muur. Anderson begon echter goed, want hij slaagde er in om Isner bij een 2-2-stand te breken. De Amerikaan forceerde meteen de rebreak, maar toen Isner daarna opnieuw zijn opslagspel niet kon winnen, was het over. Anderson had wel 3 setpunten nodig, maar won uiteindelijk toch: 6-4. Na 3,5 uur wedstrijd konden we ons opmaken voor een marathon in de slotset.

En die slotset loste alle verwachtingen in. Beide spelers leverden ace na ace af en wonnen opslagspel na opslagspel, wachtend op die ene break die hen een ticket voor de finale zou bezorgen.

Bij 7-7 was het voor het eerst zover. Anderson kwam op breakpoint, maar John Isner werkte dat weg met - hoe kan het ook anders - een ace. Ook bij 10-10 kreeg Anderson een breakpunt, maar ook nu haalde de Zuid-Afrikaan bakzeil.

Daarop begon Isner degelijk serve-and-volley-tennis uit zijn hoed te toveren, maar echt pijn deed hij de Zuid-Afrikaan daarmee niet. Bij Isner begon de vermoeidheid  stilaan toe te slaan, terwijl Anderson veel frisser oogde.

Bij 24-24 vertaalde die fysieke superioriteit zich dan eindelijk naar het scorebord. Bij 0-40 kon Isner nog even tegensputteren, maar weldra weerklonk de verlossende kreet. De Zuid-Afrikaan dwong 2 matchballen af en trok de marathonwedstrijd uiteindelijk naar zich toe. Hij won met 26-24 in de laatste set.

Een emotionele Anderson kwam na de wedstrijd amper uit zijn woorden. "Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dit was heel zwaar voor ons allebei. Op het einde begon het als een gelijkspel aan te voelen, maar uiteindelijk moest iemand winnen."

"John is een fantastische vent, en ik leef heel hard met hem mee, want als ik aan de aan de andere kant had gestaan, zou ik niet weten hoe te reageren. Zo lang spelen, en uiteindelijk verliezen..."

"Sorry dat ik momenteel niet zo uitbundig ben, maar nu gaan er zoveel gemengde gevoelens door me heen."

"Dat punt met links (zie video onder)? Ja, dat tovert wel een glimlach op mijn gezicht! Toen ik jong was blesseerde ik mijn rechterarm, maar mijn vader liet me met links trainen. Ik had nooit gedacht dat in deze fase van mijn carrière te kunnen gebruiken."