Vandaag nummer 9? Deze 8 Belgische vrouwen haalden ooit een WK-medaille

De meest succesvolle Belgische renner op het WK wielrennen op de weg heet niet Eddy Merckx, maar wel Yvonne Reynders. Omdat het in de oertijd van het vrouwenwielrennen plaatsvond, zijn haar prestaties wat ondergesneeuwd geraakt, al werd de nu 84-jarige Reynders meermaals in de festiviteiten rond het WK in Leuven betrokken.

Terecht, want het palmares van de Zoerselse is indrukwekkend. Haar 4 wereldtitels waren tot 1995 een record, toen ene Jeannie Longo haar 5e regenboogtrui veroverde.

Na een vreemde dopingzaak koos Reynders er op haar 30e voor om de koers vaarwel te zeggen... om 8 jaar later haar comeback te maken. Kort voor haar 40e verjaardag en 18 jaar na haar eerste wereldtitel won Reynders nog een laatste medaille, brons in Ostuni.

Wie in de jaren 60 de naam Sels liet vallen in de wielerwereld zal ongetwijfeld meteen aan Ward Sels gedacht hebben. Die won in 1966 de Ronde van Vlaanderen en verzamelde ook nog eens 7 ritzeges in de Tour.

Een medaille op het WK zat er echter nooit in en hiermee staat Ward in de schaduw van zijn jongere zus Rosa. Die stond zowel in Karl-Marx-Stadt (1960), Ronse (1963) als Sallanches (1964) op het podium.

Amper 18 jaar was Marie-Rose Gaillard, de enige Waalse renster in dit lijstje, toen ze in Salo iedereen verbaasde met de wereldtitel. Gaillard kon optimaal profiteren van de favorietenstatus van Yvonne Reynders, die als bliksemafleider zelf nog zilver veroverde.

Reynders - zoals het een Antwerpse betaamt erg zelfzeker - zou later beweren dat ze die wereldtitel verkocht had aan Gaillard, omdat ze wist dat de anderen op haar wiel zouden rijden. "Ze had me toen 10.000 Belgische frank beloofd, maar dat geld heb ik nooit gezien."

Het hoogtepunt van haar carrière was toen al gepasseerd voor Gaillard, al zag ze exact 50 jaar na haar wereldtitel een andere Waal in haar voetsporen treden. Gaillard zorgde ervoor dat ene Philippe Gilbert, die haar steevast "ma tante" noemt, zijn eerste stapjes in de koers kon zetten.

Nederland en Italië slaagden er al een paar keer in om met 2 rensters op het podium van het WK bij de vrouwen te eindigen, maar slechts 1 land kon alle medailles op één WK wegkapen. In datzelfde WK in Salo veroverde Marie-Thérèse Naessens achter Gaillard en Reynders de bronzen medaille.

Als we Reynders mogen geloven, had ze de wereldtitel eerst aan Naessens aangeboden, maar die wimpelde dat af, waardoor het goud naar Gaillard ging. Voor Naessens, die vooral uitblonk op de piste was die bronzen medaille een zeldzame uitschieter op de weg.

Voor de laatste Belgische wereldtitel bij de vrouwen (elite) moeten we bijna 50 jaar terugkeren in de tijd. Na het afscheid van Yvonne Reynders was de weg vrij voor Nicole Van den Broeck om het vrouwenwielrennen in België te domineren.

1973 was haar boerenjaar, met niet alleen haar 3e van 5 tricolores maar ook een regenboogtrui, veroverd in Barcelona. De werkneemster van een zuivelfabriek ging in de finale met de Nederlandse topper Keetie van Oosten-Hage op wandel en won de sprint eenvoudig.

Bijna was niet Nicole Van den Broeck maar Jenny De Smet de laatste Belgische wereldkampioene. In 1979 mocht ze in Valkenburg om het goud spinten tegen de amper 18-jarige Petra de Bruin. De Smet gaf zich snel gewonnen, maar kon met een late stuiptrekking nog bijna voorbij de juichende De Bruin snellen.

Dat manoeuvre had iedereen verrast. Als een kogel stormde De Smet voorbij de finish, waarbij ze slechts op de valreep de fotografen kon vermijden. Het ergste leek voorbij tot ze alsnog een koprol maakte na een botsing tegen een motor. Die spectaculaire beelden haalden het jaaroverzicht. "Ik heb dan wel niet gewonnen, maar ik ben wel in beeld geweest", zei De Smet hierover.

Een naam als Gerda Sierens schreeuwt niet echt glitter en glamour, maar haar bronzen medaille op het WK in Goodwood garanderen haar wel een plaatsje in de Belgische wielergeschiedenis.

Sierens maakte deel uit van een kopgroep, waaruit Mandy Jones zou wegrijden op weg naar een eerste wereldtitel ooit voor Groot-Brittannië. Sierens was toen nog maar 21 jaar, maar een paar jaar later hield ze het wielrennen al voor bekeken.

Na de bronzen medaille van Gerda Sierens raakte het Belgische vrouwenwielrennen in het slop. In 1994 rolde er toch nog een appel uit de kast. De wereldtitel op Sicilië werd beslist in een massasprint, die ontregeld werd door een valpartij. Patsy Maegerman hield het hoofd koel en snelde naar zilver.

Daarna kon ze als een van de eerste Belgische vrouwen profrenner worden. Maar de druk werd haar te veel en 2 jaar na haar vicewereldtitel hield ze er al mee op. Aan haar wielercarrière hield ze bovendien een eetstoornis over, maar ze leerde in die periode ook haar man kennen, profvoetballer Christophe Lauwers.