Dat Anderlecht afscheid neemt van Brian Riemer, is uiteraard geen donderslag bij heldere hemel. Onze voetbalman Peter Vandenbempt bespreekt zijn ontslag, staat stil bij "de optelsom" die tot dit ontslag heeft geleid en ziet hoe meerdere partijen boter op het hoofd hebben. "De komende maanden zullen we zien hoe groot de verantwoordelijkheid van Riemer is in deze mislukking."
Ik had niet verwacht dat het nieuws vandaag bekendgemaakt zou worden. Het was duidelijk dat het in de lucht hing en dat het op middellange termijn onafwendbaar zou zijn, tenzij er nog een geweldige kentering zou komen. Dat Brian Riemer moet vertrekken, is dus geen verrassing. Dat het vandaag gebeurt, is een kleine surprise.
Maar de match tegen Genk is de druppel geweest. De manier waarop Anderlecht overklast werd in de eerste helft in eigen huis, is hard aangekomen.
Ik denk dan vooral aan het contrast waarmee Thorsten Fink bij Genk in geen tijd iets heeft neergezet qua voetbalpatronen tegenover wat Anderlecht na een wekenlange voorbereiding en 7 speeldagen nog altijd maar brengt. Dat was er te veel aan.
En natuurlijk is er ook de druk van de supporters. Je wil als club niet zomaar toegeven aan de roep om een ontslag, maar als het te veel is, dan is het te veel.
In de voorlopig mislukte aanvangsfase van dit seizoen is het aandeel van Jesper Fredberg net zo groot als dat van Riemer, om niet te zeggen: groter.
Het is evenwel duidelijk dat het een gedeelde verantwoordelijkheid is bij Anderlecht. In de voorlopig mislukte aanvangsfase van dit seizoen is het aandeel van Jesper Fredberg (CEO Sports) net zo groot als dat van Riemer, om niet te zeggen: groter.
Er is zeker en vast een mislukte transferperiode geweest en Riemer is niet gediend door de afwezige sleutelspelers. Maar tegelijk mag je met deze groep toch meer verwachten. Het voetbal bleef echter slecht, er zat geen lijn in het aanvalsspel.
Wat we vorig seizoen veel te lang gezien hebben, komt daar ook nog bij. Het is die optelsom waardoor het bestuur tot de conclusie is gekomen dat het niet meer om te keren viel.
Misschien, al zeg ik dat vanuit de veronderstelling, waren er ook meer en meer twijfels bij de spelers zelf. Tot voor kort stonden ze nog achter hun trainer, misschien vandaag ook nog.
Maar individueel worden ze niet beter. En zo is het in het voetbal: dan betaalt de trainer de prijs. Dat is niet altijd eerlijk, maar het is de harde realiteit.
September en niet oktober
Brian Riemer heeft altijd terecht aangegeven dat het een redelijke puinhoop was toen hij arriveerde bij Anderlecht. Hij heeft het nog redelijk rechtgetrokken in zijn eerste seizoen, maar ook toen al was er een ontgoocheling met die Europese kwartfinale tegen AZ.
Nog een keer: het is de optelsom met ook het einde van vorig seizoen, waarbij Anderlecht alle kaarten in eigen handen had voor de titel en dan een absolute non-match speelde tegen Club Brugge. Dat is Riemer zwaar aangerekend, zeker door de supporters. En zoiets sleep je met je mee.
In die bewuste match tegen Club was het vooral frappant hoe paars-wit voor de dag kwam: apathisch en bijna geslagen in een kolkend stadion. Daar ligt toch een grote verantwoordelijk voor de trainer. Dat is een enorme teleurstelling geweest en dat speelt mee in de evaluatie.
Een bestuurder van een andere club zei me na vorig seizoen: "Anderlecht gaat door met Riemer omdat de evaluatie alles bij elkaar toch positief is, maar in oktober zullen ze hem moeten ontslaan." Wel, het is september geworden.
Het halfvolle glas
Brian Riemer was altijd positief. Als het slecht gaat, wordt er gezocht naar iets waarmee je de trainer kan aanvallen. In zijn geval was dat zijn optimistische verantwoordelijkheid.
Naarmate de matchen zich opvolgden, werd zijn discours almaar ongeloofwaardiger. Dat vond ik vorig jaar ook al een paar keer, dat hij een wanprestatie bleef goedpraten. Maar dat is zijn persoonlijkheid. Hij ziet het glas altijd halfvol.
Bij een club als Anderlecht is dat ook niet altijd een slechte eigenschap. Dat heeft hem langer in het zadel gehouden, want de resultaten waren best oké en tot anderhalve week geleden werd er gehoopt op versterking.
Ter verdediging van Riemer wil ik ook zeggen: met Vertonghen en Hazard in de play-offs was hij misschien toch kampioen geworden. Dan zou hij met veel meer krediet aan het seizoen begonnen zijn en zouden er ook meer transfermogelijkheden geweest zijn.
Naarmate de matchen zich opvolgden, werd het discours van Riemer almaar ongeloofwaardiger. Dat vond ik vorig jaar ook al een paar keer, dat hij een wanprestatie bleef goedpraten. Maar dat is zijn persoonlijkheid.
Wat Jesper Fredberg betreft: hij is eveneens zeer verzwakt uit deze zomer gekomen. Vorig jaar werd hij nog geprezen voor zijn koopmanskunst, zijn inventiviteit en zijn krachtdadigheid. Nu heb je het tegenovergestelde.
Fredberg heeft gefaald. Er waren meer middelen dan hij heeft aangewend. Hij heeft te lang op de verkeerde targets ingezet en is met lege handen achtergebleven. De trainer betaalt er nu het gelag voor.
Waar Fredberg vorig jaar de grote man was en zeer populair bij de fans was, is hij nu verzwakt.
Reanimatie
Voorlopig neemt David Hubert over. We kennen hem als een intelligente speler en analist met een zeer uitgesproken mening en visie. Maar het is wel de bedoeling om een nieuwe hoofdcoach aan te stellen. Het is niet zo dat hij zich enkele weken mag bewijzen en dan hoofdcoach kan worden. Neen, er is een zoektocht aan de gang.
Zo vanzelfsprekend is dat overigens niet, want er is een budgettaire beperking. Het is vooral belangrijk dat er een trainer komt die deze ploeg binnen de kortste keren kan reanimeren.
En de komende maanden zullen we zien hoe groot het aandeel van Riemer in deze mislukking van de eerste maanden is geweest. Als nu over anderhalve maand ineens blijkt dat Anderlecht geweldig voetbalt met dezelfde spelers, dan is het zijn volle verantwoordelijkheid.
Als echter duidelijk wordt dat ook de volgende trainer blijft sukkelen met deze kern, dan ligt het toch ook aan de kwaliteit van de spelersgroep. Want ook daar heb je de gedeelde verantwoordelijkheid: veel spelers blijven onder hun niveau.
Er moet na de coachwissel vooral een antwoord geformuleerd worden op de vraag waar Anderlecht voor staat. Wat voor voetbal wil deze club spelen? Dat is heel erg onduidelijk geworden. Onder Vincent Kompany wist je dat wel, bij Riemer zag je het veel te weinig.
