De 4 Duitse gevaren volgens Eddy Demarez: "Maar de Lions blijven favoriet in de finale"

Op basis van puur talent en ervaring is België favoriet in de WK-finale tegen Duitsland. De Lions hebben ook het mentale voordeel. De laatste vier onderlinge duels hebben ze niet meer verloren als het er op aankwam op de grote toernooien (Olympische Spelen, WK’s en EK’s).

Toch kunnen ze maar beter op hun hoede en op hun best zijn, want Duitsland is nog altijd wereldtop en kan dus wel degelijk een erg taaie klant zijn. Ook al dateert de laatste mondiale gouden medaille van de viervoudige olympisch en tweevoudig wereldkampioen al van elf jaar gelden op de Spelen van Londen.

Nadien speelde Duitsland alleen nog Europese finales in 2013 (winst), 2015 en 2021 (telkens zilver). Na de Spelen van Tokio heeft Duitsland de kern ook flink verjongd, net als Nederland.

Ten eerste is het oppassen omdat de Honamas (de bijnaam van de Duitse hockeymannen) in de persoon van Gonzalo Peillat sinds dit WK een enorme extra troef hebben op de strafcorner. U weet inmiddels wel hoe belangrijk dat wapen is in het hockey.

De naam Peillat zou nog een belletje moeten doen rinkelen. Hij werd in 2016 olympisch kampioen met zijn vaderland Argentinië. Peillat was toen de beste strafcornerspecialist ter wereld. Tegenwoordig is hij de op-één-na beste, na onze Alexander Hendrickx.

In Rio was Peillat goed voor 11 doelpunten, onder andere één in de finale tegen België. Na de Spelen van Rio raakte hij in onmin met de Argentijnse bondscoach. Sinds december 2018 werd Paillat niet meer opgeroepen voor zijn land. Dat was en is nog altijd een zware sportieve aderlating voor Argentinië. 

Het strafcornerkanon speelde toen al jaren in Europa, eerst in Nederland en sinds 2016 tot vandaag bij Mannheimer HC in Duitsland. Sinds 2022 mag Peillat ook voor dat land uitkomen. Dat hij een flinke versterking is, heeft Peillat al bewezen op z’n eerste grote toernooi voor zijn nieuwe land. In de halve finale tegen Australië eiste hij de absolute hoofdrol op in de wonderbaarlijke terugkeer van Duitsland helemaal in het slot van die match met 3 omgezette strafcorners en een assist bij de winnende treffer 6 seconden voor tijd.

Oppassen ten tweede voor het venijn dat altijd in de staart zit bij de Duitsers. Vraag dat maar aan de Engelsen en de Australiërs.

In het voetbal is het zowat het grootste cliché dat er bestaat: met Duitsers ben je pas klaar als ze op de bus (of het vliegtuig) naar huis zitten. In het voetbal geldt dat al even niet meer, maar in het hockey is het cliché juister dan ooit.

In de kwartfinale tegen Engeland stond Duitsland terecht 2-0 achter tot twee minuten voor tijd. Duitsland was eigenlijk nergens in die match tot de absolute slotfase. Plots kwam de pletwals toch op gang: strafbal gemist 4 minuten voor tijd maar in de voorlaatste en de laatste minuut ging het toch nog van 2-0 naar 2-2.  In de shoot-outs werd de klus helemaal geklaard.

In de halve finale was Duitsland dan weer beter dan Australië maar toch leken de Aussies het finaleticket beet te hebben. Ze kwamen eerst 2-0 en dan 3-1 voor. Maar met de aansluitingstreffer in minuut 52, de gelijkmaker in minuut 59 en de winning goal 6 seconden (!) voor tijd werd de klus andermaal op miraculeuze wijze geklaard, zelfs zonder shoot-outs dit keer.

Een verwittigde Lion is er twee waard: laat niet te veel kansen onbenut want als de kloof niet groter dan een paar doelpunten is, ben je zelfs een minuut voor tijd nog niet klaar met die Duitsers.

Opgepast, ten derde, ook voor valsspelers. Daarvoor moeten we terug naar de halve finale van het EK in Antwerpen in 2019. Duitsland was erg sterk in de eerste helft en leek zelfs 3-0 uit te lopen na een strafcorner.

Toen iedere Belg op het veld en op de tribune de hoop op een finaleplaats in eigen land al had opgegeven, was er gelukkig nog de lucide, clevere en altijd koelbloedige Vincent Vanasch. Die had namelijk op z’n hotelkamer, kijkend naar voorgaande matchen van Duitsland, gemerkt dat die bij een strafcorner niet alleen de stick maar ook een beetje de hand gebruikten om de bal te stoppen.

Video aangevraagd, doelpunt afgekeurd en de Lions nadien gelanceerd naar uiteindelijk nog een 4-2-overwinning met 3 doelpunten in de laatste 6 minuten. Ook de Lions kunnen het dus als het moet in het slot van een match …

Tot slot willen we ook nog waarschuwen voor ene Christopher Rühr, ploegmaat van Vincent Vanasch bij Rot-Weiss Köln. Noem hem gerust ‘een specialleke’.

Rühr is één van de grote talenten in het mondiale hockey, daar is iedereen het over eens. Hij kan op elk moment een wedstrijd openbreken of beslissen met een geniale rush. Maar Rühr heeft ook een ander, heel vervelend kantje. Dat kwam al twee keer nadrukkelijk naar boven op dit toernooi.

Een eerste keer gebeurde het in de groepsmatch tegen de Lions. In een niet eens harde of unfaire match sloegen bij hem de stoppen in de slotfase plots door en kreeg Rühr terecht geel. Gezeten op het strafbankje maakte hij daarna nog een niet bepaald fraaie geste in het zicht van de camera’s. 

In de razend spannende halve finale tegen Australië verloor woelwater Rühr andermaal de pedalen. Hij kreeg opnieuw heel terecht geel voor een onnodige en vooral stevige overtreding. Toen hij zijn straf had uitgezeten spurtte Rühr weer het veld op en ging linea recta en doortastend op de tegenstander af waarmee hij het eerder al aan de stok had.

Maar omdat geen van de twee scheidsrechters het echt goed gezien had en omdat het niet in de 23-meterzonde voor één van beide cirkels gebeurde, ontsnapte roerige Rühr aan rood. Een rode kaart wordt uiterst zelden getrokken in het hockey maar in dit geval zou ze wel op haar plaats geweest zijn. 

En de videoref dan, hoor ik u denken? Wel, bij een zware overtreding buiten de 23-meterzone voor één van beide doelen mag de videoref niet worden ingeschakeld.

Na deze opsomming mag duidelijk zijn dat Duitsland een onvoorspelbare en vooral te duchten tegenstander zal zijn in de finale en dat de tonnen ervaring die de Lions meedragen meer dan van pas zal komen. Maar als ze hun niveau halen, dan kunnen ze op dit WK hun tweede gouden drieslag opstarten.

Voor de eerste drieslag (goud op WK, EK en Olympische Spelen) hadden ze door de coronapandemie 2,5 jaar nodig. De tweede drieslag zouden de Lions kunnen volbrengen in amper 1,5 jaar want in augustus is er al het EK in Mönchengladbach en in juli 2024 volgen al de Spelen van Parijs. Stel je voor dat ze dat óók nog voor mekaar krijgen.

Maar toch eerst maar even alle focus op deze klus …  

Eddy Demarez