Het Scheldepeloton: de dopingstrijd van Keisse en het treurige einde van De Fauw

In 2008 mikte Iljo Keisse met Kenny De Ketele op een olympische medaille in de ploegkoers. “Ik was ervan overtuigd dat dat ook zou lukken”, vertelt Keisse. 

“Maar toen we aankwamen in het olympisch dorp, had ik last van mijn maag en darmen en voelde ik me slap. De dag van de ploegkoers voelde ik me wel heel goed.” 

De Belgen ondernamen in de slotfase van de ploegkoers een alles-of-nietspoging met een snedige aanval. “Als we zelf we rond raakten, pakten we goud. Raakten we niet rond, dan zouden we 4e worden”, blikt Keisse terug. 

“De Hollanders hebben daar wel een vuile rol in gespeeld. Zij reden voor de 8e plaats. Op het moment dat we driekwart van een ronde vooroplagen, begonnen de Nederlanders vol op kop te rijden en werden we uiteindelijk nog teruggepakt."

"We eindigden zo 4e op de Spelen en daar ben je echt niks mee. Daar heb ik echt van afgezien. Men spreekt soms van een postnatale depressie. Ik heb echt een postolympische depressie gehad.”

Na de teleurstelling herpakt Keisse zich in “zijn” Zesdaagse van Gent. Samen met de Duitser Robert Bartko kroont hij zich tot "de keizer van het Kuipke".

Maar Keisse was ziek geworden tijdens die Zesdaagse en had op de slotdag amper iets gedronken. Na de podiumceremonie werd Keisse meegenomen naar de dopingcontrole. 

“Ik was me van geen kwaad bewust. Een week later krijg ik tijdens een training plots een telefoontje van Christophe Sercu, die toen mijn ploegmanager was. “Onmiddellijk inpakken en naar mij komen”, zei hij. 

Bij Christophe lag een fax van de UCI met een melding dat ik, een renner van zijn ploeg, positief getest had op de laatste dag van de Zesdaagse van Gent. "Dat kan niet, ik heb niets genomen", reageerde Keisse, die op non-actief werd gezet.

Keisse klopte aan bij zijn vader met het slechte nieuws. “Iljo zei me: “Ik ben gepakt en ik weet niet waarvoor.” Maar ik geloofde hem niet”, vertelt Ronie Keisse. 

“Door die officiële mededeling van de UCI ging ik ervan uit dat hij iets verkeerds had gedaan. Iljo zei dat dat niet waar was. Maar ik zei: “Het kan niet anders. De mensen die dat positief testresultaat vaststellen en op papier zetten, zetten geen leugen op papier."

Vader Ronie geloofde Keisse dus niet. “Als je eigen vader je niet gelooft, zal iemand anders je zeker niet geloven. Het heeft weinig zin, ook omdat je het op dat moment zelf niet weet", vertelt Iljo Keisse.

"Ik voelde me als een crimineel, op die manier keken de mensen ook naar mij. Ik durfde niet meer in het café te komen. Dat was echt absurd.”

Keisse zocht zijn toevlucht in het slapen: “Er waren dagen dat ik 20 uur per dag in mijn bed lag. Ik stond op om te ontbijten en legde me weer in mijn bed. En 's avonds kwam ik nog eens uit mijn bed voor het avondeten. Dat was het.”

Er ontstond een tweestrijd tussen Iljo en vader Ronie. “Ik bleef geloven dat hij iets misdaan had en Iljo bleef beweren dat hij niets gepakt had", vertelt Ronie.

"Die strijd tussen ons bleef duren totdat Iljo me eens tegen een boom zette. Iljo pakte me vast en zei: “Als je me nu niet gelooft, dan ben je mijn vader niet meer.”"

"Iljo was ten einde raad. Elke ochtend moest hij me opbellen, omdat ik bang was dat hij zelfmoord zou plegen."

Vader Ronie begon zijn zoon te geloven. "Mijn redenering was vrij simpel: je kan iedereen verdenken, het kan van overal komen, maar het komt zeker niet van mij. Ik was in die Zesdaagse niet in Iljo's cabine geweest en ik had hem toen geen eten of drinken gegeven.”

Keisse en zijn vader begonnen te zoeken van waar die verboden producten kwamen. 

“Als je begint uit te zoeken welke medicatie en voedingssupplementen je hebt genomen, kom je aan een vrij indrukwekkende lijst", zegt Iljo Keisse.

"Je vraagt je dan af of het wel verstandig was om dat allemaal te nemen. Stond er iets op die lijst dat verkeerd was? Neen. Hoe komt het dat ik toch positief was? En dan mag je beginnen aan een onmogelijke strijd. Het werd heel wetenschappelijk. Dat is echt een helletocht geweest.”

Uiteindelijk kon Keisse bewijzen dat hij een voedingssupplement gebruikt had dat vervuild was. Keisse werd vrijgesproken.

“Ik weet nog aan welk verkeerslicht ik stond. Dat was echt een brul, een oerkreet van opluchting. Het onrecht van al die maanden werd omgezet in hetgeen waar ik recht op had: geen schorsing. Ik mag koersen.”

Nadat Isaac Galvez verongelukt was in de Zesdaagse van Gent, krijgt Dimitri De Fauw een nieuwe slag in zijn gezicht. 

Jean-Marie Dedecker had eind 2006 naar buiten gebracht dat 3 Belgische toprenners zich gedopeerd hadden in Italië. Via Telekom-verzorger Jef D'Hont kwam Dedecker bij Dimitri De Fauw terecht, die Dedecker meer wou vertellen. De Fauw beschuldigde de ploeg van Patrick Lefevere van doping- en druggebruik.

“Doping was zeker niet waar”, vertelt Lefevere. “Dat de renners af en toe eens een feestje bouwden, was wel waar. Maar al de rest was verzonnen.”

De renners van de ploeg-Lefevere wisten al snel dat De Fauw de anonieme renner was die Quick Step beschuldigd had van dopinggebruik. 

“Dimitri kreeg heel wat berichtjes van bepaalde renners. Het waren regelrechte bedreigingen. Ze zeiden dat hij een verrader was", weet zijn vriendin Joke nog.

"Dimitri had door dat het uit de hand gelopen was en dat dat niet zijn bedoeling was. Dimitri zei niet veel, maar je zag aan zijn gezicht dat het hem erg raakte. Hij dacht dat het echt gedaan was voor hem in de koerswereld."

De Fauw besliste om op het einde van het seizoen definitief te stoppen met koersen. Hij wou een nieuwe weg inslaan in een andere sector.

Na de Zesdaagse van Grenoble maakte De Fauw een envelop open waarin stond dat hij niet geslaagd was voor de testen om een politie-opleiding te volgen. 

“Zie je wel: ik ben niet geboren voor het geluk”, zei De Fauw toen. Het kwam tot een grote ruzie met zijn vriendin Joke. 

“Dimi had ogen vol woede. Hij was furieus. Het was alsof hij Stilnoct genomen had", vertelt zijn vriendin Joke. 

De Fauw stuurde een afscheidsbericht naar zijn vriendin en beroofde zichzelf van het leven. De Fauw was 28.