Na 2 jaar stilte doet herboren Zinho Vanheusden zijn verhaal: "Nu pas kan ik erover praten"

48 seconden ver tijdens het interview kraakt zijn stem een eerste keer.

"Ik heb diep gezeten. Niet alleen fysiek, ook mentaal. Ik snapte het gewoon niet. Wáárom toch?"

In een kantoortje op het fraaie oefencentrum van AZ speelt Zinho Vanheusden de film van de voorbije seizoenen nog een keer af. Spoiler: het was zelden een feel good-verhaal, eerder een tragedie.

Eentje die er zichtbaar hard ingehakt heeft bij de verdediger. Pas nu, in de aanloop naar de wedstrijd tegen oude bekende Anderlecht, voelt hij zich klaar om het hele verhaal te doen.

"Want ik heb geen pijn meer en amuseer me opnieuw. Een tijdje geleden ging het veel minder goed met mij. Het zijn zware jaren geweest ..."

Vanheusden heeft (letterlijk) de littekens om het te bewijzen.

Het lot spaarde de eenmalige Rode Duivel immers niet van blessureleed. Niemand vergeet het beeld van de zware kruisbandblessure drie jaar geleden bij Standard – zijn schreeuw in een leeg Sclessin ging toen door merg en been.

"Die pijn vergeet ik nooit meer", mijmert Vanheusden, die eerder bij Inter al eens zijn andere kruisband scheurde. "Gelukkig was ik toen dicht bij mijn vriendin, familie en vrienden. Dat maakte het allemaal iets draaglijker."

Na een maandenlange revalidatie wachtte vervolgens een nieuw avontuur bij Genoa. Maar ook in Italië bleef de knie van Vanheusden tegenstribbelen.

"Ik stond voor de keuze: doorspelen met pijn of me laten opereren. Dat laatste was het beste voor de toekomst, maar die ingreep zou me helemaal terugslaan. (zucht) Ik was eindelijk op het podium waar ik wilde zijn. Jaren had ik geknokt om in een grote Europese competitie te spelen ... Toch kon ik niet anders."

Wéér lang revalideren, dus.

Door zijn onmiskenbare kwaliteiten kon de herstellende Vanheusden afgelopen zomer wel weer terecht bij een mooie club. Het Nederlandse AZ nam hem op huurbasis over van Inter, waar hij nog onder contract staat tot 2026.

"Ze hadden een perfect fysiek plan met mij. Begin oktober kreeg ik mijn eerste echte speelminuten ... (zwijgt even) En dan gaat er drie dagen later tegen Utrecht iemand op mijn voet staan."

Het schijnbaar onschuldige duel met Bas Dost zorgde voor een nieuw drama. Vanheusden breekt zijn voet en staat alweer maanden aan de kant.

Vanheusden zucht eens diep: "Dat moment was de druppel, ik was er gewoon even klaar mee. (krijgt het moeilijk) Weet je dat ik die wedstrijd nog heb uitgespeeld? Ik ontkende de feiten gewoon, omdat anders weer overal zou staan dat ik geblesseerd was. De dag erna kon ik niet meer wandelen."

Door de zoveelste klap kwam Vanheusden in een donkere periode terecht.

"Ik had nooit gedacht dat een blessure zoveel impact kon hebben op mij als mens. Iedereen zegt wel: "Zinho is sterk en kan dat aan", maar als de miserie blijft duren ... Pas nu kan ik erover praten."

De vicieuze cirkel aan blessures heeft de 23-jarige Vanheusden onmiskenbaar veranderd.

Ook voor de buitenwereld. Velen voorspelden hem op dit moment al in de hoofdmacht van Inter en bij de Rode Duivels. De realiteit is – door de gekende omstandigheden – anders.

"Ik snap dat mensen nu aan mij twijfelen", aldus Vanheusden. 

"Misschien zou ik hetzelfde doen. Ik kan alleen hun ongelijk proberen te bewijzen op het veld, we zullen wel zien wie er over een paar jaar gelijk heeft. Ik geloof nog steeds heel hard in mezelf als alle parameters goed zitten."

"Of ik aan stoppen gedacht heb? (schudt het hoofd) Anders zou ik al die moeite niet meer doen. Weet je, ik heb het gevoel dat mijn carrière nog niet écht begonnen is. Standard, Italië en die match met de Rode Duivels waren voorproefjes. En toch heb ik al 99 wedstrijden op mijn teller, hé. Het is dus niet zo dat ik een one-season wonder ben."

Maar evenmin een vaste waarde bij de nationale ploeg, bijvoorbeeld.

Een fitte Vanheusden had altijd tot de eerste selectie van Domenico Tedesco behoord, toch? Iedere coach die met hem werkte, zag in hem de leider van de toekomstige Belgische defensie.

"Maar het deed geen pijn om naar die wedstrijden (tegen Zweden en Duitsland, red.) te kijken. (lachje) Het WK was moeilijker door de nederlagen, maar hier kon je toch alleen maar van genieten? Tuurlijk was het spijtig dat ik dit moest missen, maar dat klotegevoel heb ik de voorbije jaren wel vaker gehad. Het raakte me niet zo hard meer."

Bovendien verzachtte een opvallend telefoontje de pijn.

"De nieuwe bondscoach heeft me al opgebeld, ja. (glundert) Het deed deugd dat hij mij niet vergeten is. Tedesco contacteerde me net toen ik weer mocht beginnen te trainen. Een dubbele opsteker, dus."

Er volgt een brede glimlach op het gezicht van Vanheusden.

Want ondanks alle tegenslagen kijkt de verdediger weer hoopvol naar de toekomst. Midden maart vierde hij zijn rentree – met een doelpunt – in een oefenduel tegen Dordrecht. 

"Het voelde aan als een nieuwe start", zou Vanheusden tijdens het interview meermaals benadrukken.

"Die goal deed zelfs niet het meeste deugd. Wel het feit dat ik mij gewoon weer goed voelde. Zonder steeds te moeten denken: "Oei, ik heb een pijntje hier of daar". Mijn lichaam is volledig gereset, dat had ik nodig."

Vanheusden lijkt sterker en slimmer uit de reeks tegenslagen gekomen. Zichzelf forceren – bijvoorbeeld voor de match tegen Anderlecht – doet hij niet meer.

"Vroeger zou ik na amper één training alweer een match willen spelen, nu neem ik mijn tijd. Mijn belangrijkste doel is om tot het einde van het seizoen elke dag fit op het oefenveld te staan. En AZ te helpen wanneer ze me nodig hebben."

Al is Vanheusden realistisch genoeg om te beseffen dat de Nederlandse club de stevige aankoopoptie van 12 miljoen straks niet zal lichten. Zijn toekomst ligt dus hoogstwaarschijnlijk elders.

"Hoe groot de kans is dat je mij volgend seizoen in België ziet? (lacht) Het kan. Misschien zou het goed zijn om dicht bij mijn familie mijn herstart te maken. Samen met Inter gaan we kijken wat de beste keuze is."

Dan begint voor Vanheusden hopelijk een nieuw hoofdstuk in zijn carrière, waarin hij gezond en wel zijn ambities wil inlossen. Met de lessen van de moeilijke momenten in het achterhoofd.

"Ik ben stevig met mijn voeten op de grond gezet. Als 18-jarige bij een topclub denk je soms dat het allemaal vanzelf zal gaan, alleen maar in stijgende lijn. Na al die tegenslagen weet ik ondertussen dat dat niet zo is. En dat het oké is om eens een moeilijk moment te hebben."

"Kijk, je kan niet controleren wat er gebeurt, alleen hoe je erop reageert. Ik ben best trots dat ik zoiets nu kan zeggen. Veel andere mensen met mijn tegenslagen zouden wellicht de handdoek gegooid hebben. (wacht even) Ik heb het doorstaan. Nu hoop ik dat het voetbal mij ook weer mooie momenten zal bezorgen."

Niemand die het Vanheusden na het horen van zijn verhaal zou misgunnen.