Dirk Gerlo wuift Kirsten Flipkens uit: "Weinig spelers gekend die zo intuïtief konden toveren"

Een verre herinnering, Wimbledon 2003. Kim Clijsters en Justine Henin draaien mee aan de wereldtop. 

Ze bereiken de halve finales waar ze worden uitgeschakeld door de zussen Venus en Serena Williams. Ontgoocheling, want een paar weken eerder had het Belgische duo nog de finale gespeeld in Parijs.

Maar kijk, toch is er nog Belgische inbreng in de slotfase van het toernooi. Kirsten

Flipkens, 17 jaar heeft zich geplaatst voor de finale bij de junioren. 

En op zaterdag, voor 12.000 toeschouwers op baan 1, met daarbij ook ‘grote zus’ Kim Clijsters, verslaat Flipkens de Russische Anna Tsjakvetadze in 3 sets. 

Flipkens wordt daarmee de vierde Belgische die het juniorentoernooi van Wimbledon wint.

Ik herinner me het interview na de match, boven in de commentaarcabine op Centre Court. Flipkens had toen al een nuchtere, maar vooral vlotte babbel. 

“Vergelijk me niet met Kim of Justine”, zei Flipkens toen al. “Ik zal al blij zijn als ik over een paar jaar een vaste waarde kan worden in de top 100.” 

Nog in 2003 won Flipkens de US Open bij de junioren en werd ze als nummer 1 uitgeroepen tot wereldkampioene. Terecht. 

Maar meer dan die bekroning herinner ik me haar tranenvloed en immense ontgoocheling tijdens de halve finales van de Fed Cup in Moskou. België speelde in die halve finale tegen Amerika. 

Coach Ivo Van Aken had Kirsten opgeroepen na de forfaits van het duo Clijsters/Henin.

Flipkens speelde tegen Megan Shaugnessy, top 20 toen, een onwaarschijnlijke match. Ze kon een matchpunt in de tweede set niet benutten en ging pas na ruim 3 uur wedstrijd nipt onderuit. 

Het beeld van Flipkens, alles gegeven en in tranen naast de coach, blijft me bij. Flipkens heeft, tot corona het onmogelijk maakte, zo goed als altijd met hart en ziel voor de nationale ploeg gespeeld. 

Kirsten Flipkens heeft haar droom dus meer dan waargemaakt. Omdat getallen zo'n carrière tastbaar maken: 50 keer de hoofdtabel van een Grand Slam, 14 keer
Melbourne en 12 keer Parijs, 12 keer Wimbledon en 12 keer New York. 

In totaal meer dan 1.000 competitiematchen met ruim 60% daarvan gewonnen. 1 titel op het WTA-circuit in Quebec, eigenlijk mag Houston er ook bij. 5 titels in dubbel. 

Die halve finale hier op Wimbledon in 2013, de Britse krantenkoppen die het hadden over ‘the girl with the glasses ’, de 1/8ste finale dat jaar ook in Melbourne. Een 13e plaats op de wereldranglijst dat jaar en sportvrouw van het jaar.

Wat blijft me bij? Wat velen bijblijft natuurlijk. Haar onwaarschijnlijke handigheid. Haar creativiteit, het tennis dat bij momenten tot ‘kunst’ verheven werd. In de voorbije 20 jaar heb ik in alle eerlijkheid geen vijf spelers gekend die zo intuïtief konden toveren met een racket.

Er was de rode draad van de blessures. Al van jongs af aan was er de rug die opspeelde, kwam dan een paar keer de pols, met operatie. Schouder en knie, vorig jaar nog die zware enkelblessure. 

En natuurlijk april 2012 met de bloedklonters die levensbedreigend hadden kunnen zijn als ze niet ontdekt waren. Keer op keer vocht Flipkens terug. Zeker in 2012, ver weggezakt op de wereldranglijst, via de kleinere toernooien en op haar eentje terug uit het dal geklauterd en bekroond met een WTA-titel in Quebec, kort na de US Open. 

Ik herinner me het telefonisch interview na die eerste grote titel. Flipkens alleen op haar hotelkamer. Ik hoorde een terecht trotse, toch ook wat boze Flipkens die zonder al te veel steun haar succesvolle comeback had moeten maken. 

Wat nog ? Niet als reporter maar gewoon als toeschouwer vanaf set 2 in de tribune. Rio 2016, Olympische Spelen en die match in de eerste ronde tegen ex-kampioene Venus Williams. 

Flipkens kreeg na het verlies van de eerste set het publiek op haar hand met haar vaak spectaculaire punten die Williams tot wanhoop dreven. 

In de slotset maakte ze een 3/5 achterstand ongedaan waarna ze, het was al na middernacht, de tiebreak won en op haar rug ging liggen op de olympische ringen. Ook de selfies met de Belgische fans, het gezang zindert nog na.

Wat niet van alle spelers gezegd kan worden ook, Kirsten Flipkens was altijd bereid tot praten, of het nu goed of slecht was gegaan op de baan. 

Hierover zei ze ruimer: “Ik heb nooit een dikke nek gehad. Ik had contact met iedereen. Fans, pers, de andere spelers, coaches, kiné. Ik heb het zo lang kunnen uitzingen omdat ik met iedereen door de deur kon.”

Maar nu is het dus afgelopen, alvast in het enkelspel en op het moment en op de plaats die ze zelf had uitgekozen. Flipkens heeft het publiek nog een laatste keer verwend met haar ‘trukendoos’. 

De toeschouwers en tegenstander Simona Halep bedankten haar met een minutenlange staande ovatie. Rafael Nadal stond een paar dagen geleden nog op de trainingsbaan naast Flipkens toen zij een moeilijke volley succesvol over het net sloeg. 

Nadal had het gezien en riep naar haar: “Kirsten, with a volley like that, you can now retire !” 

En zo geschiedde.