Topsporters getuigen na eetstoornis: "Smijt je weegschaal weg"

Artsen hebben tijdens de coronaperiode een forse toename vastgesteld in het aantal patiënten met een eetstoornis. Vaak evolueert het ziektebeeld ook sneller en zijn de gevallen ernstiger en meer acuut. Het heeft ervoor gezorgd dat er overal lange wachtlijsten zijn voor patiënten met een eetstoornis.

In Sportweekend getuigen 3 voormalige topsporters over hun gevecht met de weegschaal: atletes Nenah De Coninck (25) en Katinka Bassleer (21) en marathonloper Willem Van Schuerbeeck (37). Lees hier hun beklijvende relaas.

Nenah De Coninck: "Bij mij was dat al vroeg duidelijk. Ik ben in het middelbaar naar de topsportschool gegaan, waar we regelmatig werden gewogen. Het was een obsessie om mijn gewicht te controleren en te vergelijken met de andere meisjes."

"Ik ging vaak stiekem sporten en sloeg maaltijden over. In mijn hoofd zat maar één ding: vermageren, vermageren, vermageren. Iedereen wilde zo weinig mogelijk wegen."

Willem Van Schuerbeeck: "Ik wist dat ik een probleem had met eten in de aanloop naar de Olympische Spelen van Rio 2016. Mijn vrouw betrapte me toen het papiertje van mijn recoveryreep op tafel lag en de inhoud ervan in de vuilbak. Op dat moment besefte ik dat ik heel slecht bezig was."

Katinka Bassleer: "Vanaf het moment dat ik voor de eerste keer overgaf, wist ik het. In het begin wil je dat nog verbergen, maar dan komt het steeds vaker voor."

"Op de middelbare school werd ik gepest en dat was zeker een trigger voor mij, want daardoor voelde ik me heel onzeker."

"Op de topsportschool was je gewicht ook heel belangrijk en werd je dieet heel strikt opgevolgd. Dat was voor een pubermeisje moeilijk om mee om te gaan. Ik wilde ook altijd nog wat extra's doen. Zo is het obsessieve begonnen."

Willem Van Schuerbeeck: "Als atleet doe je alles wat je denkt dat het beste is om resultaat te halen. Mager zijn is dan ook een item. Van een kilo minder heb je snel resultaat en dat geeft dan aanleiding om altijd maar minder en minder te willen wegen."

"Ik was constant en obsessief bezig met voedselwaarden checken en ingrediënten op te zoeken. In mijn hoofd was eten de grootste prestatiebepalende factor. Mijn omgeving merkte wel op dat ik weinig energie had, bleek zag, prikkelbaar was en weinig levenslust had."

"Op de Spelen van Rio woog ik 55 kilogram. Ik heb er spijt van dat ik met dat gewicht gestart ben. Ik had toen gewoon geen energie meer."

Katinka Bassleer: "Ik stond elke ochtend vroeg op om te gaan trainen en liep ook altijd meer dan mijn schema. Ik at heel weinig, maar soms at ik dan plots heel veel op korte tijd. Vaak heel ongezonde dingen, zoals een grote zak chips of een hele bak ijs. En dan ging ik daarna overgeven."

"Ik presteerde ook goed wanneer mijn eetstoornis het ergste was. Dat was het moeilijkste, want zo werd ik nog eens bevestigd. Toch was het op lange termijn niet houdbaar."

"Op de duur kreeg ik paniekaanvallen elke keer ik eten zag. Ik begon me ook te snijden om de pijn in mijn hoofd te verleggen."

Nenah De Coninck: "Ik probeerde om zo weinig mogelijk te eten of ook om maaltijden over te slaan. Maar op een bepaald moment heeft je lichaam nood aan voedsel en dan volgde er een immense eetbui, die dan plaatsmaakte voor een enorm schuldgevoel."

"Alles wat ik at, moest er dan zo snel mogelijk uit. Ik gebruikte ook laxeerpillen en ik spendeerde veel geld aan afslankpillen, dingen die totaal niet werken. Door mijn eetstoornis was ik ook heel blessuregevoelig, omdat mijn lichaam niet op de juiste manier gevoed en behandeld werd."

Katinka Bassleer: "Vlak na het BK van 2019 heb ik voor het eerst psychologische hulp gezocht op school. Ik ging wekelijks naar de psycholoog. Toen ik heel diep in de put zat, kon ik terecht bij een vriendin. Uiteindelijk ben ik daar twee maanden gebleven. Sindsdien gaat het beter."

"Ik heb nu 1,5 jaar geen eetstoornis meer. Soms verlies ik nog wel eens even de controle, maar dat komt dan door te weinig slaap of stress. Ik voel me nu heel gelukkig en ik eet nu gewoon waar ik zin in heb. Het is bevrijdend om je geen zorgen meer te maken over eten."

Nenah De Coninck: "Zelf heb ik veel nood gehad aan een psycholoog. De getuigenis van Louise Carton was voor mij ook een zeer grote opluchting, want zo wist ik dat ik niet de enige was. Het is in de sportwereld nog altijd een veel te groot taboe om er niet over te spreken."

"Intussen gaat het goed met mij, alles is onder controle. Ik ben nog altijd bezig met wat ik eet en hoeveel, maar ik kan ook zonder schuldgevoel iets eten. Sporten doe ik wanneer ik zin heb. Aan topsport zal ik nooit meer beginnen."

Willem Van Schuerbeeck: "Ik heb me laten begeleiden door een psycholoog om te leren rationaliseren en tevreden te zijn. Zachtjesaan stoppen met topsport heeft me ook geholpen. Ik besef nu heel goed dat het onnozel was."

"Het was mijn eigen fout, maar ik ben heel goed begeleid en gesteund. En ik ben gelukkig dat ik ervanaf ben. Ik eet nu dingen die ik nooit gedacht had. Nog steeds gezond, maar ik zondig ook met mate. Het is een opluchting om niet langer altijd gefixeerd te zijn op voedsel."

"Ik weeg nu bijna 10 kg meer dan in Rio en veel mensen zeggen me dat ik er nu beter uitzie dan toen."

Willem Van Schuerbeeck: "Het is belangrijk om te spreken over extreem gedrag. Kleine details moeten kleine details blijven. Je gaat geen goed seizoen draaien omdat je jezelf 10 dagen uithongert. Jezelf goed voelen, gezond eten en voldoende slapen: dat is de basis."

Nenah De Coninck: "Als je het moeilijk krijgt met voeding, haal er dan zo snel mogelijk een psycholoog bij. Zoek hulp. En smijt je weegschaal weg, want dat cijfer is zo'n vertekend beeld."

Katinka Bassleer: "Elke eetstoornis is natuurlijk heel individueel, maar weet dat je niet alleen bent. Veel mensen worstelen ermee en het is niks om beschaamd over te zijn. Heb geen angst om je problemen te delen met je vrienden. Het is echt geen probleem om hulp te zoeken, want het is bevrijdend om niet langer angstig te zijn."