De 105e Ronde van Italië anders bekeken: spannend, maar weinig sprankelend

Koers is geen exacte wetenschap en dus bestaat er geen ideaal scenario om een grote ronde te winnen, maar de pen van Jai Hindley leunde de voorbije weken toch dicht aan bij het perfecte plaatje.

Op de allerlaatste klim van deze Giro fladderde Hindley naar de maglia rosa, de leiderstrui die hij in tegenstelling tot in 2020 deze keer niet verspeelde in de afsluitende tijdrit.

Hindley liet zich 3 weken op geen foutje betrappen en toonde zich vooral bijzonder geduldig en gewiekst. Hij telde naar eigen zeggen vol vertrouwen af naar de laatste moordende rit richting de Fedaia en sloeg daar ijskoud toe.

De Australiër had al stevig op de deur geklopt met ritwinst op de Blockhaus - niet toevallig in de Abruzzen, de Italiaanse regio die hij goed kent - en zijn team Bora-Hansgrohe imponeerde met een coup in de spektakelrit naar Torino.

En toch bleef Hindley in de slotweek kalm hijgen in de nek van topfavoriet en leider Richard Carapaz op een handvol seconden. Tot die ommekeer op de Fedaia.

Voor Richard Carapaz leek er nochtans lange tijd geen vuiltje aan de lucht. De Ecuadoraan, eindwinnaar in 2019, pareerde vrijwel elke aanval schijnbaar met gemak en beschikte over het traditionele Ineos-treintje in de bergen.

Maar Carapaz kon op geen enkel moment zelf een splijtende demarrage uit zijn dijen schudden en dat was een teken aan de wand.

Er wordt gefluisterd dat Ineos Grenadiers eieren voor zijn geld koos en Carapaz niet wilde laten boksen tegen Tadej Pogacar en Primoz Roglic in de Tour de France, maar de Britten werden nu toch tegen het canvas gemept en blijven met lege handen achter.

De omwenteling is de verdienste van Jai Hindley én zijn team Bora-Hansgrohe. Met Wilco Kelderman, ritwinnaar Lennard Kämna en Emanuel Buchmann (7e) beschikten de Duitsers over een uitmuntend blok.

In de bestuurskamer zal manager Ralph Denk een stevige fles prosecco ontkurkt hebben. Na het afscheid van Peter Sagan wilde Denk het deze winter over een andere boeg gooien en een nieuw tijdperk inluiden.

Rittenkoersen en klassementsmannen werden prioritair en met het vrijgekomen budget werd er aan vele mouwen getrokken. 

Ook aan die van Remco Evenepoel, maar Denk ving bot en moest zijn ambities spreiden over aankopen Aleksandr Vlasov, Sergio Higuita en Jai Hindley.

En toch is het ietwat verrassend die laatste die het ambitieuze team een grote ronde schenkt.

Hindley leek na zijn 2e plaats in 2020 in het shirt van Sunweb uit te doven tot een eendagsvlieg, maar is dus plots weer springlevend.

 "Als Australische renner moet je mentaal keihard zijn", legde Hindley zondagavond in Verona uit. 

"Voor veel mensen is ons bestaan vanzelfsprekend, maar je kunt als Australiër die koerst in Europa niet snel op een vliegtuig springen voor een weekendje naar je thuisbasis voor 50 euro."

"Voeg daar nog eens covid aan toe en het wordt erg hard", bekende Hindley, die gisteren zijn ouders voor het eerst in 2,5 jaar terugzag.

"Vorig jaar kreeg ik klappen op en naast de fiets, maar ik ben sterker uit dat kwakkeljaar gekomen. Nu zal ik op het thuisfront met volle teugen genieten van deze overwinning."

De reconversie van Bora-Hansgrohe is dus een succesverhaal geworden, al zal deze Giro niet meteen de geschiedenisboeken ingaan als meest aantrekkelijke klassementskoers van de voorbije jaren. 

Spannend was het wel, maar een klasseflits in het hooggebergte liet veel te lang op zich wachten. 

Het startveld in Boedapest was al niet om duimen en vingers bij af te likken en de pikorde leek al vrij snel in steen gebeiteld.

Dat had ook te maken met het veel te snelle verlies van enkele potentiële protagonisten. 

Simon Yates begon voortvarend, maar verdween ondanks 2 ritzeges geruisloos uit de Giro. Joao Almeida moest zich beperken tot aanklampen en werd genekt door een coronabesmetting. Romain Bardet zag door ziekte misschien wel de kans van zijn leven door zijn handen glippen.

Het sterke Bahrain Victorious had het monotone verloop tussen de toppers kunnen kruiden, maar in de volgwagen lieten ze daar meer dan eens een steek vallen.

Mikel Landa wordt zowaar eens niet 4e en staat op het podium, maar het leek wel alsof zijn team op te veel paarden tegelijk wilde wedden en zich finaal vastreed in het eigen doolhof.

Dat Vincenzo Nibali op zijn 37e nog 4e eindigt en de 39e jarige Domenico Pozzovivo zowaar als 8e afklokt, krikt het sexy imago van deze Giro ook niet meteen op.

De strijd om de maglia rosa kon dus niet echt bekoren, maar gelukkig was deze Giro toch pittig afgekruid dankzij smaakmakers als Mathieu van der Poel en Biniam Girmay en dankzij een stortvloed aan knalprestaties uit de lage landen.

Van der Poel en Italië, het lijkt na de voorbije weken een huwelijk uit de duizend. De Nederlander heeft zijn grenzen kunnen aftasten in zijn eerste volledige grote ronde uit zijn carrière en bereikte gisteren Verona met een glimlach na een gezonde en verstandige mix van winnen, aanvallen, trainen en amusement. 

Het is zonde dat zijn "koers in de koers" met Biniam Girmay een abrupt einde kende door een dekselse fles Prosecco, maar ook de Eritreeër heeft alleen maar extra harten veroverd met zijn ritzege en vele ereplaatsen.

Voor de Nederlandse koersliefhebbers wordt het overigens afkicken de komende dagen, want onze Noorderburen hebben echt wel hun stempel gedrukt op deze editie.

Ze stonden klassikaal te drummen om aan te vallen. Koen Bouwman (bergkoning en twee ritzeges), Thymen Arensman, Gijs Leemreize, Bauke Mollema en tutti quanti: ze verdienen stuk voor stuk een grote onderscheiding.

En de Belgen? Ja, ook zij roerden in de Italiaanse potten, meer dan er vooraf verwacht werd.

In Napoli zindert de oerschreeuw van Thomas De Gendt nog na, Dries De Bondt mag - wat er wel of niet nog volgt - dankzij zijn ritwinst nog wat meer spreken van een geslaagde carrière.

De 4 Belgische teams verzamelden overigens samen 7 ritzeges: Quick Step-Alpha Vinyl (1, Cavendish), Lotto-Soudal (1, De Gendt), Intermarché-Wanty-Gobert (2, Girmay en Hirt) en Alpecin-Fenix (3, Van der Poel, Oldani en De Bondt). 

Dat de Belgische buit zonder kleppers als Wout van Aert, Remco Evenepoel, Tim Merlier en Jasper Philipsen geenszins magertjes is, doet alleen maar het beste vermoeden voor de Ronde van Frankrijk (1-24 juli) en de Ronde van Spanje (19 augustus tot 11 september).

Al mag de nasmaak van de champagne en de cava - zeker voor het klassement - in de Tour en de Vuelta toch iets meer blijven plakken dan die van de prosecco in deze Giro.