In hun thuisland veroorzaken ze massahysterie, terwijl ze sociale media met miljoenen overspoelen. Geen voetbalnatie die momenteel zo boomt als Indonesië. Met dank aan een slim naturalisatieplan droomt het plots hardop van een plekje op het WK. Maar wist je dat een Belg mee de slapende reus liet ontwaken? Dit is het onwaarschijnlijke verhaal van Sandy Walsh.
Een gezellig appartement in hartje Antwerpen dreigt stilaan uit zijn voegen te barsten.
Het is een regenachtige voormiddag wanneer Sandy Walsh en zijn vrouw Aislinn Konig een indrukwekkende expositie houden van cadeautjes die ze toegestuurd krijgen door fans.
Uit een koffer van 20 kilo - "en we hebben er nog drie moeten achterlaten" - komen onder meer kussens, koffiemokken, puzzels en plakboeken. Steeds met het gezicht van Walsh (en vaak zijn partner) erop.
Maar ook heel wat duurdere geschenkjes zoals merkkledij, Formule 1-auto's van LEGO en zelfs een exclusieve verzamelfiguur van superheld Iron Man.
"Fans weten dat dat dingen zijn waar ik van hou", glundert de flankverdediger. "Al begint het wel een beetje veel te worden."
We horen u denken: is die Sandy Walsh dan zó populair bij KV Mechelen?
Maar de reden achter de golf aan cadeaus is er eentje die het Belgische voetbal ver overstijgt en waarvan de omvang voor buitenstaanders amper te vatten is.
Pionierswerk
Want Walsh is naast speler van Malinwa ook international voor Indonesië.
Na China, India en de VS mag de eilandenstaat zich met maar liefst 270 miljoen inwoners het vierde grootste land ter wereld noemen.
Maar wat is de link van Walsh - geboren in België als zoon van een Nederlandse moeder en Engelse vader - nu precies met Indonesië?
"Het is het land van mijn grootouders langs moederszijde", begint de verdediger zijn rootsverhaal.
"Ik ben altijd heel close geweest met hen. Ze verlieten Indonesië op zoek naar een beter leven, maar vertelden mij altijd over de cultuur en hun roots. Het land heeft daarom altijd een speciale plek in mijn hart gehad - nog vóór ik de keuze maakte om voor de nationale ploeg uit te komen."
"Sindsdien is de liefde voor Indonesië alleen maar gegroeid. Zeker toen ik debuteerde in de geboortestad van mijn opa voelde ik een grote connectie. (wijst naar boven) Ik ben zeker dat hij toekeek."
Aan de officiële naturalisatie van Walsh ging trouwens een jarenlang proces vol geduld vooraf. De eerste contacten dateren al van in 2017.
"Ik haalde voor het eerst het Indonesische nieuws toen ik met Racing Genk in de kwartfinale van de Europa League stond", herinnert Walsh zich.
"Ze pakten toen uit met het feit dat ik daar roots had. Daarop contacteerde de toenmalige bondscoach mij via een DM op Instagram. (lachje) Toen was het allemaal nog niet zo professioneel als nu. Hij vroeg me of ik interesse had om voor Indonesië te spelen en nodigde me uit voor een meeting in Jakarta. Ik heb toen redelijk snel ja gezegd."
Evident is zo'n keuze trouwens niet. Want het betekent dat je veel weg bent bij je familie én bij je club door de verre reizen.
Met die toezegging vervulde Walsh pionierswerk.
Want waar velen zich nu zonder aarzelen laten naturaliseren tot Indonesiër - later meer daarover - maakte onze landgenoot een sprong in het onbekende. Nooit eerder had iemand uit een gerespecteerde Europese competitie de switch aangedurfd.
"Ook Jordi Amat (ex-Eupen, red.) was er vroeg bij, maar ik geloof dat ik de eerste was. Evident is zo'n keuze trouwens niet. Want het betekent dat je veel weg bent bij je familie én bij je club door de verre reizen. Bovendien lag het politiek allemaal gevoelig."
Want in de republiek staat niet iedereen te springen voor een instroom aan spelers die er niet geboren zijn. Critici vinden dat het de identiteit van de nationale ploeg aantast. Uiteindelijk duurt het tot 2022 vooraleer Walsh, die maandenlang lessen volgt op de Indonesische ambassade in Brussel, zijn paspoort krijgt.
Dat gebeurt zowaar in een officiële staatsceremonie met de president in de traditionele klederdracht. Tijdens de plechtigheid moet de toekomstige international de eed afleggen, de vlag kussen en het volkslied zingen.
Hiduplah Indonesia Raya!
2,7 miljoen volgers
Sinsds die dag zou het leven van Walsh nooit meer hetzelfde zijn.
Weinig landen waar ze hun sporthelden zo eren als in Indonesië. En dan zeker in het voetbal. Ondanks een gebrek aan toppers van eigen bodem met voorsprong dé populairste sport in het land.
Walsh - door zijn engagement plots een volksheld - merkt al snel hoe ongeremd passioneel en bezeten de fans van de Pasukan Garuda zijn.
"Het is crazy, nog gekker dan ik me vooraf had kunnen inbeelden. Voetbal is echt een religie in Indonesië. Het betekent alles voor de mensen daar. Van straatarm tot schatrijk - het hele land is verbonden door het voetbal."
"Tijdens wedstrijden is het nationale stadion met 82.000 plaatsen altijd uitverkocht. Volgens mij zouden ze het zelfs voor trainingen kunnen vullen. Ook aan ons hotel kampeert er steeds een mensenzee. Op de luchthaven zitten er soms mensen met hun lunchbox 8 uur te wachten om een foto te nemen met mij en mijn vrouw. (knipoogt naar Aislinn) Zij krijgt tegenwoordig meer cadeautjes dan ik. Het is onwaarschijnlijk hoe groot de liefde is."
"Of ik daar nog gewoon over straat kan lopen? (schudt het hoofd) Onmogelijk! Zelfs met een mondmasker, pet en zonnebril herkennen ze mij. (grijnst) Misschien is het door mijn voetbalbenen?"
"Maar zonder security kan je als voetballer echt niet naar buiten. Eén foto en je bent vertrokken voor úren selfies. 'Waarom helpt de politie ons niet?', vroeg ik aan onze teammanager. (lacht) Zijn antwoord was dat ook zij gewoon een foto willen."
In Jakarta zie ik mijn gezicht soms op billboards of in tv-reclames
Vooral op sociale media is de Indonesië-impact goed te voelen.
Walsh ging van enkele tienduizenden volgers op Instagram naar een waanzinnig aantal van 2,7 miljoen - in de Belgische competitie is niemand straffer.
Om u een idee te geven: dat zijn er meer dan pakweg wielerfenomeen Tadej Pogacar (2 miljoen), Rode Duivel Jeremy Doku (2,2 miljoen) en atletiektopper Mondo Duplantis (1,4 miljoen).
Foto's en video's van Walsh die draaien rond de nationale ploeg halen makkelijk honderdduizenden likes en miljoenen views. Ook zijn YouTube-kanaal boomt.
Bij het ondertussen ter ziele gegane Deinze zagen ze eenzelfde effect toen een Indonesisch toptalent er neerstreek. Grote voetbalaccounts zoals 433 spelen dan weer handig in op de enorme achterban door posts rond het land te zetten.
"De fans houden ervan om alles te volgen op sociale media", weet Walsh. "Ze willen weten hoe hun spelers het doen in Europa. Zelf voel ik me graag verbonden met de supporters. Alle content die ik deel, is redelijk persoonlijk."
En uiteraard is het eveneens commercieel interessant om zo'n immens bereik te hebben, geeft de international toe.
Door zijn populariteit wordt Walsh vaak gevraagd als gezicht voor campagnes van grote merken. Zo draafde hij onlangs op als ijsverkoper voor een reclamespot van Ola.
"In Jakarta zie ik mijn gezicht soms op billboards of in tv-spotjes. (lacht) Daar beland ik echt in een nieuwe wereld. Maar ik engageer me alleen voor merken die bij mij passen - het zou niet goed zijn om op alles ja te zeggen."
WK-droom na naturalisaties
Het sprookje van Walsh kan tellen als reclame voor de Indonesische nationale ploeg. Want wie droomt er nu niet van om als (bescheiden) voetballer een bijna goddelijke status te krijgen in een land van die omvang?
Geïnspireerd door Walsh en Amat doorliepen nadien nog 13 spelers hetzelfde naturalisatieproces. Allemaal Nederlanders - geen verrassing gezien het koloniale verleden tussen beide landen.
Bij de nieuwkomers onder meer MLS-doelman Maarten Paes (Dallas FC), ervaren verdediger Kevin Diks (Kopenhagen) en Twente-talent Mees Hilgers.
De grote motor achter al die naturalisaties is zakenman en politicus Erick Thohir. In het verleden was hij eigenaar van de Italiaanse topclub Inter, maar nu staat hij aan het hoofd van de Indonesische voetbalbond.
Door slim gebruik te maken van stambomen wil Thohir zijn nationale ploeg een versnelde kwaliteitsinjectie bezorgen. Want de FIFA-regels laten toe dat spelers voor een ander land kunnen uitkomen als een van hun ouders of grootouders daar geboren is.
En zijn er toch twijfels of onduidelijkheden bij geïnteresseerden? Dan is er nog altijd de hulplijn-Walsh.
"Ik krijg steeds meer telefoontjes en berichten van spelers die ook naar Indonesië willen overstappen. Ze informeren dan bij mij hoe het hele proces werkt, hoe de sfeer in het team is, hoe het reizen verloopt ... Ik sta altijd klaar om iedereen te helpen. Want dat komt het niveau van het team alleen maar ten goede."
Het WK? Ik geloof erin, net als de rest van de groep.
Dat bewijzen de recente resultaten.
Sinds de komst van de genaturaliseerde 'aanwinsten' zette Indonesië sportief rasse schreden vooruit. Kampeerde het land eerst rond plaats 173 op de FIFA-ranking dan pronkt het nu zo'n 50 plaatsen hoger.
Met dank aan enkele straffe stunts in de kwalificatiecampagne voor het WK 2026. Zo klopten Walsh en co vorige maand het op papier veel sterkere Saudi-Arabië, nadat het de oliestaat eerder op een gelijkspel had gehouden. Ook tegen Australië sleepte het gerenoveerde elftal een draw uit de brand.
Een slapende voetbalreus is plots helemaal wakker.
In Indonesië durven ze ineens zelfs van het WK te dromen nu hun helden na 6 van de 10 speeldagen nog volop meestrijden in een ongezien spannende kwalificatiegroep (zie hieronder). Nummers 1 en 2 pakken een rechtstreeks ticket, 3 en 4 krijgen nog een herkansing.
| Team | Punten |
|---|---|
| 1. Japan | 16 |
| 2. Australië | 7 |
| 3. Indonesië | 6 |
| 4. Saudi-Arabië | 6 |
| 5. Bahrein | 6 |
| 6. China | 6 |
Zou het?
"Ik geloof erin", klinkt het vol vertrouwen bij Walsh, die naar voren schuift in zijn zetel.
"Net als de rest van de groep. Die zege tegen Saudi-Arabië heeft voor veel vertrouwen gezorgd bij iedereen. In maart wacht er een soort finale op ons in de wedstrijd tegen Australië. Als we die zouden winnen, hebben we plots alles in eigen handen."
270 miljoen voetbalgekke fans bidden dat Walsh hen straks richting die WK-droom helpt.
Hoeveel koffers vol cadeaus zou hij dan mee naar huis moeten nemen?
