Zet u schrap voor de 100e verjaardag van Le Mans: alles wat u moet weten over prestigieuze race

Al sinds 1923 vormt het Circuit de la Sarthe, in de buurt van de Franse stad Le Mans, het decor van een 24-uursrace. Terwijl in de Formule 1 alles om snelheid draait, kwam men in Le Mans met een tegenhanger op de proppen, waar de focus op uithoudingsvermogen en betrouwbaarheid van het materiaal ligt.

Een uitdaging die veel autofabrikanten wel aansprak. Op het 13,6 kilometer lange circuit is het de bedoeling om in 24 uur zo veel mogelijk rondjes te malen. Bij de eerste editie legden de Franse winnaars André Lagache en René Léonard 2.209 kilometer af, tegenwoordig overschrijden ze ruim de kaap van 5.000 kilometer.

24 uur aan een stuk racen: is dat geen gekkenwerk? De uitputtingsslag hoef je gelukkig niet alleen af te werken. Drie racers per team wisselen elkaar af aan het stuur. Daarbij mag je nooit langer dan 4 uur aan een stuk rijden en mag je niet meer dan 14 uur voor je rekening nemen.

100 jaar na de eerste editie is de 24 uur van Le Mans al toe aan zijn 91e jaargang. In 1936 sloeg men de race over vanwege een staking, tussen 1940 en 1948 gooide de Tweede Wereldoorlog roet in het eten.

Het is dan ook de oudste en langstlopende endurance-race en heeft ondertussen een mythische status gekregen. Het behoort samen met de GP van Monaco en de Indy 500 tot de "Triple Crown of Motorsport", de drie meest prestigieuze autoraces ter wereld.

Veel racers dromen ervan om de drie races op hun palmares te zetten, maar slechts één man is er ooit in geslaagd: de Brit Graham Hill, tweevoudig F1-wereldkampioen die maar liefst 5 keer triomfeerde in Monaco.

Misschien krijgt "Mister Monaco" de komende jaren nog gezelschap van Fernando Alonso. De Spaanse ex-wereldkampioen won al twee keer de GP van Monaco (2006 en 2007) en twee keer Le Mans (2018 en 2019). Hij deed ook al drie keer mee aan de Indy 500, maar kwam nooit verder dan de 21e plek.

Voor de 91e editie van de 24 uur van Le Mans staan er 61 teams aan de start, verdeeld over drie klassen. De koningsklasse in Frankrijk zijn de hypercars, te herkennen aan de rode startnummers.

Die kunnen nog eens worden onderverdeeld in twee categorieën: LMH en LMDh. Het verschil zit hem in de bouw van de wagen en dus ook het kostenplaatje.

LMH staat voor Le Mans Hypercar. Dat is een auto die de fabrikant helemaal zelf heeft ontworpen, tot het hybridesysteem toe. Onder meer Toyota, Ferrari en Peugeot brengen zo een wagen aan de start.

Bij de LMDh - kort voor Le Mans Daytona Hypercar - worden veel standaardonderdelen gebruikt, zoals de monocoque, de ophanging en het hybridesysteem. De fabrikant is alleen verantwoordelijk voor de motor en de aerodynamica.

Oneerlijke concurrentie? Nee, de regels zijn zo geschreven dat zowel een LMH als LMDh kans maakt op de overwinning. Er liggen limieten op het vermogen, de downforce en het gewicht. Het belooft alvast spannend te worden, want Ferrari heeft voor het eerst in 50 jaar nog eens de polepositie veroverd.

Net onder de hypercars komt de LMP2-klasse, waar de regels veel strikter zijn. De 24 wagens met blauwe startnummers rijden met hetzelfde chassis en dezelfde motor, waardoor de verschillen minimaal zijn.

Ten slotte is er nog de GTE-Am-klasse, de klasse voor GT-wagens die met een oranje startnummer rijden.

Met Laurens Vanthoor kruipt er dit weekend een Belg achter het stuur van een hypercar. Samen met de Fransman Kevin Estre en de Duitser André Lotterer gaat Vanthoor voor de overwinning in een Porsche 963.

Vanthoor won de 24 uur van Le Mans in 2018 al eens in de GTE Pro-categorie, nu mikt hij in de hoogste klasse op succes. Hij hoopt zo in de voetsporen te treden van Jacky Ickx, die maar liefst 6 keer won in Le Mans. Alleen de Deen Tom Kristensen deed ooit beter met 9 zeges.

In het WK endurance, waar Le Mans deel van uitmaakt, staat Vanthoor momenteel 7e met zijn ploegmaats.

In de LMP2-klasse vinden we 4 Belgen terug met Tom van Rompuy, Ugo de Wilde en Maxime Martin (DKR Engineering) en Dries Vanthoor (Racing Team Turkey). En ook in de GT-klasse staan 3 Belgen aan de start: Sarah Bovy (Iron Dames), Alessio Picariello (Iron Lynx) en Ulysse De Pauw (AF Corse).

Voor het overige staan er heel wat bekende namen op de startlijst, zoals ex-F1-rijders Kamui Kobayashi en Sebastien Buemi en Formule E-rijder Antonio Felix Da Costa.

De slijtageslag begint zaterdag om 16 uur, zondag wordt na 24 uur de winnaar afgevlagd, ook om 16 uur dus.

Sinds 1949 krijgt elk jaar een beroemdheid de eer om met de startvlag te zwaaien. Na onder meer Rafael Nadal (2018) en Brad Pitt (2016) kon de organisatie nu viervoudig NBA-kampioen LeBron James strikken. 

De 24 uur van Le Mans heeft in zijn 100-jarige geschiedenis ook één gitzwarte pagina. Op 11 juni 1955 lieten 83 toeschouwers en 1 rijder het leven bij een bijzonder zware crash, nog steeds de grootste ramp ooit in de autosport.

De race was enkele uren aan de gang toen Pierre Levegh met zijn Mercedes achterop een tegenstander knalde en de lucht in werd gekatapulteerd. De brokstukken vlogen het publiek in en maakten meer dan 80 dodelijke slachtoffers.

Ook Levegh zelf stierf. Hij werd uit de auto gekatapulteerd omdat hij geen gordel aan had. Dat was met opzet zo, omdat de rijders dachten dat ze zo sneller uit een brandend wrak konden raken.

Als gevolg van de crash werd in eerste instantie in veel landen autosport verboden. Daarna werd weer geracet, maar werden de circuits veiliger gemaakt voor de toeschouwers. In Zwitserland werd het verbod pas vorig jaar, 67 jaar na de Le Mans-ramp, opgeheven.