Vrijdag begint de Giro: bekijk het parcours van de 105e Ronde van Italië

Uitstel is geen afstel: 2 jaar later dan gepland ontvangt Boedapest de Ronde van Italië met open armen. Door de buitenlandse start begint de Giro dan ook een dagje vroeger dan gebruikelijk.

Een proloog, ploegentijdrit of openingstijdrit paste niet in het schema, wel een eerste rit in lijn als openingsdans. Die is vlak, maar het venijn zit in de staart: de roze trui ligt op een puncher te wachten na een knikje van 5,6 kilometer.

De eerste maglia rosa kan zijn roze abonnement daags nadien verlengen in de tijdrit in Boedapest. De afstand blijft beperkt tot iets meer dan 9 kilometer, maar ook nu zal een lastige uitsmijter het verschil bepalen.

Ook de Giro houdt de trend aan om het aantal tijdritkilometers zo beperkt mogelijk te houden. 26,3 kilometer dit jaar, het laagste aandeel in 60 jaar.

Wie verlaat Hongarije uiteindelijk als leider? Die vraag wordt beantwoord na een eerste zuivere kans voor de sprinters tijdens het slot van dit Hongaarse drieluik.

Het peloton moet op maandag dus al een transfer van Hongarije naar Sicilië verteren door de eerste buitenlandse start in 4 jaar. 

Na die razendsnelle eerste rustdag is er geen tijd voor "dolce far niente" op Italiaanse bodem: de 4e etappe heeft de eerste aankomst bergop in petto op de Etna, de jongste jaren vaste prik in de Giro (4 keer in 6 jaar).

De tweede dag op Sicilië en de eerste dagtrip op het Italiaanse vasteland zouden in principe een kolfje naar de hand van de snelle mannen moeten worden, maar de 7e, 8e en 9e rit spreken een ander rennersprofiel aan.

Vrijdag is een brokje venijn met ongeveer 4.500 hoogtemeters, zaterdag volgt een explosief stadsbezoek aan Napoli met een veelvoud aan bultjes en zondag wordt bestempeld als de eerste echte sleutelrit met de finish op de Blockhaus. 

De Giro spaart het vuurwerk al jaren op voor de slotweek en dat is ook in deze editie het geval. Maar onderschat vooral het middenrif van deze Ronde van Italië niet. 

De tweede staccato-week krioelt namelijk van de heuvelritten of uitjes door het middengebergte die uitnodigen tot aanvallen en spek naar de bek zijn van de baroudeurs of klassementsmannen met een gewaagde en atypische tactiek.

Als Belg staan we zeker stil bij de 12e etappe op donderdag 19 mei: het peloton betokkelt de Passo del Bocco, waar Wouter Weylandt in de Giro van 2011 het leven liet in de afzink. 

In het voorlaatste weekend van de Giro zullen de klokken sowieso luiden. De 14e etappe - op zaterdag 21 mei - doet ons nu al likkebaarden: het criterium in het hinterland van Turijn is behoorlijk kort, maar bijzonder golvend en wispelturig. Het is zo'n dagje waarop een ploeg de boel helemaal op stelten kan zetten. 

Daags voor de laatste rustdag kan er nog eens met de kaarten geschud worden in de Alpen. De aankomst ligt in Cogne na een slotklim van ruim 20 kilometer, al is dat al bij al een malse opwarmer voor wat om het hoekje loert.

Wie al op zijn tandvlees zit, wordt duizelig bij het bestuderen van het roadbook voor de slotweek.

De 16e etappe loodst het peloton over de Mortirolo en de Santa Cristina naar Aprica, waar we finishen na een korte afdaling. Hoewel de "makkelijke" flank van de Mortirolo wordt besnuffeld, telt deze hoogdag liefst 5.540 hoogtemeters. De Santa Cristina is overigens de "Montagna Pantani" in deze Giro. 

Tijd voor verpozing is er niet, want 's anderendaags klautert de kudde meteen over de Passo del Tonale en in de staart liggen de Passo del Vetriolo en de klim naar Monte Rovere (Salita del Menador) al te glimlachen.

Na een tussengerechtje voor de sprinters en een niet te onderschatten overgangsrit duikt het duo van de waarheid op.

De 20e etappe op zaterdag 28 mei is de koninginnenrit, een herkansing voor de uitgeregende Dolomietenparade van vorig jaar.

Als de weergoden meewerken sneuvelen de Passo San Pellegrino, de Passo Pordoi (Cima Coppi, dak van de Giro) en de finish op de Passo Fedaia deze keer niet. 

Pas op de voorlaatste dag sneuvelt de kaap van de 2.000 meter, maar elke deelnemer zal het tot in zijn kleine teen ervaren.

Mocht het eindklassement nog niet in een beslissende plooi liggen, dan biedt de slottijdrit in Verona nog een allerlaatste kans. 

Het traject van 17,1 kilometer bewandelt de klim naar Torricelle en finisht in de arena van Verona. Daar vierde Richard Carapaz in 2019 zijn eindzege.