Vandegoor legt WK neer: "De Belgen hadden het - fysiek én mentaal - snel begrepen"

Je kan zeggen dat het een saaie wedstrijd was bij de profs met de beste die gewonnen heeft en de Belgen die niet goed genoeg waren. Dat is een simpele, maar goede samenvatting.

Pidcock heeft de Belgen niet alleen fysiek, maar in de eerste ronden ook mentaal verslagen. Door zijn houding op de fiets, zijn aanwezigheid, zijn uitstraling. Als tegenstander heb je dat heel snel aangevoeld en begrepen.

Nu, met Van Aert en Van der Poel erbij zou dit minder snel zijn gebeurd. Demarrages van Van Aert en/of Van der Poel zouden krachtiger zijn geweest dan die van Sweeck, Vanthourenhout en Aerts, hé. Op een parcours dat Pidcock op maat gesneden was.

Je hebt een onmiskenbaar kwaliteitsverschil tussen Pidcock en de rest, van wie niemand ook op de weg zo goed is. Toon Aerts wint geen Brabantse Pijl, Eli Iserbyt of Michael Vanthourenhout hebben nog geen Ronde van Spanje gereden zoals Pidcock.

Deze jongen heeft de Ronde van Italië gewonnen bij de beloften. Hij werkt stap voor stap een plan af waar klassieke overwinningen op staan, wereld- en olympische titels (heel belangrijk voor het aanzien in Groot-Brittannië) en op termijn ook een grote ronde bij de profs.

Pidcock heeft zoveel talent en klasse dat hij kan uitgroeien tot een van de grote namen in de wielersport.

Het is bovendien een bevestiging van een trend die ingezet is in 2014 door Zdenek Stybar en nadien is opgevolgd door het duo Van der Poel/Van Aert: het zijn wegrenners, complete renners die de wereldtitel wegkapen.

De laatste echte crosser die wereldkampioen werd, is Sven Nys in 2013. De echte veldrijder zal blijven bestaan, omdat - vooral in Vlaanderen - daar nog brood in zit. Maar wereldkampioen worden zal voor dat type renner misschien wel nooit meer gebeuren.

De grote drie zullen nog jarenlang in december en januari een tiental crossen rijden (omdat ze het graag doen, maar ook omdat ze er wel bij varen als wegrenner) en onderling beslissen wie wereldkampioen wordt.

Met de Superprestige of X²O BadkamersTrofee houden zij zich niet meer bezig.

Het totale WK bekeken heeft België 5 medailles. Bij de mannen is de evaluatie goed. Het volledig Belgische podium bij de beloften heeft geen verdere uitleg nodig.

Nederland heeft daar wel onverwacht zwak gepresteerd, maar die Belgische generatie is vrij sterk. Net als bij de juniores met een aantal grote talenten. Dus daar geen paniek of grote vraagtekens.

Dat is totaal anders bij de vrouwen, waar ons land achterop hinkt. Dat is, sinds de laatste wereldtitel van Sanne Cant 3 jaar geleden, al een tijdje zo.

Bij de meisjes junioren wordt Fleur Moors wel een mooie toekomst voorspeld, maar dat is een enorme toevalstreffer: Moors is een handbalster die toevallig is beginnen te fietsen omdat er geen handbaltrainingen meer waren door corona."

Dit was haar 13e veldrit ooit, meteen bij de besten in België in haar leeftijdscategorie, zonder enige opleiding dan ook. Dat zegt veel.

Bij de wielerbond zijn er wel enkele initiatieven op poten gezet de laatste jaren maar of daar talent zal uit voortvloeien weet voorlopig niemand.

Vooraf was er enige scepsis over een WK veldrijden in de Verenigde Staten. Maar het was goed georganiseerd, in een ontspannen sfeer met een talrijk en vooral zeer sportief publiek. Typisch Amerikaans maar iedere renner in elke categorie werd even hard aangemoedigd. Uit respect voor de sporter.

En dat is wel een verademing in verband met Europa. Ook hier (lees: de VS) is het veldrijden bijzonder klein, een absolute nichesport, maar de fans die hierop af zijn gekomen - zelfs vanuit andere staten - zijn allemaal stuk voor stuk echte kenners. Het zijn mensen die de cross kennen en volgen via sporza.be.

Ze komen uitsluitend voor de sport, niet voor de biertent. Ik heb bij de aanwezige
renners en teams geen enkele valse noot of gemor gehoord.

Money makes the world go round, hé. We vertelden het eerder: een rijke familie die

hier woont en werkt, houdt enorm van mountainbike. Het wil deze bosrijke streek in het Noord-Westen van Arkansas uitbouwen tot een groot en bekend mountainbikegebied en de organisatie van dit WK was daarvoor een  marketinginstrument.

De vraag is: wat laat zo’n WK na? Geeft het een impuls aan deze sport die zo hunkert naar internationale erkenning en uitbreiding? Wordt de grote Amerikaanse markt hierdoor een beetje meer veroverd en komen er meer wedstrijden?

Wel, dat was 8 jaar geleden na het eerste WK in Amerika, in Kentucky, niet het geval. Hier zou dat, gezien het geld dat er is, wel kunnen.

Mijn Amerikaanse collega drukte het zo uit: wat Aspen is voor het skiën in
Amerika, namelijk dé place to be, dat kan Fayetteville, Arkansas worden voor veldrijden en mountainbike.

De komende Winterspelen in Peking zijn er verkiezingen om in het Internationaal Olympisch Comité (IOC) te zetelen. Ik heb begrepen dat David Lappartient, de
voorzitter van de Internationale wielerbond (UCI), kandidaat is voor een zitje. Dat
is politiek, maar met zo’n zitje zou de wielerbond van binnenuit meer invloed
kunnen uitoefenen om de internationalisering van de grond te krijgen.