Van "bijna dood" naar beter dan ooit: hoe Remco Evenepoel uit het diepste dal klom

15 augustus 2020.

In volle finale van de Ronde van Lombardije brengt de Italiaanse regie plots een fiets - zonder renner - die tegen een muurtje staat in beeld.

Het onheilspellende decor is nog niks in vergelijking met de herhaling die iedereen doet gruwelen.

Ze toont hoe topfavoriet Remco Evenepoel tijdens de afdaling van de Muro di Sormano een scherpe bocht naar links mist en over een muurtje diep in het ravijn belandt.

Een val van een meter of 9 in het duister - dan vrees je meteen het ergste.

Het duurt enkele minuten vooraleer dat doemscenario geen werkelijkheid blijkt. Vanuit de ploeg komen berichten dat Evenepoel bij bewustzijn is, foto's van de reddingsactie bevestigen dat.

Evenepoel wordt met spoed naar het Ospedale Sant’Anna gebracht. Daar wordt een breuk in het bekken en een gekneusde long vastgesteld. Een half mirakel gezien zijn val.

"Voor het zelfde geld lag hij ergens anders dan in het ziekenhuis", beseft Patrick Lefevere. Ook papa Evenepoel doet een schietgebedje: "Een geluk dat hij er nog is."

Na twee dagen wordt Evenepoel met een privévliegtuig gerepatrieerd naar Herentals. Daar laat de renner voor het eerst van zich horen na zijn val.

5 dagen na zijn horrorduik begint Evenepoel al aan zijn herstel. Op Twitter deelt de renner beelden van hoe hij in het ziekenhuis van Herentals zijn eerste stappen zet met krukken.

Op 24 augustus mag Evenepoel het hospitaal verlaten. Voortgeduwd in een rolstoel door zijn mama Agna. "Ik heb geen verlamming en ik leef nog. Ik denk dat dat het belangrijkste is", vertelt hij voor de televisiecamera's.

De échte revalidatie kan beginnen. Samen met de hoogaangeschreven fysiotherapeut Lieven Maesschalck werkt hij in Antwerpen aan de lange weg terug.

Beetje bij beetje zet Evenepoel stappen. Van een eerste sessie op de rollen eind september, tot een eerste training buiten begin oktober. In november trekt hij mee met Deceuninck-Quick Step op stage naar Calpe.

Plots een vreemde nasleep van de val. Allemaal door een viraal filmpje.

Daarop is te zien hoe ploegleider Davide Bramati net na de val iets uit de achterzak van Evenepoel haalt en het snel wegstopt. Genoeg voor de sociale media om meteen te speculeren.

De UCI start zowaar zelfs een onderzoek. Bij Evenepoel komt dat bijzonder hard aan: “Ik zal eerlijk zijn: vanochtend lag ik in mijn ziektebed te huilen in de armen van mijn vader.”

3 weken later klasseert de wielerantidopingorganisatie de zaak zonder gevolgen.

Op de persdag van Deceuninck-Quickstep midden januari zit Remco Evenepoel er wat beteuterd bij.

Uit zijn eerste woorden blijkt meteen waarom: “Ik zat al enkele weken niet meer op de fiets”, verrast hij. “Het voelde niet comfortabel aan, ik had pijn ter hoogte van de breuken.”

Evenepoel geeft toe dat hij misschien iets te voortvarend was tijdens zijn revalidatie en niet open genoeg communiceerde met de dokters.

Door de terugslag staat er opnieuw een vraagteken achter zijn aantreden in de Giro. “Want we willen niet nog eens dezelfde fout maken”, benadrukt Patrick Lefevere.

Uiteindelijk mag Evenepoel op 19 februari weer buiten fietsen.

"Ik heb echt uitgekeken naar dit moment", lacht hij in een videoboodschap. "Ik ben al de hele ochtend aan het springen, dansen en zingen, omdat ik zo blij ben. Het is geen lange rit - maar een anderhalf uur - maar ik ga er elke seconde van genieten."

Er volgen twee (goede) stages op de flanken van de Teide-vulkaan in Tenerife en in de Sierra Nevada. Tussendoor verlengt hij ook zijn contract bij Deceuninck-Quickstep tot 2026.

Welgekomen opstekers.

Een Mission Impossible?

Remco Evenepoel start bij zijn eerste wedstrijd in 10 maanden meteen in de loodzware Giro. Velen noemen het gekkenwerk, anderen geloven in de kansen van het toptalent. Zeker enkele uitspraken van Evenepoel zelf voor de start wakkeren de hoop aan: "Met 60,5 kilogram ben ik scherper dan ooit."

Het aantal “believers” groeit exponentieel na de eerste week. Evenepoel wordt knap 7e in de openingstijdrit, tijdens de zware en uitgeregende 4e etappe verliest hij maar een paar seconden.

Bij de finish van rit 6 meent gans België zelfs even dat Evenepoel het roze pakt - al was dat buiten Attila Valter gerekend. Drie dagen later ontbindt Egan Bernal een eerste keer zijn duivels op de onverharde slotkilometer van Campo Felice. 

Maar ook Evenepoel doet het degelijk: hij verliest maar 10 seconden en blijft 2e in de stand. Een dag later toont de Belg zijn ambitie door bij een tussensprint een seconde in te lopen op Bernal.

Zou het?

In de rit naar Montalcino haalt de realiteit de droom in. Evenepoel verliest meer dan twee minuten op de grindstroken. Ook op de Monte Zoncolan finisht hij op anderhalve minuut van Bernal.

En tijdens de koninginnenrit krijgt hij ruim 24 minuten aangesmeerd. Na een val in rit 17 stapt Evenepoel uit de Giro. Een einde in mineur.

“Maar toch een mooie ervaring”, luidt zijn eindoordeel.

Dat er toch opnieuw rekening gehouden moet worden met Evenepoel, blijkt tijdens enkele wedstrijden op vertrouwde Belgische bodem.

In de openingsrit van de Baloise Belgium Tour demonstreert de renner als vanouds. Onder meer Campenaerts kan Evenepoel onmogelijk volgen. Alleen Robbe Ghys is nog net iets sneller in de sprint.

De volgende dag wint Evenepoel wel de tijdrit van 11,2 kilometer voor ploegmaat Yves Lampaert. Op het BK tijdrijden 6 dagen later zijn de rollen omgedraaid.

En ook tijdens het kampioenschap op de weg moet Evenepoel vrede nemen met een podiumplek achter Wout van Aert en Edward Theuns.

Ach, het is al fijn om hem opnieuw op het podium te zien staan.

De olympische droom gaat in vervulling.

Remco Evenepoel trekt naar de Spelen in Tokio om er de weg- en tijdrit te betwisten. De olympische gedachte is evenwel niet aan hem besteed: alleen deelnemen is niet genoeg, stiekem droomt hij ook van een medaille.

In de wegrit gooit Evenepoel een bommetje op 50 kilometer van de meet, maar vervolgens moet hij snel lossen op de steile Mikuni Pass. De Belg eindigt op een anonieme 49e plek.

De tijdrit dan maar?

Ook tegen de klok blijft Evenepoel een beetje onder de verwachtingen met een 9e stek op ruim twee minuten van winnaar Primoz Roglic.

Het teleurstellende resultaat laat mentaal sporen na. "Na de Olympische Spelen zat ik met twijfels", geeft Evenepoel later toe. "Want ik had heel goed getraind en toch kwam het er niet uit. Dan begin je al te denken dat het misschien een overgangsjaar is."

Midden augustus begint Remco Evenepoel alsnog te oogsten.

In de 3e etappe van de Ronde van Denemarken rondt hij op indrukwekkende wijze een aanval af. Zijn eerste ritzege in lijn sinds het noodlot toesloeg in Lombardije.

Evenepoel viert met de vinger op de lippen. "Dit is dezelfde Remco als voor zijn val”, ziet Patrick Lefevere. De "Aërokogel" wint ook de slottijdrit in Scandinavië. 

Wat later volgen twee straffe nummers in drie dagen voor eigen volk. Eerst een straffe solo in de Druivenkoers, dan een demonstratie in de Brussels Cycling Classic.

Ook op het EK in Trentino bewijst Evenepoel zijn bloedvorm. Eerst verovert hij brons in de tijdrit na specialisten Filippo Ganna en Stefan Küng. In de wegrit moet hij alleen de uitgekookte Sonny Colbrelli voorlaten.

Perfect op tijd in vorm voor het WK in eigen land, lijkt het.

En effectief: tijdens de tijdrit kaapt Evenepoel brons weg, op een parcours dat hem eigenlijk minder goed ligt.

Nadien laat het toptalent zijn tranen de vrije loop: “Alle voorbereidingen voor de Giro en de Olympische Spelen komen er nu pas uit. De laatste weken trap ik mijn beste waarden ooit, beter dus dan voor mijn val in de Ronde van Lombardije.”

In de wegrit blijkt dat nog maar eens. Evenepoel zorgt voor oorlog in Leuven en rijdt een hele wedstrijd in de frontlinie. "Hij had een dag waarop hij wereldkampioen kon worden”, vond ploegmaat Tim Declercq.

De openlijke discussie over de ploegtactiek met Wout van Aert is achteraf de enige jammerlijke voetnoot.

9 oktober 2021.

Exact 420 dagen na dé val staat Remco Evenepoel opnieuw als (schaduw)favoriet aan de start van de Ronde van Lombardije

De cirkel is rond.

"Die val is geen belangrijke factor meer in mijn carrière", zweert Evenepoel daags voor de start. "Ik heb een tweede kans gekregen en dat is het belangrijkste. Het kon veel erger, maar ik zit hier opnieuw, met goede benen."

Na een lange klim van 13 maanden.