De teloorgang van de Daviscup: "De ziel en de beleving zijn verdwenen"

In 2019 hebben we de omslag van de Daviscup gekregen en die is heel groot geweest. Het is een andere competitie geworden met een finaleweek op 3 locaties (nu Madrid, Innsbruck en Turijn) en 18 deelnemers in 6 poules van 3 landen.

Van 3 wedstrijddagen zijn we naar 2 dagen gegaan, van 5 matchen per ontmoeting naar 3 en van een mogelijke vijfsetter zoals in een grandslamtoernooi naar matchen van maximaal 3 sets.

Ik vind dat die aanpassing nog wel meevalt, want wat de formule ook is: de spelers gaan er nog altijd voor. Je leest dat ook in de reacties. Spelers zeggen: hier doe ik het voor, spelen voor mijn land.

Spelers kunnen boven zichzelf uitstijgen en dat zie je in de Daviscup. Dat is belangrijk, dat die signalen er nog zijn.

De enige die het openlijk zegt dat de Daviscup hem niet meer zint, is Alexander Zverev, die nochtans goud won voor zijn land in Tokio.

Bij de kapiteins krijg je ook een vertekend beeld. "We moeten ons aanpassen, want we wisten dat er iets moest veranderen", hoor je, maar anderzijds heb je ook iemand als Lleyton Hewitt die meteen zei dat dit niet meer de Daviscup van vroeger is.

Voor mij is en blijft de echte tennisfan de grote gedupeerde. De ziel en de beleving van de landencompetitie zijn voor het grootste gedeelte verdwenen.

Ik heb het zelf 2 jaar geleden meegemaakt in Madrid en dat gevoel heb ik nu nog altijd. 

Oké, door covid waren er nu geen fans in Innsbruck en dat was een tegenvaller, maar ook in Turijn was er nauwelijks beleving als Italië niet speelde. Toen Spanje uitgeschakeld werd, was die beleving ook al weg in Madrid.

Er dagen wel toeschouwers op, maar die komen dan kijken naar een vedette als Novak Djokovic of Daniil Medvedev. Het zijn geen supporters van Servië of Rusland.

Je ziet hoe veel minder fans vanuit hun thuisland naar de plek van de finale afzakken. Op dat vlak zijn we ferm achteruitgegaan.

Naar alle waarschijnlijkheid krijgen we binnenkort weer een nieuwe formule. Ik heb begrepen dat we in de laatste fase zouden gaan van 6 poules van 3 landen naar 4 groepen van 4 landen.

Nu waren er 3 speelsteden, dat zou veranderen naar 4 gaststeden in Europa. Dat is dan iets meer behapbaar, want als supporter zou je dan toch een paar wedstrijden kunnen bekijken.

Maar de kwartfinales, halve finales en finale zou men verhuizen naar Abu Dhabi en dat voor 5 jaar. Waarom? Door en voor het grote geld, natuurlijk.

Hoe regel je dat dan voor de spelers en de fans? Als je als speler tot het einde hebt moeten knokken om de kwartfinales te bereiken, dan krijg je één dag om naar Abu Dhabi te reizen en daar weer te spelen. Want men behoudt de formule door alles te bundelen in een tiendaagse eind november.

Men zou ook goedkope chartervluchten willen organiseren voor de toeschouwers van landen die zich hebben geplaatst en de hotels zouden goedkoper worden, maar wat komt er van die beloftes?

De ziel van de Daviscup is weg door het spel te verplaatsen en ik vrees dat we die voorgoed kwijt zijn.