Het sprookje van Colby Stevenson: na zwaar auto-ongeval nu toch olympisch zilver

"Plots, een klap." Zo beschrijft Colby Stevenson wat hem als 19-jarige overkwam in 2016. Hij reed 's nachts naar huis na een skiwedstrijd en viel in slaap achter het stuur van zijn auto. Heel even maar, maar de auto ging enkele keren overkop.

Zijn vriend in de passagierszetel kwam er ongeschonden uit, maar Stevenson niet. Hij brak zijn schedel op 30 plaatsen en door de zwelling van zijn hersenen waren de dokters pessimistisch. De skiër werd enkele dagen in een kunstmatig coma gehouden. Hoe zou hij hier doorheen komen? En zou er veel hersenschade zijn?

Toen hij wakker werd met zijn familie aan zijn zijde bleek al snel dat zijn hersenen oké waren, maar wat volgde waren maanden van onuitstaanbare pijn.

"Die eerste weken in het ziekenhuis zijn een waas", vertelt hij aan olympics.com. "Ik zat zo onder de pijnstillers. Ik kwam niet uit bed. Mijn schedel was volledig kapot."

En eenmaal thuis stopte de lijdensweg niet. Stevenson sukkelde door de hevige pijn in een depressie. Hij had een grote open wond op zijn voorhoofd. "Ik kon gewoon zo mijn schedel zien. Elke keer dacht ik aan wat ik anders had moeten doen."

(Lees voort onder de tweet)

Op zulke momenten nog dromen van een carrière als topsporter lijkt uitgesloten, maar de Amerikaan bleef hopen. "Ik houd gewoon veel te veel van de sport."

"Tijdens mijn revalidatie leerde ik om te genieten van elke kleine overwinning. Soms zelfs gewoon een warme douche nemen."

Het eerste wat hij weer kon, was fietsen. "Ik kon gewoon weer naar buiten om van de natuur te genieten. En plots was elke zonsondergang fantastisch."

Vijf maanden na het zware ongeval stond Stevenson tegen alle verwachtingen in al opnieuw op de latten. Maar nekpijn en duizeligheid bleven hem aanvankelijk parten spelen.

"Tot ik mijn eerste trick weer kon landen. Toen wist ik: ik kom terug."

En inderdaad, Stevenson won in 2020 twee gouden medailles op de X-games en hij plaatste zich voor de Winterspelen.

"Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. En ik denk dat het voor mij zelfs de sleutel tot mijn succes was. Ik ski nu omdat ik het graag doe en niet om te winnen en om geld te verdienen." Zo geeft Stevenson ook toe dat hij voor het ongeval veel te veel feestte en dat hij het nu allemaal rustiger aandoet.

"Dus ergens is dat ongeval het beste wat mij overkomen is. Ik heb nu een enorm litteken op mijn voorhoofd en een ingedeukte schedel, maar ik sta ongelooflijk dankbaar in het leven."