Ooit hing carrière aan zijden draadje, nu is hij Rode Duivel: de lange weg richting top van Dante Vanzeir

Wat een hoogdag moest worden, draait uit op een nachtmerrie.

Het is 11 oktober 2016 wanneer Dante Vanzeir in zijn geboortestad Beringen kermend van de pijn op de grasmat ligt tijdens een interland met de Belgische U19.

Zijn geschreeuw gaat door merg en been. Bondscoach Gert Verheyen noemt het nog steeds het ergste wat hij ooit in het voetbal meemaakte. Huilend aanschouwt hij met vader Michel Vanzeir het trieste tafereel.

Het verdict is bikkelhard: een gescheurde kruisband in zijn rechterknie. Twee jaar eerder overkwam Vanzeir al hetzelfde tijdens een partijtje schoolvoetbal. Toen zijn linkerknie.

Plots hangen er donkere wolken boven de prille carrière van het toptalent van Racing Genk. Bij de Limburgers weten ze ook dat spelers na een dubbel kruisbandletsel vaak nooit meer hun beste niveau halen...

Vijf jaar later denkt papa Michel Vanzeir nog altijd met koude rillingen terug aan de bewuste wedstrijd in Beringen.

"Gaan we hier nog door geraken? Dat is de vraag die we ons toen stelden. Dante zat in zak en as - de film van de eerste blessure speelde zich opnieuw voor zijn ogen af. Nét op het moment dat hij in de A-kern van Racing Genk stond... Dat het om zijn andere knie ging, was de enige opluchting. Een dokter had ons al verwittigd dat het zou gebeuren."

Vanzeir beschikt als puber namelijk over abnormaal ontwikkelde quadriceps. Zijn hamstrings kunnen de kracht ervan niet compenseren. "Dante is die spieren dan extra gaan trainen", vertelt zijn vader. "Op korte tijd viel het verschil evenwel niet recht te trekken. Gelukkig heeft hij twee keer een goeie revalidatie doorgemaakt. Al was de grote vraag of hij aan snelheid - een cruciale kwaliteit in zijn spel - zou moeten inboeten."

Na een lange en harde weg terug krijgt Vanzeir een handvol speelkansen bij Racing Genk. Het hoogtepunt: een doelpunt tegen Lokeren.

Maar een echte doorbraak komt er niet.

Genk besluit in 2018 om de 20-jarige Vanzeir uit te lenen aan Beerschot-Wilrijk in 1B. Daar komt hij onder de vleugels van Stijn Vreven terecht.

"Ik wou hem er al van het begin heel graag bij", herinnert de coach zich. "Niet alleen omwille van zijn kwaliteiten als speler, maar om het totaalplaatje. Dante is iemand die goed in de groep ligt. Een toffe gast en een harde werker. Van zijn blessureleed viel er niks meer te merken. Hij was áltijd beschikbaar."

Op het Kiel pikt Vanzeir regelmatig zijn goaltje mee. In een wedstrijd tegen Tubeke haalt hij nog eens de krantenkoppen door vier keer te scoren. Hij vervangt in die partij de geschorste Noubissi in de spits, zijn lievelingspositie.

De eerste glimp van een sluipschutter.

"Dante had er soms moeite mee dat ik hem niet alleen als nummer negen uitspeelde", lacht Vreven. "Ik had met hem hetzelfde scenario voor ogen als bij Leandro Trossard. Op verschillende posities spelen was goed voor hem, met het oog op zijn toekomst bij een grote club."

Papa Michel merkt dat zijn zoon stappen zet in het harde voetbal van 1B. "Eigenlijk heeft Dante in de jeugd te weinig duels moeten uitvechten. Door een groeispurt maakte hij steeds makkelijk het verschil. Beerschot was een eerste kennismaking met echt mannenvoetbal."

"Toen is Dante me beginnen te overtuigen dat hij het misschien toch in eerste klasse kon maken. Bij een club in de rechterkolom zoals Lokeren of Zulte Waregem, schatte ik het in. Dan was zijn carrière voor mij al geslaagd geweest."

Vanzeir keert inderdaad terug naar het hoogste niveau. Genk leent de spits dit keer uit aan KV Mechelen, waar hij in het seizoen 2019/2020 schippert tussen een basisplaats en de bank.

Pas één jaar later volgt de definitieve doorbraak. Bij Union ontpopt Vanzeir zich tot de absolute uitblinker in 1B met 19 doelpunten. Met dezelfde trefzekerheid leidt hij de traditieclub de jongste maanden ook naar een onverhoopte leidersplaats in de Jupiler Pro League. Na 13 wedstrijden staat de teller op 9 goals.

"Dante had altijd al de gave om doelpunten te maken", weet Vreven. "Ik vond vooral dat hij in zijn eerste seizoen niet "geil" genoeg was naar doelpunten. Ik heb hem toen een verhaal verteld: je moet zorgen dat je op élke training topschutter bent, zo ga je ook in wedstrijden meer scoren."

Papa Michel ziet zijn zoon dan weer de vruchten plukken van al het werk dat hij jarenlang in de schaduw verzette. Zijn twee zware letsels in gedachten begon Vanzeir maniakaal aan zijn lichaam te werken.

"Toen Dante bij Mechelen weinig speelde, trainde hij individueel bij. En tijdens de coronaperiode werkte-ie ook volop aan zijn conditie. Weet je, door die twee knieblessures is Dante voor mij eigenlijk nog maar 21 in voetbaljaren. Misschien komt hij daardoor nu pas aan de oppervlakte."

Met een club in de rechterkolom associeert men Vanzeir al lang niet meer. Zeker niet nadat Roberto Martinez hem vorige verrassend selecteerde voor de Rode Duivels. Vanavond tegen Wales volgt wellicht een eerste cap.

"Ik heb de bekendmaking zelfs niet live gevolgd omdat ik er niks van verwachtte", glundert vader Vanzeir.

"Pas toen de berichtjes binnenstroomden, wist ik het. Hier gaan we toch een goed glas op drinken. We beseffen dat deze selectie er komt door omstandigheden, maar het is ook een beloning voor het harde werk van Dante."

Want wie had dít na het drama in Beringen nog durven te dromen?