Gerlo over meest beladen match van de dag: "Laat Wimbledon blauw-geel lintje toe?"

Moet het nog gezegd ? Door de oorlog geen Russische of Wit-Russische tennissers op Wimbledon. De Oekraïners worden wel met open armen ontvangen. Gisteren zagen we al links en rechts geel-blauwe vlaggen in de tribunes en was er spontaan applaus voor de twee Oekraïense speelsters op de hoofdtabel. 

Sinds het begin van de oorlog, op 24 februari, leven Anhelina Kalinina en Lesia Tsurenko in twee verschillende werelden. Met hun hoofd en hart in Oekraïne, met lijf en leden op het tenniscircuit. 

Tsurenko is 33 jaar en al 15 jaar prof. Zij moest de voorbije maanden vooral kwalificaties spelen. Kalinina, 25 jaar wist wel al drie keer een kwartfinale te bereiken en is hier het 29ste reekshoofd.

Anhelina Kalinina verliet Oekraïne op 17 februari en is sindsdien niet meer thuis geweest. Ze trok vanuit Indian Wells naar Miami, dan naar Charleston, Istanboel, Madrid, Rome, Roland Garros, Rosmalen en Berlijn naar Wimbledon: 

"Ik heb het verschrikkelijk moeilijk om me te concentreren.  Ik heb tijdens een toernooi moeten vernemen dat het huis van mijn ouders in Irpin was gebombardeerd", zegt ze. 

"Ze zijn gelukkig ongedeerd. Maar nu leven ze uit hun reiskoffer. Ze verblijven voorlopig veilig en samen met mijn broer in mijn appartement. Ik probeer ook mijn grootouders te helpen. Zij wonen in door de Russen bezet gebied en kunnen er niet weg."

Winnen is nu belangrijk voor Kalinina: "Het maakt een verschil", benadrukt ze. "Hoe
meer ik win, des te meer geld ik verdien. Ik help hiermee mijn en andere families, ook mensen die ik niet ken. Ik ervaar dat niet als druk, maar als een privilege. Het is een enorme motivatie."

Bij Lesia Tsurenko spelen nog andere gevoelens. Ze is opgelucht dat ze hier geen spelers uit Rusland uit Wit Rusland tegen het lijf loopt : "Het is niks persoonlijks, maar onze landen zijn in oorlog." 

"Recent vertelde een Wit-Russische speelster me dat ze me steunt, dat ze tegen de oorlog is. Van de anderen hoorde ik niks. Dat geeft me een slecht gevoel. Ik weet niet wat ze denken.”

"Winnen of verliezen heeft voor mij weinig belang nu. De oorlog domineert  mijn leven. Ik ben van Kiev dat weer een doelwit is. Ik ken veel mensen aan het front. Ik ken iemand die gevangen is, twee andere vrienden zijn aan het vechten, er zijn er ook al een paar dood."

Tsurenko werkt nu met een psycholoog.

Straks spelen Tsurenko en Kalinina voor het eerst tegen mekaar. 

"Ik ken Anhelina al lang. Ik ben op de hoogte van de situatie van haar ouders. We zijn straks tegenstanders, maar we zijn solidair. We helpen elkaar. Er gaat een Oekraïense naar de derde ronde, dat is positief, dat zal aandacht krijgen." 

"Misschien kunnen we een blauw-geel lintje dragen. Ik weet niet of de club dat zal toestaan."

Tsurenko besloot haar persmoment met een oproep: "Iedereen weet wat er aan de hand is. Ik zou willen dat we meer zware wapens krijgen. We spelen voor ons land, we zijn een sterke natie. We zijn in moeilijkheden, we hebben hulp nodig om deze oorlog
te winnen."

Veel ogen zijn vandaag gericht op baan nummer 12.