Een knipperlichtrelatie die tijd vroeg: de kroniek van 100x Romelu Lukaku bij de Rode Duivels

Tina Turner. Robbie Williams. Céline Dion.

In het luxueuze Conrad Hotel aan de Louizalaan in Brussel waren ze wel vedetten gewoon. 

Maar op 1 maart 2010 trekt zelfs het personeel van het logement grote ogen, wanneer Romelu Lukaku er zijn eerste persconferentie als Rode Duivel geeft. Het zaaltje barst uit zijn voegen voor de 16-jarige spits.

Rockstar Romelu.

Op dat moment ligt België al aan zijn voeten door zijn recordbrekende prestaties bij Anderlecht. Logisch dus dat Dick Advocaat hem selecteert voor de oefenmatch tegen Kroatië. 

Met rugnummer 9 start Lukaku meteen in de basis - als blijk van vertrouwen kan het tellen. Scoren lukt evenwel niet in zijn debuutwedstrijd. Ach, er zouden er nog genoeg volgen…

8 maanden later begint de doelpuntenteller te lopen. In godbetert het Russische Voronezh scoort Lukaku zijn eerste goal(s) bij de Rode Duivels. 

De wedstrijd blijft niet alleen wegens die mijlpaal memorabel. Eigenlijk was de hele trip dat.

Met een aftandse, ronkende Toepolev haalt onze nationale ploeg maar net de luchthaven van Moskou - 500 kilometer van de oorspronkelijke bestemming. Twee weken later stort het bewuste toestel met nummer RA-85744 neer in Moskou.

Het contrast met de carrière van Lukaku kan niet groter zijn. De cijfers van de spits schieten de lucht in en hij verzilvert zijn prestaties met een droomtransfer naar Chelsea.

Titularis is hij er niet en bij de nationale ploeg lange tijd evenmin. Marc Wilmots geeft meestal de voorkeur aan Christian Benteke.

Maar in de beslissende kwalificatiematch voor het WK 2014 in Kroatië krijgt Lukaku zijn kans. Hij grijpt ze met beide handen door België met twee treffers voor het eerst in 12 jaar nog eens naar een groot toernooi te schieten.

Het eerste iconische Lukaku-moment bij de Duivels.

Nog een beeld dat op het netvlies gebrand staat: dé foto met Kevin De Bruyne tegen de Verenigde Staten. In het heroïsche duel is Lukaku als invaller cruciaal met een doelpunt en (halve) assist.

Alleen vervaagt dat moment het feit dat het WK in Brazilië eigenlijk een ontgoocheling is voor Lukaku.

Hij verliest er na twee groepsmatchen zonder goal zijn basisplaats aan witte merel Divock Origi. Bij zijn wissel tegen Rusland weigert de nummer 9 de hand van Wilmots. In de kwartfinale tegen Argentinië start Lukaku op de bank - een gemiste afspraak met de geschiedenis.

Big Rom mist vertrouwen bij de nationale ploeg. Benteke en de technisch verfijndere Origi lijken over meer krediet te beschikken. En ook Batshuayi charmeert als supersub.

Bovendien zit er ruis op de relatie tussen Lukaku en de Belgische fans. Die laten vaak duidelijk hun ongenoegen blijken bij een gemiste controle of kans van de spits. In een interview uit 2015 snijdt Lukaku het thema een eerste keer voorzichtig aan: "In Engeland voel ik heel veel respect en ontzag. In België is dat allemaal wat minder."

De twijfelaars bezorgen Lukaku wel extra brandstof. Het Michael Jordan-syndroom: ze hebben de kritiek nodig om zichzelf naar ongekende hoogtes te stuwen.

Op het EK 2016 is Lukaku voor het eerst de onbetwiste titularis bij de Duivels. Een jaar later kroont hij zich met zijn 31e doelpunt tot de recordschutter aller tijden van de nationale ploeg. Lukaku is op dat moment nog altijd maar 24.

En op het WK 2018 in Rusland schrijft Lukaku nog meer Belgische voetbalgeschiedenis. Beslissend in de groepsfase met 4 goals, nadien van levensbelang in de historisch-erfgoed-matchen tegen Japan en Brazilië.

Alleen sluimert er diep vanbinnen al de hele tijd iets bij de eergevoelige Lukaku. Na het bronzen WK lost hij in gesprekken met impactvolle Amerikaanse media een paar bommetjes rond de nationale ploeg. Tegenover Business Insider verklaart hij bijvoorbeeld dat hij wellicht stopt als international na het EK 2020.

Enkele maanden later volgt alweer een bommetje. Op voetbalplatform OTRO maakt de recordschutter de bron van zijn frustraties bij de Duivels bekend.

Een duel tegen Estland in 2016 wakkerde de haat-liefdeverhouding met de Rode Duivels aan.

In een monoloog getiteld "Booed by Belgium" vertelt Lukaku over de diepe wonden die de match in kwestie nalaten. “Ik scoorde twee goals en zorgde voor een assist. Ik was briljant en we wonnen met 8-1. Toch klonk er boegeroep. Dat was één van de momenten waarop ik tegen mezelf zei: de nationale ploeg en ik zal altijd haat/liefde blijven.”

“Die wedstrijd gaf me een ‘disgusted feeling’, een walgelijk gevoel", gaat Lukaku verder. "Ik speel iedere keer voor België met een gevoel van woede in plaats van trots. Ik zei tegen mijn moeder dat ze nooit meer naar wedstrijden van de Rode Duivels moest komen, mijn vader doet dat evenmin."

De uitspraken missen hun effect niet. Plots zinkt bij heel wat Belgische fans het besef door dat ze Lukaku misschien wel iets te weinig de liefde verklaard hebben. Te vaak gevloekt op de kleine gebreken ook en de goals te vanzelfsprekend beschouwd.

In de daaropvolgende interland tegen Schotland ontrolt de spionkop een groot spandoek met de tekst “26 years old, already a legend”. Lukaku bedankt na afloop met een diepe buiging.

De Grote Verzoening.

Nadien groeit het belang van Lukaku bij de nationale ploeg alleen maar. Op het jongste EK is hij één van de grote sterren van het toernooi. Alleen vergeet de spits zichzelf te belonen in de kwartfinale tegen Italië.

Toch klinkt achteraf lof bij de Belgische aanhang voor Lukaku - er is geleerd van de fouten uit het verleden.

Zijn cijfers bij de Rode Duivels spreken dan ook voor zich: 66 goals in 99 interlands. Niemand deed het hem ooit voor in het internationale topvoetbal. Zelfs Messi, Ronaldo of Lewandowski niet.

Vanavond speelt Lukaku tegen Tsjechië voor eigen publiek zijn honderdste interland.

Het ideale moment om elkaar nog eens wat liefde te tonen.