Het eerste grote interview van het fenomeen Gift Orban: "Ik ben ijzersterk geworden door het leven"

"Weet je waarom ik zelfs tegen Real Madrid nooit schrik zal hebben? Omdat ik een kind van de straat ben. Mijn ouders hadden allebei een huis – mijn vader in Nigeria, mijn moeder in Togo – maar ik ben als klein jongetje beginnen te voetballen in de buitenwijken van Lagos."

"Als kind maak je daar dingen mee die je eigenlijk niet mag zien. Mensen worden pijn gedaan, zijn onder invloed van drank en drugs… (zucht) Het is een moeilijk leven, maar je wordt er mentaal wel ijzersterk door."

"Zal ik je eens iets vertellen? Enkele dagen geleden ging ik met een vriend naar Brussel. Toen we terugkwamen bij onze wagen was die volledig leeggeroofd. Geld, bankkaarten, paspoort… Mijn vriend had schrik, maar ik? Zulke dingen maakte ik vroeger elke dag mee, hé."

"Mijn ouders lieten me steeds vrij. Ze hebben me bijvoorbeeld nooit gepusht om langer op school te blijven, omdat ze wisten dat ik toch met voetbal bezig was. Ik moest weglopen tijdens de les om een match te spelen, waardoor ik de volgende dag slaag kreeg op school. Wáárom toch? Het werkte op mijn zenuwen."

"Pas rond mijn dertiende ben ik naar een voetbalacademie gegaan. Ik had mijn vrijheid nodig – op straat kon ik mijn eigen ding doen, terwijl ze op een academie tegen je schreeuwen. Toch wou mijn vader dat ik het eens een kans gaf, met de belofte dat ik weer mocht vertrekken als ik mij slecht voelde. Deal. Na een tijdje liep het goed."

"Op een dag organiseerde men in de buurt een toernooi, waar veel buitenlandse scouts aanwezig waren. Onder meer de technisch directeur van Stabaek."

"Heeft hij jullie verteld dat hij daar meteen onder de indruk was van mijn schot? (grijpt zijn benen vast)  Als kind speelde ik constant op het strand. In het zand voetbal je niet alleen, maar ontwikkel je alle spieren. Gelukkig maar, want in Nigeria moet je beroemd zijn om de fitness te kunnen betalen."

"Na die testwedstrijden regelde de directeur van Stabaek dat ik naar Noorwegen mocht. Of ik niet gehoopt had op een bekender voetballand? Veel Afrikaanse spelers dromen van een kans als deze, het is vechten om op dat niveau te geraken. Ik verdiende er niets, maar was vastbesloten om te strijden."

"Ik moet wel toegeven: het leven was er moeilijk. Voor het eerst ervaarde ik temperaturen rond en onder nul graden. En dat Noors... (trekt een gekke bek) Blablablabla. Het deed pijn aan mijn oren."

"Ik hield écht niet van dat land en zat alleen thuis naar series te kijken. Er waren ook nergens Afrikaanse restaurants, zoals er hier wel veel zijn. Het enige wat ik daar gegeten heb, is rijst met kip. Op een bepaald moment ben ik zelfs ziek geworden door het weer en het eten."

"Pas op, er waren ook veel positieve zaken. We hadden een goeie ploeg en iedereen deed cool tegen mij. Maar in mijn hoofd had ik al vlug beslist dat ik mijn uiterste best zou doen om een volgende stap te zetten. Ik kon er simpelweg niet blijven."

"Toch heb ik nooit gepusht om Stabaek te verlaten – mijn makelaar regelt die dingen. Ik wist zelfs pas op het laatste moment dat ik zou vertrekken. Op die 31e januari was ik me aan het voorbereiden op het nieuwe seizoen, we hadden de dag erna een match. Plots belden ze me: ik moest mijn boeltje pakken en naar België vertrekken."

"Ik was blij, want ik kende KAA Gent al lang via Instagram. Het is nog niet de absolute top, maar wel een roemrijke club in België, waar je veel ervaring kunt opdoen en die een goede reputatie heeft in grote competities."

"Wat mijn favoriete doelpunt hier tot dusver was? Allemaal. Maar als die bal tegen Standard erin was gegaan... (knipoogt) Ik heb gehoord dat de grote clubs komen wanneer een speler hier zoiets doet. Ach, ik wilde die keeper verrassen. Met een mooie chocoladetaart (proest het uit)."

"Weet je, ik sta nooit lang stil bij goals. Als ik straks vijf keer scoor, ben ik het de dag erna alweer vergeten - I forget, j’oublie. Dáárom ga ik steeds vooruit. Je moet de mentaliteit hebben om steeds te willen blijven scoren."

"Het helpt uiteraard dat ik me uitstekend voel in Gent. Mijn relatie met de coach, mijn ploegmaats en het bestuur is goed – iedereen houdt hier van mij. (wacht even) Ik mag mister Peter (teammanager Balette, red.) zeker niet vergeten. Hij is er zelfs voor mij als ik hem om 1 uur 's nachts bel. Hij is als een vader en ik ben zijn zoon."

"Of mijn echte ouders al een wedstrijd live gezien hebben? Dat moment komt nog wel. (lachje) Misschien in een groter stadion. Dan zullen ze er wel zijn, maak je geen zorgen."

"Ik hoor ook de geruchten over een transfer. Maar op dit moment denk ik alleen maar aan KAA Gent. Ik heb hier nog vier jaar contract en ben niet 0%, maar minder dan 0% met een vertrek bezig."

"Maar natúúrlijk hoop ik ooit in een grote competitie te spelen. Je moet hoog mikken in het leven en wie zegt nee tegen een groter salaris? (lacht) Jij toch ook niet? Maar voor Saudi-Arabië ben ik wel nog te jong, ik wil het voetbal ten volle beleven. Spelen in een stadion met drie supporters is niks voor mij."

"Ik wil vooral ergens terechtkomen waar ik op mijn gemak ben. Wil je naar een grote club waar je niet veel speeltijd krijgt en het leven wat moeilijk is? Of verkies je een ploeg waar je je op je gemak voelt en speelt? Elke speler zal dat laatste kiezen. Behalve oudjes van 35 jaar die het alleen voor het geld doen."

"Mijn ultieme droom is om in de Premier League te spelen. Manchester United, Liverpool, Manchester City. Alleen van Arsenal hou ik niet zo – het is alsof zij geen titels willen winnen. Ik wil ergens naartoe waar ze dat wél doen."