Achter de schermen van de Vuelta: "Remco Evenepoel is helemaal in balans met zichzelf"

Wat is ons opgevallen? Remco Evenepoel is rustig, zelfverzekerd (zoals altijd), maar hij straalt vooral veel maturiteit uit. We zien een renner en persoon die volledig in balans is met zichzelf en met de wedstrijd.

Neem nu de rit die Primoz Roglic won in Laguardia. Evenepoel wordt na de finish meteen omringd door verslaggevers, maar een van de eerste woorden die uit zijn mond komt is "recup". 

Hij rept zich naar de ploegbus en duikt het intussen wereldberoemde blauwe ijsbad in. Om een kwartier later correct de pers te woord te staan, in beide landstalen. Maar eerst dus de focus op het herstel.

Sinds hij leider is, ontvouwt zich dit tafereel: Evenepoel bolt uit in de armen van zijn verzorger, drinkt een frisdrank, trekt een ijsvest aan, fietst het melkzuur uit de benen op de rollen, vraagt meteen aan zijn persman naar de uitslag en begint dan aan een lange reeks interviews. 

Die plichtplegingen nemen veel tijd in beslag. Evenepoel moet immers niet alleen als leider in de Vuelta, maar ook als beste jongere het podium op. Telkens met een brede glimlach. 

Wat ons ook opvalt: hij geeft lange en gestoffeerde antwoorden tijdens interviews, zowel in het Engels, Frans als Nederlands. Twee dagen geleden werden we door een ijverige woordvoerder van de Vuelta het zwijgen opgelegd.

 "It’s ok", riposteerde Evenepoel, "I will answer that question."

Hier zien we een leider, een persoonlijkheid die, gedreven door zijn klasse en zijn hard labeur op training, de Vuelta voorlopig controleert en naar zijn hand zet. Op een zeer rustige manier, ook dat is een teken van beheersing. 

De ‘fouten’ uit het verleden (te driest tekeergaan in de Giro 2021), de zogenoemde issues in verband met het dalen, het zijn dingen die het leer- en groeiproces hebben versterkt.

Dries Devenyns zei ons gisteren dat hij nooit iemand heeft gekend die zo hard met de fiets kan rijden. Point taken.

Fysiek heeft Evenepoel geen steek laten vallen. Hij benadrukt dat de goede benen hem tijd doen pakken waar dat mogelijk is. Daardoor ondersteund door zijn wattagemeter die aangeeft hoe lang en hoe strak hij zijn tempo bergop, in tijdritmodus, kan volhouden.

Allemaal op voorhand gecheckt op training. De versmachting ontneemt potentiële
aanvallers iedere gedachte tot aanval.

De schijnbaar onzichtbare mentale strijd die hij voert, vinden we minstens even belangrijk. Zoals hij gisteren achterom keek naar de overgebleven concurrentie… 

Hoe denk je dat dat overkomt bij de tegenstand? Juist ja, je weet dan al half hoe laat het is. 

Om na de finish hulde te brengen aan zijn ploegmaats en team (die zich daardoor nog meer gewaardeerd voelen en dubbel gaan plooien). Aan alles denkt hij. 

Zijn er dan geen vraagtekens meer? Schuilen er geen valkuilen meer in deze Vuelta? Tuurlijk wel. 

Hoe reageert zijn lichaam straks boven de 2.000 meter? Kan een mindere dag worden voorkomen in een ronde van drie weken? 

Maar wat dan nog, indien Evenepoel ergens tijd zou verliezen? Hetzelfde overkwam Egan Bernal in de slotfase van de Giro die hij vorig jaar won.

De ervaren mannen Alaphilippe en Devenyns zullen Van Wilder en Vervaeke wel tot kalmte aanmanen wanneer het nodig is. Vergeet niet hoe speciaal deze situatie ook is voor beide renners.

Van Wilder rijdt zijn eerste grote ronde en kan eindelijk op een groot toneel tonen wat ie kan. Voor Vervaeke, wiens carrière niet altijd over rozen ging, geldt min of meer hetzelfde. 

Dan geeft deze situatie extra vleugels, maar zij moeten dat begrijpelijke enthousiasme in een spaarstand zetten waar mogelijk.

Wat met de concurrentie? Morgenavond, na de tijdrit, zullen we weten hoe goed Primoz Roglic echt is. 

Het uitvallen van Sep Kuss, de beste klimmer, is een aderlating. De tweede luitenant bergop, Chris Harper, kwam gisteren ten val. Dit team van Jumbo-Visma is qua dominantie niet te vergelijken met dat van de Tour.

Enric Mas en Movistar strijden voor kostbare WorldTour-punten. In week 3, wanneer het gevecht voor de ereplaatsen losbarst, zouden zij wel eens bondgenoten kunnen worden. 

De stille en minzame Mas moet omgaan met de zware erfenis van de vorige Spaanse generatie Contador, Valverde, Rodriguez. Een podiumplaats in Madrid zou voor hem persoonlijk welgekomen zijn. 

Carapaz geeft voorlopig niet thuis, Yates, Almeida en Hindley moesten bergop al hun meerdere erkennen in Evenepoel. 

Wie weet komt het grootste aanvalsgevaar nog van generatiegenoten Ayuso en Carlos Rodriguez. Jonge gasten, net als Evenepoel overigens, die niets te verliezen hebben.

Twee clichés zo hoog als de komende Sierra Nevada om te eindigen: de Vuelta is nog lang, het kan nog Alicante uit, zou Ben Crabbé zeggen. But so far, so good voor Evenepoel.